Vind jij het leuk om te naaien voor anderen? Ik wel. Vooral als je trots bent op het resultaat. Het enige nadeel is dat aanpassen van een kledingstuk een stuk lastiger wordt. Een goed alternatief is een tas of een etuitje maken. Laat dat nu net zijn wat een vriend van mij nodig had… een sporttas.
Ik heb nog niet zoveel ervaring met tassen maken. De Stinger, wat kleine etuitjes en de Blanche handtas tijdens een workshop.. Geen overweldigende cv dus.

Toen mijn kameraad hoorde dat ik naaide, vroeg hij me een tas te maken. Een grote sportzak. Beetje mannelijk, lekker ruim en liefst blauw. Ik heb hem nog gewaarschuwd dat er waarschijnlijk wel wat foutjes in zouden zitten en dat stoffen en fournituren niet goedkoop zijn. Maar het idee dat hij een uniek stuk zou hebben, vond hij leuk. Ik begon rond te kijken voor een patroon.

Toen ik eens ging snuisteren bij Stitch en Co voor een stoere jeansstof, stelde Else mij de Maurice voor uit Mijn Tas 2. Stom toevallig had ik dat boek, maar ik had er nog niet in gekeken. Maurice is best groot, met zijvakken en leuke hengsels. Daarbij wist ik dat Lieve hem ook al eens gemaakt had (handig om haar raad te vragen) dus ik was verkocht!! Als bijkomende verrassing besloot ik er ook nog de kleine Maurice bij te maken als toiletttas.
Gewapend met jeans, canvasstof als voering, versteviging en tabaksbruin kunstleer begon ik mijn voorbereiding, Ik verbaas me er steeds over hoeveel werk je hebt met alle patroondelen van een tas. Zeker als je twee versies maakt .Meten, knippen, controleren of alles klopt en of je alles hebt… een tas vraagt veel tijd.

Toen begon de assemblage… ik zat al vast bij stap drie, bij de hengsels. Je moet de tassenlinten op een bepaalde manier plooien en ik kwam er maar niet uit. Mijn brein op een donderdagavond: “Sorry, does not compute. Error 404….” Zucht…. Het toeval wou dat we die zaterdag bij Lieve gingen naaien voor haar verjaardag en dat daar een paar tassenspecialisten bijeen zaten. Dus een paar daagjes geduld en ja hoor, één blik op de tekening en Hannelore wist hoe het moest.

Dan snel verder (nu ja.. snel… snelheidsrecords zal ik nooit breken met naaien, maar we gingen vooruit). Tot ik merkte dat de binnenkant van de tas geen zakken had. En dat leek me net nuttig voor een drinkbus, andere schoenen enz, Dus hier moesten binnenzakken komen die diep genoeg waren .

Weer raad gevraagd aan mijn naai-orakel Lieve en zij kwam met de oplossing in de vorm van een harmonicazak. Google toonde me een schets hoe je dat moet tekenen dus na wat puzzelen met de afmetingen knipte ik drie mooie harmonicazakken. Maar hoe naai je die er correct op? Ik had wel een You Tube filmpje gevonden maar de uitleg “En dan plooi je dat dingetje zo” zonder een close up van welk dingetje… weeral ‘Error 404’.
Ik heb een hele avond zitten prutsen en proberen totdat ik het gevonden had en mijn drie zakken op de voering prijkten. Keifier!!

De rest van het naaiproces ging vrij vlot, behalve de rits. Ik wou deze keer heel secuur werken en had mijn rits al eens losgetornd omdat hij niet volledig recht zat. Maar bij het opnieuw instikken kwam ik in een sukkelstraatje tercht. En je kent dat: een keer beginnen sukkelen… dan komt er geen eind meer aan. Zuchtend zette ik dan maar Maurice in de hoek om een paar dagen later opnieuw te proberen. In 1 keer zat de rits er deftig in.

Om zeker te zijn dat mijn vriend twee unieke tassen zou hebben, ging ik voor die extra mile. Ik maakte een logo met zijn initialen en liet het afprinten op twee stukken kunstleer. De kans dat iemand anders in dit universum dezelfde tassen heeft, is bij deze gekelderd; en ziehier, de familie Maurice in een stoere blauwe jeansstof met harmonicazakken.

Het enige spijtige als ik de tassen nu zo bekijk… is dat ze niet voor mij zijn. Want ik ben zo fier als een gieter op mijn twee mannekes. Dus ze afgeven deed ik met pijn in het hart, maar ik heb zooooo genoten van de blik van mijn vriend toen ik zijn zakken overhandigde. Zoiets kunnen geven, dat is feitelijk de helft van het plezier. Maar mezelf een sporttas naaien staat nu wel op de planning.

Tot schrijfs,
Margot