Ik kijk altijd uit naar dat moment, dat ik weer achter die naaimachine kan kruipen. Op het werk, in mijn bed, op weg naar huis..  Ik plan in mijn gedachten wat ik die dag nog allemaal ga doen, welke projectjes ik nog wil maken, …

Mijn  plannen, zijn  steeds enorm, optimistisch en soms gewoon naïef. Hetzelfde als ik in een stoffenwinkel binnenstap. Ik zie enkel de mogelijkheden, wat ik ga maken en hoe mooi het zal worden. Niet de moeilijkheden, het vele werk en de talloze problemen die ik ga tegenkomen omdat ik sommige technieken gewoon nog niet ken. Nee, in de winkel barst ik van zelfvertrouwen en kan ik alles aan.

Maar zodra ik achter de naaimachine zit, en de eerste problemen de kop opsteken, donder ik van mijn roze wolk.

Ik word met mijn neus op de realiteit gedrukt: er is nog veel te leren. De afwerking zal niet zo perfect en gladjes verlopen als ik me had voorgesteld. Neeje, ‘t zal weer gevloek, getob en getorn vragen. Die koude douche dreigt steeds mijn plezier in het naaien te vergallen.

Daarom ligt er het bakje van mijn naaimachine een papiertje met één simpele zin. “Geniet van je proces, nog meer dan van het resultaat”.

Simpele regel, maar die uitvoering weeral… Ik herinner mezelf aan wat ik al presteerde, wat ik hierna weer zal hebben bijgeleerd, dat ik een uniek stuk zal dragen. Ik spreek mezelf streng toe, dat perfectionisme plezier vergalt en dat de creatie van iets, hoewel imperfect, iets moois op zich is. En dat de spullen uit de winkel een mindere afwerking hebben,

Ik kruip getroost weer achter de machine en zwoeg voort, berustend. Denkend dat ik volgende keer wat realistischer moet zijn in mijn projecten. Tot ik weer die stoffenwinkel binnenstap…

Ben jij soms ook overmoedig? En kom je die muur dan ook tegen?

Tot schrijfs,

Margot