Twee van de drie Girls in Uniform, en ook onze gastblogster An, zijn militairen. Wij komen dan ook vaak in contact met andere -vooral mannelijke- militairen, die het heel grappig vinden dat wij ‘naaien’.

Een mannelijke collega die er -heel respectvol- nooit een voorspelbaar grapje over maakte, werd een van mijn beste vrienden sinds we in 2003 samen op de trein richting Brussel stapten. Intussen pendel ik dagelijks met de liefde van mijn leven in onze wagen naar Brussel, maar jarenlang zaten Johan en ik -samen met een groepje andere militairen- urenlang te tetteren tijdens de treinrit. Dan komen natuurlijk ook hobby’s aan bod.

Van mijn naaipassie was in die treinperiode nog geen sprake, al breide ik toen wel truien, mutsen of sjaals aan de lopende meter. Sindsdien heeft Johan de andere Girls in Uniform al een paar keer ontmoet en werden zelfs zijn dochters ingewijd in de geheimen van onze blog.

Het hele gezin beoefende jarenlang een gezamenlijke hobby: Kendo. Ken wie? Verder dan het vriendje van Barbie kwam ik niet toen ik er de eerste keer van hoorde. Kendō (剣道) (Japans: ken, zwaard; do, manier, kunst; De Weg van het Zwaard) is een Japanse zwaardvechtkunst die sinds de 16de eeuw een groot aantal verschillende technieken verenigt, al werd het moderne Kendo pas in de tweede helft van de 20ste eeuw ontwikkeld.

Kendo is een oefening in zelfdiscipline en komt voort uit de samoeraitraditie van het feodale Japan. Stoer toch?

Bij Kendo maakt de krijger gebruik van een bamboezwaard: een Shinai. Toen Johan mij vroeg om een draagtas te maken voor zijn drie Shinai-zwaarden vond  ik dat een superleuk idee, al had ik er geen idee van hoe ik eraan te beginnen.

Gelukkig had Johan wel wat ideetjes, die we samen uitwerkten tot een Shinai-bag op maat.

De onderkant van de zak moet het gewicht van de drie zwaarden dragen. Om die te verstevigen kocht ik stevig zwart kurkleer. De rest van de buitenstof bestaat uit blauw gewaxt katoen of oilskin (alles van k-bas), een stevige stof die weer en wind trotseert en waterafstotend is. Voor de voering kozen we een oud tafelkleed. Johan grapte: “Japanse stoffen zijn vaak versierd met bloemen, dit is de Vlaamse versie”.

De zak sluit met een klep en vlak eronder maakte ik in de voering een ritszakje voor de handbeschermers.

Eens zwaarden en handbeschermers op hun plaats, wordt de zak dichtgeknoopt met twee touwtjes die op de achterkant genaaid werden, verstevigd met een stukje kurkleer.

Tot snel!
Lieve

PS: Fotografe van dienst is Johan’s getalenteerde oudste dochter Lien. Bedankt Johan en Lien, voor deze mooie plaatjes!