Net toen ik begon te denken dat ik in Mijn Tas mijn meug niet meer zou vinden, kondigden mijn grootouders aan dat ze een groot feest zouden geven voor hun vijfenzestigste (ja, je leest het goed: 65ste!!!) huwelijksverjaardag. Zo’n bijzondere gelegenheid vraagt om een mooi cadeau, maar wat geef je mensen die alles al hebben?

Toen ik nog een klein meisje was, was ik niet zo creatief. Ik maakte zelden tekeningen of andere kunstwerkjes voor mijn grootouders. Vooral Meme vond dat jammer. Mijn andere neven en nichtjes deden het wel en ik voelde mij een beetje schuldig, maar als je weet dat ik nog steeds stokpoppetjes teken, kan je je wel inbeelden dat mijn kindertekeningen niet om aan te zien waren.

Het duurde zo’n veertig jaar voor ik de kans kreeg mijn ‘schuld’ goed te maken. Vandaag ben ik een grote voorstander van zelfgemaakte cadeautjes. Met kerst vroeg ik dus aan mijn Meme of ik iets voor haar mocht maken. “Een boodschappentas voor op de fiets”, zei ze. “Graag een grijze, dat past bij mijn jas”, voegde ze eraan toe.

Ik ging dus op zoek naar het geschikte patroontje. De tas moest in haar fietszakken passen en mocht dus niet te stevig zijn. Ze moest ook een lang hengsel hebben, zodat Meme ze makkelijk over haar schouder kan dragen, of dwars over haar bovenlichaam. En last but not least moest de tas ook groot genoeg zijn om boodschappen in te vervoeren, maar niet té groot, want dan hangt ze te laag op haar lichaam.

De Alice I uit de eerste Mijn Tas kwam als winnaar uit de bus. Een tas die ik nooit voor mezelf gemaakt zou hebben, waarschijnlijk omdat ik niet door de groen gestreepte stof uit het boek kon kijken. Dankzij mijn Meme zie ik de charme van het ontwerp nu in: de verzonken rits, de plooien, de mooie lijnen… De Alice is een heel vrouwelijke tas, wat nog geaccentueerd wordt door mijn stoffenkeuze.

Als voering gebruikte ik een oud linnen tafelkleed en tijdens de wintersolden vond ik bij Toverstof twee prachtige stoffen, mijn Meme op het lijf geschreven. Ze zijn rekbaar, maar dat loste ik op met plakkatoen. Twee keer dezelfde stof, twee grijstinten… ik smolt ervoor en nam ze beide mee. Het leuke van de Alice I is dat ik de twee stoffen ook makkelijk kon combineren in de tas. De brede boord en de verzonken rits in een kleurtje en de rest in een andere. Ideaal.

Nu nog hopen dat mijn Meme de tas leuk vindt… Dat weet ik pas deze zomer, als het feest plaatsvindt. Ja, ik weet het, ik ben er nogal snel bij. Sjjjht… Niet vertellen tegen Meme hé!

Rest mij enkel nog een cadeautje te vinden voor mijn Pepe. Heb jij misschien een leuk idee?

Tot snel,
Lieve