Weet je het nog? Toen ik een tijd geleden thuis kwam met dit prachtige stofje, vergeleek mijn ventje de stof met een blikje Arizona Ice Tea. Nog nooit vond ik het zo leuk vergeleken te worden met een blikje frisdrank. Uit de lap knipte ik een Genova jurk en met de rest ging ik wat later aan de slag.

Vroeger kon ik mezelf niet voorstellen in een lange rok. Dat leek mij te stijf en te chique, niet flatterend gezien mijn geringe lengte, en onhandig. Maar mijn eerste exemplaar sprak al die vooroordelen tegen en met dit mooie stofje naaide ik intussen al een derde versie: simpelweg de stofbreedte op elastiek. Die rok mocht meteen mee op reis naar Gran Canaria en bleek, in combinatie met een Lola en Liza bloesje, ideaal om ‘s avonds te gaan eten en flaneren in het hotel.

Hij was iets minder geschikt voor de fotoshoot in de duinen, vlakbij ons hotel in Maspalomas. Bij valavond was het nog steeds zo’n 30 graden en wandelden Michael en ik met al het fotomateriaal richting strand. Van daaruit ploeterden we op blote voeten door het hete, mulle zand, zwetend en gegeseld door een serieuze zeebries. Op dat moment kleefde de rok al tegen mijn benen en flapte hij vrolijk alle kanten heen met de wind mee. We hadden blijkbaar gekozen voor de winderigste en warmste avond van de hele week…

In de duinen werd het meteen duidelijk dat dit niet het beste moment was voor een fotoshoot. Mooi wezen terwijl ik gezandstraald word is niet mijn sterkste punt. Mijn haren en rok waaiden bovendien alle kanten uit. Michael beschermde zijn fototoestel zo goed mogelijk tegen zand en wind, en uiteindelijk maakten we ons er snel vanaf met het idee ‘dat we het nog wel eens opnieuw zouden doen’.

Bij ‘thuiskomst’ bleek het zand tot in ons onderbroek te zitten en was mijn mooie rok niet meer geschikt voor publicatie. Gelukkig drukte Michael die avond ook nog af tijdens een paar windstille momenten. Jullie zullen het dus moeten doen met het beste wat we eruit konden halen…

Tot snel,
Lieve