Als abonnee van La Maison Victor, krijg ik mooi op tijd elk boekje in de bus, maar meestal duurt het een paar maand voor ik er ook effectief iets uit maak. Mijn to do lijstje is zo lang dat ik zelden kort op de bal kan spelen. De Rocha jas stond al een tijdje op mijn wenslijstje, en ik had het ideale stofje ook al eventjes liggen. LMV maakte de jas uit een iets dikkere stof, maar ik ging voluit voor een prachtig, donker roestkleurig namaak-leertje, gekocht bij Mertens Mercerie. Heel dun en soepel. Ook van de voering was ik helemaal wild. Een beetje gewaagd, dat wel… maar in combinatie met de buitenstof oh zo stijlvol. Een lederlook jasje, zelfgemaakt, dat was mijn droom!
Vol goede moed nam ik alles mee naar de naailes bij Boho Atelier, want het leek mij toch iets te moeilijk om in mijn eentje uit te vogelen. Onder de deskundige begeleiding van Katrien en Susy vorderde ik traag maar gestaag. Oef, wat heb ik ermee zitten worstelen! Het begon al met de zakken in de jas. Twee hele lessen heb ik erop zitten zwoegen. Eerst op een proefstofje en dan een keer of drie ‘voor echt’. Wat een geluk dat ik er niet in mijn eentje thuis aan begonnen was, want dan lag de boel al lang in de vuilbak.
Eens binnen- en buitenjasje apart klaar waren moest ik nog een stukje innemen. Ik leek wel een zak patatten… Ook daar verloor ik een hele les aan. Op les vijf of zes, ik ben de tel kwijt, bereikte ik uiteindelijk de eindmeet. Mijn klasgenootjes waren superblij voor mij, en vol lof. Maar ik stond in de spiegel te kijken en werd diep, diép ongelukkig van de jas. Hij stond mij voor geen meter… Uren en uren zwoegen, dure stof… Ik kon wel huilen, zo droevig, boos en gefrustreerd werd ik ervan.
Het zal wel een mooi jasje zijn, en technisch valt er weinig op aan te merken dankzij de stap voor stap begeleiding bij Boho, maar het is niet getailleerd, de schouders zijn breder dan ik zou willen en de kleur staat mij niet. Ik zie er gewoon vierkant en grijs uit!
Nu de eerste emoties wat gezakt zijn kan ik er wat meer op afstand naar kijken. Tja, het is een mooi jasje… zo jammer dat ik het niet zal dragen…
Maar… een geluk bij een ongeluk: mijn naaivriendinnetje Liesbet is een stukje groter dan ik, en het jasje past haar perfect. Zij was er zo blij mee dat ze me daags nadien al een leuke selfie stuurde van haar look-van-de-dag “met mooi jasje”. En ja, ze wilde zelfs nog eens een heuse fotoshoot met mij doen ook!
Zo sloeg mijn ongelukkig gevoel instant om in een warme, zoete golf van intense blijdschap, die je kan krijgen als iemand in z’n nopjes is met jouw cadeautje.
Ken jij dat gevoel?
Tot snel,
Lieve
Girls in Uniform 
JAAAA, ik ken dat gevoel!!!! Het is de reden waarom ik zelden iets voor mezelf maak, en meestal ga voor kinderkleding
LikeLike
Maar toch… als het wel mooi staat, is er niets leukers dan zelfgemaakte kleren dragen.
LikeLike
Ja!! Wat een fijne blog is dit. Heel herkenbaar. Als iets weer eens totaal anders staat dan verwacht denk ik altijd, ik kap ermee. Ik ga shoppen de volgende keer… Gelukkig blijft het uitzoeken van stoffen, patronen en het naaiwerk te leuk om mee te stoppen 😉
LikeLike
De hobby is té leuk om ermee te kappen!
LikeLike
Och wat jammer! Gelukkig voor mij nog niet herkenbaar. (Paas voor mezelf begonnen met naaien… amders altijd voor de kleine) Maar ik merk wel dat ik het heel moeilijk om eigen maaksels mooi te vinden. Ik moet er eerst aan wennen en pas als ik positieve reacties krijg zal ik het vaker aantrekken…. Toch fijn hè? Om te zien dat je vriendin er zo blij mee is 😉
LikeLike
Dat went heel snel hoor, eigen dingen dragen. En ja, dat is een heerlijk gevoel.
LikeLike
Het overkomt de besten… helaas. Ik ben nu een bomber aan ’t maken en hoop dat hij mij staat. Goed passen doet hij al wel, gelukkig maar! Chance dat je een blije ontvanger hebt gevonden voor je mooie vestje!
LikeLike
Daar ben ik superblij om! Ik duim met je mee.
LikeLike
Oh ja dat gevoel ken ik! Vorig jaar maakte ik ook een jasje in de naailes, maanden was ik er mee bezig! En er dan niet blij mee zijn, is spijtig hé, gelukkig kon je er iemand toch wel heel blij mee maken!
LikeLike
Eerst was het erg zuur… maar aan het einde van de rit was ik toch blij.
LikeLike
Oh, gelukkig dat je er iemand anders mee kan blijmaken! Het staat haar inderdaad super goed en het is een prachtig jasje!!
Ik heb ook al eens wat doorgegeven, beter zo dan dat het ongedragen in de kast hangt he.
LikeLike
Dat is zeker zo!
LikeLike
Herkenbaar gevoel…. Fijn dat je het wel hebt kunnen doorgeven. Het staat haar prachtig. Door schade en schande wijs geworden…soms ga ik zelfs winkelen wanneer ik twijfel over of een type kkedingstuk bij me past, voordat ik ga naaien.
LikeLike
Ah, dat idee neem ik mee!
LikeLike
jep jep, herkenbaar. ik had een serieuze naaidip in april. Ik had met stof van lotte martens een prachtige jurk met ruffles gemaakt. Het was een Burda patroon en ‘eens wat anders’ dan ik gewoonlijk voor mezelf naai. Hoe veel belovend het maakproces ook was, die eerste pasbeurt… Het was 1: veel te groot en ondanks mijn lostornen, aanpassen, weer lostornen, aanpassen, bleef het te groot en viel het als een patattenzak over mijn lijf. Bovendien bleek net dat groen dan toch niet zo mooi bij mij te passen dan alle andere kleuren groen. Het is balen hé. Misschien dat ik volgende zomer in een creatieve bui de jurk weer boven haal en alles voorzichtig nog een keer los torn en er toch nog mee aan de slag ga.
LikeLike
Succes!
LikeLike