Beste Kim,

We kennen elkaar niet persoonlijk. Hoogstens een paar uitwisselingen via de chat, maar toch hebben wij elkaar het leven gedurende een paar weken wat moeilijker gemaakt door onze sew challenge. Davina koppelde ons aan elkaar en de drie voorwaarden die je me gaf waren even slikken.

De eerste voorwaarde: volwassen man. Shit (#pardonmyfrench). Nog nooit waren mijn naaislachtoffers van het mannelijke geslacht. Mijn man is een Pietje Precies en mijn naaisels zijn nog niet van de ongelofelijke afwerking dat ik er hem een plezier mee doe. Laat staan dat ik hem ermee op foto te krijg voor op internet.

Tweede voorwaarde: een Belgisch patroon. Ik heb niet het flauwste idee welke patronen welke nationaliteit dragen dus hoopte ik dat La Maison Victor me uit de nood zou helpen.

Derde criterium: zakken. Je hebt waarschijnlijk mijn avonturen met paspelzakken gelezen bij de bomberjack van Veritas, waar ik zwoer nooit meer een paspelzak te maken. Ik ben al blij dat je het algemeen op zakken hield en niet begon te specificeren.

“Lukt dat?” vroeg je in je berichtje. “Ze weet inderdaad wel een challenge te kiezen”, dacht ik. Maar da’s ook de bedoeling dus en avant!

Mijn plan? Broerlief inschakelen: hij is dakwerker en heeft nooit warme truien te veel. Dus toen ik hem voorstelde om hem een hoodie te maken, zag hij dat direct zitten.

Maar… er moet ook een kraag aan zitten want op een dak waait de wind extra hard. “En zakken, zus. Veel zakken. Ook eentje op mijn rug”.  Huh?

Ik besloot de Belgische Wout hoodie van LMV te maken. Mijn stoffen vond ik tijdens het supergezellig uitje met de girls op het stoffenspektakel en ik voerde de binnenkant van de Wout met grijze fleece. De boordstof haalde ik bij Stitch en Co. Omdat broer veel lagen kledij draagt tegen de kou voerde ik de mouwen met een iets gladdere stof, ook van Stitch en Co.

De Wout in elkaar zetten viel wel mee, hoewel ik veel heb zitten vloeken met die boordstof… Recht stikken met drie dikke lagen stof; mijn naaimachine is er echt geen fan van.

Jouw vraag om zakken te maken, Kim, was dus ideaal voor de extra zak op broerlief’s rug. “Makkelijk om extra materiaal mee te nemen op het dak”, vertelde hij me.

De kraag stikte ik rond de kap zodat die zeker niet zou afwaaien.  De rits heb ik er twee keer moeten inzetten omdat ik zag dat de voorpanden niet mooi gelijnd waren.  Het was niet de eerste keer dat ik dat grapje meemaakte, dus ik besloot me er niet aan te laten kennen en de rits gewoon terug los te maken. Maar ook dat ging best vlot.

Toen ik broer zijn paascadeautje ging afgeven was hij superenthousiast. Lekker warm, veel zakken en een kraag. “Zo ga je er nog moeten maken, zus. Kan hij tegen vonken en is ie waterdicht?” Euh nee…

We spraken af dat hij deze hoodie aan strenge tests op het dak zou onderwerpen.

Wat er beter kan, wordt dan bij de volgende Wout aangepast.  Ik kreeg drie dagen geleden nog een hele enthousiaste dakwerker aan de lijn dat hij super tevreden was en de volgende bestelling werd al geplaatst. Nu nog fleece vinden die stevig, warm, vuurvast en waterdicht is. Iemand ideeën?

Ik hoop, lieve Kim, dat je deze challenge als geslaagd ziet. Broer en ik vonden het alvast super om te doen. Ik was er zelf nooit opgekomen, dus bedankt.!

Ik zag laatst het resultaat van mijn challenge: wat jij  had gemaakt met mijn drie voorwaarden: selfish sewing, stofje dat je al hebt en een tas.  Een schitterend resultaat.  Ik hoop in ieder geval dat je het even leuk vond als ik.

Warme groeten van een broer en zus.

Margot