Was jij al een vroeg naaiwonder? Vanaf de kindertijd vlijtig met naald en draad? Ik moet bekennen dat mijn goede relatie met een naaimachine nogal pril is. In mijn jaren in de basisschool waren de uren handvaardigheid naar mijn mening drie keer zo lang als elk ander lesuur. De resultaten van mijn handvaardigheid waren ook enkel te definiëren als er een ticket aanhing wat het moest voorstellen. Dat het onding door mij was gemaakt, was voor iedereen duidelijk.

Ik heb me mijn ‘onhandvaardigheid’ nooit erg aangetrokken. Mijn moeder vertelde me dat naaien en breien niet mijn grootste vaardigheden waren, maar dat ze me helaas niet kon helpen. Moeder was even handonvaardig als ik, vrees ik. De naaikoffer die ik me herinner in het ouderlijke huis, diende volgens mij meer als deurstop of als zwaar gewicht mocht er een inbreker de trap opkomen dan als technisch hulpmiddel.

Het jolijt aan de familietafel was dan ook groot toen ik vertelde dat ik aan het naaien geslagen was. Maar een naaivirus mag je nooit onderschatten. Zoals ik nieuwsgierig werd naar naaien door de dingen die An en Lieve maakten, begon het bij moederlief blijkbaar ook te kriebelen.

Toen ze me een paar maanden later trots belde dat ze ook een naaimachientje had gekocht, kon ik niet anders dan eens grinniken. Nog eentje die het ging proberen. Maar mijn moeder haar enthousiasme voor naaien werd steeds groter en ze vertelde me hoe ze al een heleboel kleine retouches had gedaan met haar machientje. Toch leek het haar ook eens leuk om echt eens iets te maken. Ja, na zo een uitspraak kan je niet anders dan voorstellen dat we, in plaats van samen naar de wellness te gaan, eens een moeder-dochter-naaidagje zouden houden.

Wat ons in mijn kinderjaren niet lukte, konden we nu eens proberen: met naald en draad iets deftig maken. We spraken af dat ik de stofjes zou meenemen en we een eenvoudig patroon zouden gebruiken.

Stofjes en ideetjes heb ik genoeg dus zo sleurde ik enkele weken later mijn Marie naar het ouderlijke huis voor een naaimiddag met moederlief. We besloten samen een paar stoffen mandjes te maken. Iets simpel om te maken en je hebt er snel resultaat van. Ik had de patroondelen op voorhand al geknipt en gelockt zodat het zeker goed vooruit kon gaan. Als zo een stoffen mandje jou wel iets lijkt, de handleiding van een gelijkaardig mandje vind je hier.

Gelukkig hadden we ons eerste project eenvoudig gehouden, zo kon er nog wat getetterd worden tussen al dat naaigeweld.  Toegegeven, ik weet niet wat we het meeste gedaan hebben; naaien of tetteren. Maar het was wel leuk. Niet te geloven dat we dit doen na de vele naaitrauma’s uit mijn jeugd. Gelukkig zijn we er beiden beter in geworden.

Op het einde van de dag hadden we vier mooie mandjes geproduceerd. Ideaal om broodjes in te doen, als leuk opbergdoosje of gewoon als accessoire in je huis. Mama was helemaal enthousiast en dus zijn we ook nog begonnen aan een An tasje. Er bleek te weinig tijd om die nog af te maken, maar geen nood. Onze volgende naaidatum ligt al vast en mijn stofjes zijn geknipt.

Een uitje met mijn moeder was meestal om te gaan shoppen of naar de wellness. Niet dat we dat nu nooit meer gaan doen maar ik hoop stiekem dat ik toch nog vaak naar moeder ga, met mijn naaimachine.  

En jij? Naai jij wel eens samen met je moeder? En is dat een succes? Laat het me weten.

Tot schrijfs,

Margot