Sinds een paar maand werk ik niet langer binnen de communicatiedienst van Defensie, maar doe ik de communicatie van de militaire vakbond VSOA Defensie. Een heuse aanpassing voor mij, aangezien ik totaal geen syndicaliste ben.

Ik blijf militair, maar werk niet langer in een kazerne, noch in uniform.

Dat laatste is voor mij misschien nog wel de grootste aanpassing. Elke avond sta ik radeloos voor mijn kleerkast te draaien, voor ik beslis wat ik de volgende dag ga aandoen. Kleren genoeg, maar als afgevaardigde ga ik geregeld zakelijk gekleed. Een stijl die mij nog niet eigen is, waardoor ik niet zoveel keuze heb in mijn garderobe. Had ik nog een excuus nodig om te naaien?

Ook mijn eigen laptoptas mocht ik kiezen, lees: zelf naaien. Daarin was mijn keuze veel sneller gemaakt: ik ging radicaal voor een versie in zwarte kurk met zilveren accenten. Na wat opzoekingswerk bleek de Ida uit Mijn Tas het ideale model te zijn. Een bestelling bij k-bas later kon ik aan de slag.

Tijdens het naaiweekend in Malle zag de tas het levenslicht. Laat ik eerlijk zijn: het werd een zware bevalling!

Ik deed nogal wat aanpassingen aan het patroon, want ik vond dat er te weinig opbergruimte voorzien was in de tas. Aan de buitenkant kwam een ritsvak voor lader en muis. Binnenin kwam een vak voor mijn papieren en de laptop wordt op z’n plek gehouden met twee stevige elastieken. In het papiervak hangt een lintje waaraan ik mijn sleutels kan klikken.

Ondanks de aanpassingen zat de buitentas verbazend snel in elkaar. Ik verstevigde alle patroondelen met Stylevil en de verwerking daarvan ging vlotjes. Ik zag het volledig goed komen, tot ik aan de voering begon…

Bij de Stoffenknop kocht ik een prachtige ‘voering‘stof in licht katoen. Aangezien de buitenstof in kurk serieus verstevigd werd, dacht ik niet dat de binnenkant veel nodig had. Een stukje vlieseline zou wel voldoende zijn…

Toen het eerste binnenpaneel op z’n plaats zat (lekker stevig, zo’n drie keer gestikt, minstens!) bleek alles te lobberen dat het niet mooi was. Uithalen was geen optie zonder de stof kapot te maken en alsnog verstevigen lukte mij niet. Mijn medenaaisters op weekend raadden mij aan de tas opzij te leggen en er thuis op een rustig moment verder aan te werken.

Maar neen, mijn interne razernij was zo groot, dat ik het moest en zou oplossen, daar en op dat moment, of het ding vloog de vuilnisbak in! Ik zag bedenkelijke blikken, maar ze lieten mij uit vrees voor eigen veiligheid mijn gang gaan. Sorry dames, ik weet dat ik op zo’n momenten niet het meest aangename gezelschap ben!

Net voor ik het helemaal zou opgeven kreeg ik de ultieme tip: stik de naadwaardes aan de binnenkant aan elkaar, zo blijft de binnentas op z’n plaats. Na uren intern gevloek en gesakker, met ingehouden tranen en een bonzend hoofd, kwam de doorbraak. Het eindresultaat is niet perfect. Het is niet wat ik in gedachten had, maar de tas is best mooi geworden!

Ze is ruim genoeg om zonder handtas naar een vergadering te gaan, want naast de laptop en de papieren is er nog plaats genoeg voor mijn portefeuille, zonnebril of brooddoos.

Wat hebben we geleerd vandaag? Dat ik best elk patroonstuk van een laptoptas goed verstevig. Beter iets moeilijker te verwerken dan een voddeke dat niet aan mijn standaard voldoet. Maar… eind goed, al goed: fier draag ik dagelijks mijn laptop naar het werk.

Wat vind jij ervan? Maak jij ook zulke moeilijke bevallingen mee, of ben ik de enige die dat soort inschattingsfouten maakt?

Tot snel,
Lieve