Met de moed der wanhoop

Gepubliceerd op door Girls in Uniform

Dagelijks scroll ik op Facebook, instagram en Pinterest langs prachtige creaties van naaisters overal ter wereld. Op de foto’s geen enkel schoonheidsfoutje, enkel blije gezichten. Af en toe stelt een van die dames wel eens een kritische vraag over haar naaisel. “Maakt het mij niet te dik?” “Vinden jullie dit draagbaar?” Ja, anderen twijfelen ook wel eens aan zichzelf. En toch. Als ik in mijn naaikamertje zit, lijkt het wel alsof ik de enige ben die zo zit te sukkelen om tot een aanvaardbaar resultaat te komen.

Theo voorblad

Zo ook de laatste dagen. Na maanden twijfel overwon ik eindelijk mijn drempelvrees, tekende ik het patroontje van dat leuke Theo-for-men hemd, en knipte ik met de nodige schroom de patroondelen uit de stof. Ik was blij, want eens die eerste stappen gezet, komt het resultaat meestal snel in zicht. Niet zo deze keer.

Is dit project vervloekt? Zo lijkt het wel. De maten van de man in kwestie nam ik een paar maand geleden al. Drempelvrees, weet je wel? Ik volgde mooi de richtlijnen van het patroon, die me vertelden dat het hemd ontworpen is voor een man van 1.76 m. Laat mijn neefje nu net iets groter zijn. Ik verlengde dus braaf alle panden met vier centimeter. Het leek wel een jurkje, zo lang werd het. Ik vroeg mijn neef dus om een passend hemd binnen te steken, zodat ik wat houvast had, los van de cijfertjes.

sewing-1229711

Terwijl hij er dan toch was, hield ik meteen het afgewerkte achterpand tegen zijn rug. Tiens… was dat niet een beetje te smal? “Ik ben wat bijgekomen”, beaamde mijn neef. Maar zoveel toch niet??? Waarschijnlijk heb ik gewoon verkeerd gemeten, dat zou wel kunnen. Ik haalde snel de rugnepen terug uit, met onuitwisbare gaatjes als gevolg. Wassen en strijken brachten gelukkig soelaas, van de nepen is niets meer te zien.

©Lieve Deduytschaever 170908 01

Maar mijn gesukkel ging verder, bij elke stap die ik zette. Hoe moet dat met die twee rugpanden, zodat de naden onzichtbaar zijn? Drie keer opnieuw beginnen gaf mij niet het nodige inzicht. Er een nachtje over slapen gelukkig wel. Op naar de volgende stap. De voorbereiding van de zoom. Ook daar stikte ik verschillende keren mis, tot ik het helder zag. Ok, vol goede moed op naar de kraag. Die staander daar onder, wat is dàt voor een uitvinding zeg? Tja, je kan het al raden… Keer op keer moest ik opnieuw meten, spelden en stikken. En toen het geheel op mijn hemd zat… ging het wéér mis. Grrrrrrr. Zou ik er niet beter even mee ophouden?

Maar dan komt mijn koppig kantje naar boven. Al had ik geregeld zin om dat ding door het raam te gooien, kon ik wel huilen van frustratie en was mijn geduld uitgeput, ik wilde per sé nog de mouwen erin krijgen. Tja… dat had ik nu beter niet meer gedaan. Had ik nu stof te veel aan die mouwkop? Waar kwamen die lelijke plooien vandaan?

©Lieve Deduytschaever 170908 02

Uiteindelijk heb ik mijn plan getrokken. Want ja, dàt kan ik goed. Maar nu de bijgeknipte mouwen (sorry Sharon!) erin zitten, ben ik uitgeput.

Ik kijk niet uit naar morgen… want dan staan de manchetten en de Amerikaanse mouwsplit op het programma. Alweer nieuwe technieken… Och ja, misschien verras ik mezelf wel met mijn handigheid. Of gooi ik de boel alsnog uit het raam. Ik weet het niet…

©Lieve Deduytschaever 170908 05

Eén ding weet ik wel: met de moed der wanhoop kom ik er wel!

Tot snel,
Lieve

26 gedachten over “Met de moed der wanhoop”

  2. Mocht het je een troost zijn….je bent beslist niet de enige die heel wat struikelblokken tegenkomt onderweg naar een goedgenaaid kledingstuk.
    Frustratie is een gekend fenomeen. Het is een kunst je dan geen schuldgevoel aan te praten. Wat niet altijd lukt.

    Like

    Beantwoorden

  4. Zoveel technieken in 1 kledingstuk is gewoon moeilijk. En als je die technieken niet heel regelmatig toepast vergeet je dat ook weer. Is eigenlijk iets om in school te maken, zodat je kan geholpen worden. Mag ik een tip geven? Professor Pincushion (op youtube) kan het heel goed uitleggen. Voor moeilijker technieken maak ik elke stap in een stukje baalkatoen en elke stap verder ( vergeet ze niet te nummeren) stik ik in een rode kleur. Dat is natuurlijk wel wat werk maar als ik na maanden weer de techniek nodig heb, neem ik de baalkatoenen lapjes – leg ze mooi naaste elkaar – en het is in een minimum van tijd klaar zonder gesukkel of hoe was dat nu ook weer????

    Like

    Beantwoorden

  7. Komt allemaal wel goed. Extra stof op de mouw is normaal, dat zorgt voor extra bewegingsruimte. Je moet dat daar met golfjes inzetten, beetje moeilijk uit te leggen.
    Je hemd ziet er alvast goed uit, dus gewoon zo verder doen zou ik zeggen!

    Like

    Beantwoorden

  8. met zo’n stofje wordt het echt wel een uitdaging, iets dat glijdt is voor de theo dubbel zo moeilijk. Maar als het een troost kan zijn, mijn theo’s lukken vooral goed omdat ik er eens een workshop voor volgde. En dan nog vloek ik af en toe

    Like

    Beantwoorden

  9. Was je maar de enige! Nee hoor, grapje. Ik had laatst mijn vriend twee keer opgemeten, het patroon goed nagemeten enz. Was het overhemd toch echt te klein, het kan niet eens dicht 😭

    Like

    Beantwoorden

  10. Ik had net hetzelfde! Tussen de start en (bijna) finalisatie zat 6 mdn, en toen de mouwen te kort bleken en de schouders te smal heb ik niet meer de moeite gedaan om om te zomen… Ik herken het stofje trouwens, dat is niet van het makkelijkste om mee te werken. Goeie moed!

    Like

    Beantwoorden

  11. Een eerste hemd is sowieso een uitdaging, er zitten heel wat technieken in die in’t begin echt onmogelijk lijken, maar uiteindelijk echt wel steeds beter gaan. En dan nog wordt hier ook wel eens gevloekt door domme fouten, vervelende stofjes en schoonheidsfoutjes (die we misschien wel even vernoemen maar liefst niet in close-up fotograferen). Dus hey, je hebt het toch maar afgewerkt! Go you!!

    Like

    Beantwoorden
  13. Pingback: Stik Belgique: Bart’s Theo – girlsinuniformblog

Geef een reactie