Maand: september 2016

Luchtige Kyotojurk

Gepubliceerd op door Girls in Uniform16 reacties

Dit jurkje hing al een tijdje in mijn kast, wachtend tot ik erover zou schrijven… Hoog tijd om in mijn pen te kruipen!

Sinds ik mij zeker genoeg voel om -ook buiten de veilige omgeving van de naailes– kleding voor mezelf te naaien, is een onschuldige hobby stilaan uitgegroeid tot een verslaving. Als ik niet aan het naaien ben, surf ik het internet af naar tips & tricks, naar stofjes en patronen. Ik moet nu echt op de rem gaan staan, want ik heb de laatste maanden zowel online als in de bakstenen winkels stofjes gekocht, die nu op mij liggen te wachten. Ik vrees dat mijn kleerkast binnenkort te klein wordt. Herkenbaar?

Dit leuke tricootje van Megan Blue Fabrics lag al een tijdje in de kast, voor ik ermee aan de slag ging. Vele naaisters zijn mij voor gegaan met de Kyotojurk van La Maison Victor, dus ik wist perfect waar ik op moest letten. Daarnaast vind ik de werkbeschrijvingen van LMV heel duidelijk en mooi geïllustreerd. Daardoor ging het eigenlijk allemaal heel vlotjes. Dat mag ook wel eens, niet?

6U6A36206U6A3618

Ik had nog nooit met biaislint gewerkt, en was dus huiverachtig om de rug ermee af te werken. Ik knipte twee cm extra, zoomde de rugpanden om en doorstikte ze met mijn tweelingnaald. Omdat ik niet wilde dat de rug te ver open viel, koos ik er ook voor de naad in een beweging deels dicht te stikken. De roklengte was bij mij perfect volgens het patroon, en ook voor die zoom gebruikte ik een tricot tweelingnaald.

6U6A3623

Het eindresultaat is een licht en luchtig jurkje voor het tussenseizoen, dat ik zowel feestelijk als doordeweeks kan dragen.

Groetjes! Lieve

Patroon: Kyoto jurk van La Maison Victor – editie Jan-Feb 16
Stof: Mega Blue Fabrics
Aanpassingen: Omzomen rugpanden, half dicht stikken rugnaad

Mijn Pfaff 150 op rapport

Gepubliceerd op door Girls in Uniform10 reacties

Een gesprek tussen naaisters mondt vaak uit in een vergelijking van hun werkpaardjes en waarom ze dat merk hebben gekocht.

Omdat de vraag : “Hoe tevreden ben jij van je naaimachine?” vaak terugkomt, hier het rapport van mijn naaimaatje. Eventjes voorstellen: mijn Pfaff Select 150 – nickname Marie – is een mechanische naaimachine van twee jaar oud, met een zwaardere motor en een boventransport. pfaff1

Ikzelf heb het hele proces voor de aankoop van een naaimachine niet moeten doorlopen. De mijne stond thuis eenzaam weg te kwijnen en ik hoorde dat Pfaff best wel een goed merk was.

Zoals gezegd is Marie van het mechanische type. Dat wilt zeggen dat ik zelf nog zit te knoeien om mijn onderdraad op te halen. Mechanisch wil ook zeggen dat Marie steeds doet wat ik haar vraag… En niets meer. Achteruit stikken? Ja, zolang ik de knop indruk en geen steek langer. Haal ik mijn voet van de pedaal, stopt ze direct met whatever ze bezig is

Pfaff2Moderne machines maken eerst hun steek af en stikken automatisch x steken naar achter. Niet ons Marie. Ik vind die simpele mechaniek super. Het doet precies wat ik vraag en niets meer. Lekker simpel. Misschien toch een militair kantje?

Ik heb nu een paar keer op verplaatsing genaaid en eens met andere machines kunnen werken. En ik moet toegeven: computergestuurde modellen hebben zeker hun voordelen. Geen  onderdraad meer moeten ophalen, zou ik niet erg vinden bijvoorbeeld. Of iets meer communicatie als er iets niet klopt. Modernere machines geven een foutmelding. Marie zegt niets maar loopt vast, maakt een akelig geluid of vreet mijn stof op. Ook duidelijk dat er iets mis is maar too little, too late.

Pfaff4Toch ben ik erg tevreden met mijn naaimaatje. Het boventransport helpt mij de laagjes stof beter te bedwingen dus dat vind ik wel makkelijk. Je kan het ook afzetten. Verder heb alle basissteken (recht, stretch, zigzag, overlock, knoopsgat, tweelingnaad). Die laatste opties vind ik een must  voor elke naaimachine (hoewel mijn eerste knoopsgat nog gemaakt moet worden -shame on me!).

Fantasievolle afwerkingen zijn niet Marie haar ding. Ze kent wel een paar siersteekjes maar het blijft erg basic.  Er zat wel een set speciale voetjes bij voor kralen, decoratieve steken maar die heb ik nog niet geprobeerd. Blijkbaar houden we beiden niet zo van franjes.Pfaff3

Het is volgens mij een vrij stille machine  – ik heb mijn man nog niet horen klagen als ik in de living werk- maar Marie is geen lichtgewicht. Ze weegt 7.1 kg en dat maakt ermee rondsleuren niet aangenaam. Ander minpuntje: de harde cover heeft geen apart vakje voor het pedaal. Lijkt een detail maar ik zag een hoe een collega bij het inpakken haar pedaal in een apart vakje stopte en ik was stik☺jaloers.

Maar in het algemeen: ben ik er tevreden van? Zeker en vast. Een heel degelijke dame, recht door stof, zonder veel tierelantijntjes maar super om al je technieken aan te leren.

En jij? Wat vind jij super aan je naaimachine?

Tot schrijfs,

Margot

Het monster dat tricot heet

Gepubliceerd op door Girls in Uniform3 reacties

Had ik al eens verteld dat ik niet van strijken hou? Met lange werkdagen, een huishouden-van-twee en té veel hobby’s, staat die activiteit zowat op de laatste plaats in mijn prioriteitenlijst. Het zal je dus niet verbazen dat ik zeldeiron-1565445_1920n of nooit met katoen of linnen werk. Dat moet je namelijk na het wassen weer mooi in vorm strijken. In de praktijk eindigt het kledingstuk vaak op de strijkstapel, om pas weer boven te komen als ik eens veel tijd en goesting heb om de onoverzichtelijke hoop strijk weg te werken.

Van zodra ik een heel klein beetje kon naaien, ging ik dus aan de slag met tricot. Hoe zalig dat je een jurk, top of bloesje gewoon op de kapstok te drogen kan hangen, om het dan weer aan te doen. Toch was ik wel wat wantrouwig. Bij heel wat naaiende vriendinnen hoorde ik namelijk een grote afkeer van rekbare stoffen. Lees verder “Het monster dat tricot heet” →