Zo’n dertig jaar geleden gingen mijn ouders op reis naar Tunesië. Als jong meisje leek wel alsof mama en papa naar het paradijs gevlogen waren… Ze kwamen terug naar huis met exotische geschenkjes voor mij en mijn zusje (die kameeltjes moeten nog ergens op zolder in een doos zitten) en papa kocht er voor zichzelf een mooie lederen jas. Ik weet nog hoe bewonderend ik keek naar mijn knappe papa in zijn prachtige jas.

Toen ik deze zomer de stand van mijn zus op de rommelmarkt bezocht, zag ik de jas aan het kledingrek hangen. Het model was gedateerd en mijn papa droeg hem al jaren niet meer… Maar het leer was nog in perfecte staat en toen ik aan mijn mama vroeg of ik er iets uit mocht maken voor haar kerst, was ze meteen enthousiast.

We gingen samen op zoek naar een mooi tassenmodel en mama’s oog viel op de Annette van Swoon. De tas is groot genoeg om mama’s organiser in op te bergen en heeft een tijdloze look. Ideaal voor het camelkleurige leer van papa’s jas. Bij Toverstof vonden we de ideale synthetische kunstleer in combinatie met het leer en ook de ritsen kocht ik daar. De koperkleurige fournituren komen van k-bas. De jas haalde ik volledig uit elkaar, en zo kon ik net genoeg leer verzamelen voor de zijkanten en handvaten van de tas.

Al heb ik nu toch wel wat ervaring met tassen en ontwierp ik er eentje zelf, de Annette vond ik een heel ander verhaal. In het begin verliep alles vlot. Mijn machine stikte zelfs zonder sputteren door het zachte leer. De voering van de jas gebruikte ik voor de voering van de tas, wat ik ook deed in die andere Swoon tas die ik maakte met een oude jas van mijn schoonmoeder, de Ramona mini hipster. Mijn labeltje kreeg een plekje binnenin.

Omdat ik na het knippen nog wat leer over had, begon ik met een bijpassend ritstasje. Zo kon ik wennen aan het werken met leer en dit soort kurkleer. Zelf vind ik zo’n setje altijd plezant. Het zit hem in de details, toch?

Ik moest wel opletten, want zowel in de kurk als in het leer liet elke steek een gaatje achter, maar wonder boven wonder liep alles goed. Tot ik aan de assemblage van de tas begon… Ik vergeet altijd hoe zwaar tassenmaken is. Geen idee hoe het bij jou zit, maar ik krijg zo’n tas nooit in een keer in elkaar. Dat vraagt keer op keer tornen, rijgen, tornen, rijgen… en daartussen telkens weer de tas keren en terug, tot ik een aanvaardbaar resultaat heb of geen moed meer om opnieuw te beginnen.

Ook bij de hengsels ging het niet zo vlot als ik had gehoopt. Ik gebruikte de connectoren van de Blanche tas omdat ik die mooier vond, maar die bleken wat te groot voor dit model. Jammer genoeg merkte ik dat pas als ze al stevig vastgelijmd en gestikt waren. Ik zette connectoren en hengsels vast met klinknagels en schrok ervan hoe vlot dat ging… Tot die uit de handvaten er weer uit vielen, omdat ze te kort waren. Van een desillusie gesproken.

Maar de aanhouder wint en eind goed, al goed. Perfect is deze Anette zeker niet, maar ik heb alles gedaan wat ik kon en ze is met heel veel liefde (en bloed, zweet en tranen) gemaakt. Deze tassenset lag te blinken onder de kerstboom. Hopelijk is mijn mama er blij mee.

Wat denk jij ervan, zou je zo’n tas leuk vinden om te krijgen of vind jij de imperfecties een afknapper?

Tot snel,
Lieve