Mijn naaimachine geeft me een zekere rust. Het geratel van de naald, het ruisen van de stof, het vloeken als je in een naald grijpt… heerlijk. Maar als ik achter mijn overlock zit, maakt die rust direct plaats voor een hoger stressgehalte. Begrijp me niet verkeerd, ik ben erg blij met mijn overlockmaatje en ik weet zeker dat ik er schitterende dingen mee zal maken. Maar als ik echt een andere kleur overlockgaren moet gebruiken, dan doemt het spook van het inrijgen weer op.
Ik ben een persoon bij wie nauwkeurigheid en geduld bij constructie niet erg hoog op de prioriteitenlijst stonden. Zodoende heb ik dus van beiden ook maar een minimale hoeveelheid in bezit. Laat inrijgen nu precies een nauwkeurig werkje zijn waar je het schema moet volgen en er geen other way around is…
Ik heb het nochtans wel geprobeerd… inrijgen op de Margot-manier. Veel sneller, maar als resultaat geraakt geen enkel stofje overlockt. Maar zelfs toen ik slaafs het inrijgschema volgde, was het steeds dezelfde draad die me parten speelde en zorgde voor nog een jammerlijk mislukte inrijgpoging. Na poging zeventien zet ik dan meestal mijn machine af en ga ik naar een andere kamer. Een droombeeld waarbij ik dat dure ding door het raam kieper en het leer vliegen, doemt bij me op. Goed beseffende dat het met een pijnlijke bonk op aarde zal landen en geen steek meer zal overlocken.
Dat zou zonde van het geld zijn. Dus ik houd ramen gesloten en doe een uurtje iets anders. Ik besef wel dat de oorzaak van het inrijgprobleem achter de machine zit . Maar toch… Mijn man heeft mijn lichaamstaal ondertussen ook al begrepen. Als ik zwijgend, met opgespannen schouders en een zware donderwolk boven me zit in te rijgen, weet hij hoe laat het is. Dan komt er enkel een voorzichtige “Lukt het?” uit en laat hij me verder met rust.
Toen ik uiteindelijk in de winkel mijn probleem uitlegde, vroeg de winkelier of ik bij elke vruchtloze inrijgpoging alle draden opnieuw inreeg. Ah nee, enkel diegene die geknapt was. (Luiheid stond wel hoog op de prioriteitenlijst ☺). De man schudde zwijgend zijn hoofd en legde me geduldig uit dat die volgorde van knopen dan in de war is. Alle draden eruit halen en opnieuw beginnen is de enige juiste manier. Thuisgekomen heb ik de man zijn advies opgevolgd, en na poging twee: tadaa, een mooie steek. Ik heb mijn overlock afgezet en ben iets anders gaan doen. Mopperend dat ik het misschien ben die buitengekieperd moet worden, want als ik wat sneller hulp had gevraagd, had ik al die frustratie niet…
Soit, mijn inrijgpogingen lijken al minder op een processie van Echternach. Maar ik zal nooit enthousiast mijn overlockgaren veranderen. Die stilte tijdens het inrijgen blijft. De donderwolk is nooit veraf.
Kun jij je overlock goed de baas? Of is het toch een beetje een bron van frustratie?
Tot schrijfs,
Margot
Girls in Uniform 
De eerste keer vonder ik het best pittig. Tegenwoordig knoop ik gewoon de nieuwe kleur aan de oude en trek hem er zo door. Dan is het binnen de minuut gepiept! Was wel even verbaasd toen mijn naald knapte van de overloop deze week… en ben ook aan een nieuw mesje toe. Maar ik vind zo’n machine best interessant dus ga de uitdaging graag aan.
LikeLike
Jawadde Daniëlle, dan ben je er toch veel beter mee dan mij. Die knoopjes heb ik ook al eens geprobeerd maar die lossen steeds. Maar heb gisteren nog eens geprobeerd op de goede manier en is van de eerste keer gelukt. Dus ik word er ook wel beter in.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb een haat-liefde verhouding met mijn lockmachine. De nieuwe kleur aanknopen probeer ik ook, maar gaat bijna altijd mis bij de draden die door het oog van de naald moeten. De draadspanning goed krijgen is ook een studie apart. Als ik echt geld zou hebben, dan kocht ik een lockmachine waarbij met perslucht (echt!) de machine zelf nieuwe draden inrijgt…
Groetjes
Mar10
LikeLike
Daar heb ik ook al aan gedacht maar die zijn zooooo duur. En ik wil me niet laten verslaan door een stomme machine met twee naalden en vier klossen draad. Maar soms is het een bitter gevecht. Blij dat ik niet de enige ben!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb één keer ook met zo’n donderwolk een uur lang zitten klooien. En toen kreeg ik het wel ingeregen, maar het stiksel was veel te los. Bleek dat één van mijn bovengrijpers niet goed zat en ik de draad wat beter moest “flossen” tussen de schijven. Maar sindsdien kan ik ‘m blind inrijgen, zo vaak heb ik het gedaan!
De methode om simpelweg de oude af te knippen en de nieuwe er aan te knopen, werkt bij mij ook goed. Ik las laatst dat iemand zei dat je dan de draadspanning op 0 moet zetten, misschien helpt jou dat ook? Ik wist dit tot op heden niet en trek ze er gewoon door. Maar ik doe dat alleen bij de rechter twee klossen (dus die onderdoor gaan) en niet bij die door de naalden gaan, want die zijn gemakkelijk in te rijgen.
LikeLike
Die knoopjes lukten bij mij niet direct dus heb dat opgegeven. Maar je bent al de derde die me zegt dat ik dat toch nog eens moet proberen dus dat ga ik toch nog eens een kans geven .
LikeLike
Het inrijgen van mijn overlock is een taakje van mijn wederhelft, ik krijg dat zelf niet voor elkaar. Leuk vind ik dat niet, maar er is niks aan te doen: ik zie slecht en heb absoluut geen dieptezicht. En daardoor krijg ik de draad niet door de naalden van mijn overlock.
De grove middelen worden binnenkort ingezet, ja, ik ga me zo’n duur ding kopen met perslucht. Eindelijk weer zelfstandigheid!
LikeLike
Ik denk als ik het aan mijn man vraag, die overlock direct leert vliegen. Ga ik mijn man niet aandoen. Maar die dingen met perslucht moeten een zaligheid zijn. Veel succes ermee!
LikeLike
Hihi, het heeft wel geleid tot een leuk blogbericht 😉
Ik was nog maar een paar maanden aan’t naaien en hoorde vaak gezucht en frustratie over het inrijgen… de tips van steeds alle draden opnieuw inrijgen en dat in de juiste volgorde, de knooptechniek, … ik had het al vaak gehoord… maar toen ik in de winkel hoorde van automatisch inrijgen (naast ook een heel aantal andere voordelen) ben ik toch gezwicht voor een duurdere machine… Nu gaat ie altijd mee op naaiavondjes omdat ook mijn vriendinnen véél liever met die van mij werken…
LikeLike
Ik denk dat er heel veel jaloers zijn op jouw machine Tamara. Veel plezier ermee. Maar nu mis je natuurlijk wel al die leuke verhalen over inrijgen he😉
LikeLike
Ik voel je frustratie!
Hier ook zo’n hekel aan het inrijgen, het is niet perse moeilijk te noemen, maar al die dunne draadjes gaan zo gemakkelijk in de war of net even naast dat ene haakje. Of onder een andere draad door terwijl hij er boven langs moest.
Heb mijn locker ook nog niet zo lang en kan nog een hoop leren, zoals de bocht om of de hoek om zonder stof weg te snijden op de verkeerde plek 😬.
Ik zie het maar al een uitdaging, er komt een dag waarop ik het wel allemaal voor elkaar krijg.
LikeLike
Die dag komt er zeker. We gaan het gewoon nog een heleboel keren moeten doen. Maar we laten ons niet doen door een machine met twee naalden en vier garenklossen he.
LikeLike
En zo is het!
LikeLike