Al weet ik intussen beter, in zowat alles wat ik doe, leg ik de lat hoog. Als ik iets doe, wil ik het goed doen, zoniet ‘perfect’. Dat zorgt ervoor dat ik aan het einde van de rit zelden tevreden ben over mijn prestatie. Want hoe weet je nu of iets écht af is? Wat kan ik doen om het nog beter te maken? Wanneer is goed ook echt goed genoeg?

Mensen die mij goed kennen, noemen mij soms een perfectionist. Er was een tijd dat ik daar trots op was. Want streven naar perfectie, is er iets mooiers dan dat? Nu zie ik het in een ander licht: perfectie bestaat niet. De perfectie najagen is als zoeken naar een eenhoorn in een wei vol paarden. Je vindt het dier niet en de zoektocht houdt nooit op. Loslaten brengt rust, maar net dat is zo moeilijk. Want stel je voor dat die eenhoorn daar wat verder staat, verstopt achter die kudde bruine merries? Wanneer stop je met zoeken? De stress die daarbij komt kijken, put je uit en maakt je onzeker.

Ook in mijn hobby steekt het af en toe de kop op. Mijn drang naar perfectie begint nog voor ik de schaar ergens in zet. Wat als ik het nu eens niet tot een goed einde kan brengen? Wat zegt dat over mij? Faalangst vlamt op, doet mijn hart sneller slaan en mijn bloed racen. Eens de drempelvrees overwonnen, ga ik er volle vaart tegenaan. Rustig mijn tijd nemen zit er meestal niet in. Het moet vooruit gaan, want treuzelen, daar doe ik niet aan mee. Ik ga zelden een uurtje achter mijn machine zitten, omdat ik weet hoe moeilijk ik midden in de rit kan stoppen. Nog even dit spelden, nog snel dat naaien, die foute naad uithalen… voor ik het weet, is het middernacht en ga ik vol adrenaline naar bed.

Handwerk mag niet perfect zijn, hoor ik vaak zeggen. Mijn verstand weet dat… ik ben menselijk en geen mens is perfect. Mijn naaiwerk dus ook niet. Toch richt ik mijn blik in eerste instantie op de foutjes en dan pas op het geheel. Soms moet ik mijn teleurstelling wegslikken voor ik blij kan zijn met wat ik gemaakt heb. Dan geef ik mijn creatie -en dus ook mezelf- schoorvoetend bloot aan de wereld, verwacht ik negatieve reacties en ben ik evenzeer bang van de positieve. Want hoe kan ik complimentjes aanvaarden over iets wat niet perfect is?

Maar er is hoop. Stilaan begin ik de schoonheid van de imperfectie in te zien, zie ik een foutje niet langer als een falen van mezelf als hobbynaaister. Dat kleine rimpeltje, dat hoekje dat niet helemaal mooi afgerond is, dat licht asymmetrisch voorpand… al die dingen zorgen ervoor dat de kritische kijker opmerkt dat iets zelfgemaakt is. Het geeft karakter en meerwaarde aan je naaisel. De eerste keer dat ik een zelfgemaakt cadeautje afgaf, moest ik op mijn tong bijten om de ontvanger niet op de foutjes te wijzen. Nu geef ik mijn naaisel fier af, ook al is het niet perfect.

Want perfectie bestaat niet, toch?

Tot snel,
Lieve