Soms heb ik een beetje het gevoel dat ik mezelf herhaal. Patroontjes die ik een keer met plezier gemaakt heb, haal ik snel terug uit de kast voor een nieuw project. Ergens vind ik dat ook ecologisch verantwoord, want ik teken mijn patronen op het stevige plastiek van puinzakken… Het leuke aan zelf naaien is echter, dat je eindeloos met een patroon kan variëren, waardoor je eigenlijk nooit twee keer hetzelfde maakt.

Zoals jullie lazen in deze tekst, dwongen lichaam en geest mij een jaar geleden beter voor mezelf te zorgen. Ik wist dat rust levensnoodzakelijk was, maar dat het niet genoeg zou zijn. Om na deze episode steviger in het leven te staan, moest ik mezelf volledig resetten (ik noem het een grondige detox), en dat deed ik aan de hand van intensieve therapie.

Nu ik terug in het ‘echte leven’ stap, moet ik het team dat mij ondersteunde stilaan loslaten. Eén van hen is mij onderweg heel erg dierbaar geworden. Ingrid, mijn coach, stond naast me bij elke stap die ik gezet heb, en ik heb heel veel van haar geleerd. Al ben ik haar zielsdankbaar voor de steun, ook van Ingrid moet ik nu afscheid nemen.

Zij kent mij door en door, heeft dit jaar diep in mijn ziel gekeken, maar eigenlijk ken ik haar nauwelijks. Hoe ze zich kleedt, dat heb ik vaak genoeg gezien, maar voor de rest ken ik haar smaak en stijl totaal niet. Ik heb mijn hoofd er keer op keer over gebroken, hoe ik mijn dankbaarheid tastbaar zou kunnen maken.

Dus herhaalde ik mezelf… en maakte ik de Jozefien uit ‘Mijn tas’ van Elisanna en Fynn. Voor de stof trok ik een keer of vier naar Ikea. Ik kon maar niet beslissen, want Ingrid verdient het allermooiste geschenk. Uiteindelijk moest ik me erbij neerleggen dat ik nooit op voorhand zal weten of ze een stofje mooi vindt. Ik deed mijn ogen dicht, haalde diep adem en waagde de sprong: vier gebroken naalden later was mijn derde Jozefien geboren.

Ik koos ervoor de tas zo ruim en veelzijdig mogelijk te maken en liet het tussenschot-met-rits weg. In de plaats daarvan naaide ik binnenin twee open zakjes en aan de andere kant een zakje met rits. Ook in de klep vooraan kwam een ritszakje. Omdat ik zelf in zo’n grote tas steeds moet vissen naar mijn sleutelbos, maakte ik aan de binnenkant een lederen sleutelhanger vast. Voor de riem gebruikte ik zwarte tassenband, die ik -net als de ritsen- bij Veritas kocht.

Nu ik het geheel zo bekijk, doet de stof mij wel wat denken aan het ‘aquaflage’ uniform van de Amerikaanse Navy. Zo blijf ik ook nog in ons thema😊.

Ingrid, bedankt voor alles. Ik zal je nooit vergeten. Hopelijk denk jij (dankzij deze tas?) ook nog wel eens aan mij… want afscheid nemen bestaat niet!

Tot snel,

Lieve