Tag: #sewingisfun

Prinses Idra

Gepubliceerd op door Girls in Uniform2 reacties

De eindejaarsperiode is altijd een leuk moment om zelfgemaakte cadeautjes te geven. Hoewel, ik blijf een beetje voorzichtig want een kledingstuk maken op afstand is niet zo makkelijk. Daarom zijn rugzakken of tassen steeds een leuk idee: die passen altijd!

Maar toen ik mijn broer vroeg wat ik voor zijn jongste dochter kon maken, was het antwoord stellig: “een prinsessenkleed”. Ik had vroeger zelf een prinsessenjurk en er was niks leuker dan in dat ding rond te paraderen en erover te struikelen. Dus ik was mega enthousiast over het idee. Daarbij maakt het met zo’n kleed niet uit als-ie een maatje te groot is.

Dus trok ik naar Stitch en Co in Mechelen om stofjes te bekijken. Mijn oorspronkelijk idee was een glitterstofje te scoren en als ik dat niet vond, iets van polyester. Polyester naaien is een gruwel, want het glijdt weg langs alle kanten. Maar je moet natuurlijk wel een glanzend stofje hebben voor een prinsessenjurk.

Ik heb geen glitterstofje gevonden maar Els had nog iets veel beters: voeringstof met een paisley motiefje… in het roze! Da’s al mooi. Nu nog iets om een accentje te leggen. Dat werd een donkerrood voeringsstofje. Tevreden over mijn buit keerde ik terug maar ik kon nog niet direct beginnen met naaien. Ik moet de chaos in mijn hoofd de baas blijven: daarom is het de regel dat ik een naaiproject afmaak voor ik aan een ander mag beginnen. Natuurlijk bleek mijn ander project iets langer te duren dan voorzien en ik had nog maar twee dagen voor het familiebezoek waar ik het moest afgeven. En ik had nog geen patroontje…

Lees verder “Prinses Idra” →

We mogen weer… maar willen we wel?

Gepubliceerd op door Girls in Uniform5 reacties

Kennen jullie dat gevoel van een naaidip, waarbij het naaien gedurende een periode moeizamer verloopt? Ik weet zeker dat we er allemaal wel eens last van hebben maar ik had gewoon mààndenlang geen zin om mijn naaimachine boven te halen. Het leek bijna een huishoudelijke taak en ik voelde geen enthousiasme om aan een projectje te beginnen. Het enige wat er in me opkwam was: “Pfff… moet dat?”

Die naaiblues heeft de hele zomer geduurd. Zo lang dat ik me echt zorgen maakte of mijn naaikriebels ooit nog zouden terugkomen. Een naaidagje bij An thuis, bracht hoop maar nog niet steeds het nodige enthousiasme om er weer in te vliegen. Lieve raadde me aan om er gewoon aan te beginnen met een simpel projectje, maar ook dat stelde ik weer uit. Geen zin… tot ik een mailtje kreeg met de vraag of ik mee op naaiweekend wou gaan met de groep ‘Stekt en zwygt’, waar er op de valreep een plaatsje was vrijgekomen. ‘Een weekendje naaien met een bende dames in een vakantiecentrum aan zee… als je dan geen naaikriebels krijgt, ben je beyond repair‘, dacht ik bij mezelf.

Ik hapte toe en stond vrijdagavond gepakt en gezakt in Koksijde, in een grote zaal met snorrende machines en veel rumoer van taterende dames. Jullie kennen het concept van een naaiweekend wel; je installeert je met je spulletjes… en vroemm!

Ik weet niet of het lag aan het weerzien met een paar naaivriendinnen, aan het leren kennen van toffe mensen, het supervriendelijke personeel van het centrum of gewoon aan de hele sfeer, maar vrijdagnacht stak mijn eerste naaisel in elkaar en ik heb het hele weekend getaterd, geschaterd, genoten en jawel… genaaid. Omdat dit een West-Vlaamse naaigroep is, moest ik het exotische accent er wel bijnemen, waarbij ik iets vaker moest vragen wat iemand bedoelde (of gewoon zei) maar zondagmiddag verliepen mijn vervoegingen van ja en nee toch al wat vlotter.

Deze editie had ik ook iets betere resultaten van mijn naaiweekend als de vorige keer (lees: er is niks de vuilnisbak ingekieperd) en ik kreeg nog twee stofjes en een naaiboekje mee naar huis, dus de volgende naaiprojectjes liggen al klaar. Bij deze dan ook nog een dikke merci aan alle dames van het naaiweekend voor de warme sfeer en de knoertgezelligheid, met een dikke pluim voor de organisatoren Dorine en Charlotte. En een extra shout out naar mijn maatje Veronic die met mij de nachtelijke uurtjes van het naaiweekend doorbracht.

Eerlijk: ik vind het nu nog steeds moeilijk om me aan mijn machine te zetten en aan nieuwe dingen te beginnen maar ik heb enorm genoten van het weekendje. Ik zal me in de volgende maanden vooral concentreren op het maken van niet te moeilijke stukken, om mijn broos enthousiasme een beetje te beschermen. Maar het belangrijkste is: we willen weer!

Heb jij veel ervaring met een naaidip? Laat het me weten.

Tot schrijfs,

Margot

Mijn max van een maxi jurk

Gepubliceerd op door Girls in Uniform10 reacties

Nu de zon zich van haar beste kant laat zien, heb ik alweer wilde plannen om zomeroutfits te maken. Topjes, shorts, rokjes (ik heb geen enkel zelfgemaakt rokje in mijn kast!)…  Ook kijk ik eens met een kritische blik naar de naaisels die ik niet meer draag. Er is een zelfgemaakt item dat dit jaar niet vaak de binnenkant van mijn kast zal zien, want ik ben er verliefd op. Mijn maxi jurk, die ik op het einde van vorige zomer maakte en waar ik niet meer mee kon pronken. Daar komt dit jaar verandering in. Lees verder “Mijn max van een maxi jurk” →

Gezwicht voor kaki

Gepubliceerd op door Girls in Uniform10 reacties

Er is maar één kleur die ik nooit draag, uit principe. En dat is kaki. Ik loop al heel de dag rond in een kaki plunje en de kleur is geen topper voor mijn teint dus…. geen kaki in mijn kast of onder mijn naaimachine! Lees verder “Gezwicht voor kaki” →

Uitgepluisd: 9 tips om te werken met bont

Gepubliceerd op door Girls in Uniform4 reacties

Winter is coming… dus het is weer tijd om lekker warme truien te maken en waarom niet met een randje bont? Wel liefst met imitatiebont want voor mij moeten de beestjes hun vel niet afgeven om mij warm te houden.   Lees verder “Uitgepluisd: 9 tips om te werken met bont” →

Goede voornemens in een Lucabroek

Gepubliceerd op door Girls in Uniform6 reacties

Herinner jij je nog je eerste stofje dat je alleen kocht? Ik wel. Het was op een stoffenspektakel in Mechelen en het was een miskoop. Het lag tot nu toe onderaan mijn Stoffendoos. Ik weet zelfs niet meer wat ik ermee wou doen maar ik dacht dat het zwart was totdat ik het in het licht hield en ik het donkerbruine tintje ontdekte.

© Lieve Deduytschaever 191115 11

Ik heb nooit een projectje gevonden dat bij mijn miskoop paste, totdat ik terugdacht aan mijn voornemens voor 2019: namelijk een broek maken. 2020 doet al bijna haar intrede en ik moet wel zorgen dat ik minstens één van mijn goede voornemens tot een goed einde breng. Het nauwkeurig afwerken van projectjes is nog steeds een work in progress, maar een strakkere broek maken, dat moet toch te doen zijn. Lees verder “Goede voornemens in een Lucabroek” →

Een pluizige Erin

Gepubliceerd op door Girls in Uniform11 reacties

Nu de weergoden officieel de tropische temperaturen beu zijn, wordt het stilletjes aan tijd om onze zelfgemaakte garderobe voor te bereiden op een nieuw hoofdstuk: de herfst. 

We moeten beginnen aan broeken, topje, kleedjes met lange mouwen… en truien, niet te vergeten! Ik had vorig jaar op een Stoffen Spektakel een coupon gekocht van een fluffy tricot in een prachtig blauw, maar was onzeker wat ik ermee zou doen. Toen Lieve me voorstelde om mee te doen aan de linkparty van Fibre Mood en ik de Erin trui zag, wist ik onmiddellijk in wat ik mijn pluizig stofje wou transformeren. Lees verder “Een pluizige Erin” →

Sofia: the sequel

Gepubliceerd op door Girls in Uniform8 reacties

Never change a winning team. Met andere woorden, als je een patroon leuk vindt, maak het dan in alle stoffen en kleurtjes die in je opkomen. We schrijven hier regelmatig hoe enthousiast we zijn over een patroontje en hoe er nog veel uitvoeringen van zullen volgen.

Maar als ik dan nadenk over mijn volgende naaiproject, dan begin ik steeds te twijfelen. Ga ik dat patroontje echt nog eens gebruiken? Zou iets nieuws niet leuker zijn? Zou ik er niet meer van leren want dit patroontje ken ik al… Zo ga ik meestal toch weer op zoek naar iets nieuws om uit te proberen.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen. De Aster bijvoorbeeld zal voor mij een gouwe ouwe worden.  Net zoals het wikkeltruitje Sofia van LMV, met lange mouwen, sportief of chique. Een zalige allrounder. Mijn eerste versie maakte ik in een grijze velours maar ik verkies toch iets meer kleur.

Lees verder “Sofia: the sequel” →

Zijn wij hamsters?

Gepubliceerd op door Girls in Uniform20 reacties

Kijk jij ook wel eens naar zo’n serie waarin ze een huis van een hamsteraar gaan opruimen? Kamers volgestouwd met dozen en stapels spullen. Waar enkel een vrije plaats om te werken of te slapen is, en elke andere vrije ruimte ingepalmd is door zakken met spullen waarvan een mens denkt: dat heb je toch niet nodig? Maar waarvan de hamsteraar halsstarrig weigert afscheid van te nemen, want het kàn nog wel eens van pas komen…

Ik zit hoofdschuddend naar zulke series te kijken maar ik stel mezelf wel eens de vraag of naaisters niet hetzelfde patroon vertonen. Zijn wij ook geen hamsteraars? Ik weet niet hoe jouw naaiplek eruit ziet bij een groot project, maar de mijne is meer een slagveld dan een bureau. Ik weigerde laatst een stuk voeringsstof ter grootte van een zakdoek in de vuilnisbak te gooien, want dat was net genoeg als voering voor een ‘A Girl’s Cube‘, die nog op mijn planning staat. En als iemand je vraagt of je de naaispulletjes van een oudtante wilt hebben, zeg jij dan ook enthousiast: “Oh ja graag!” Lees verder “Zijn wij hamsters?” →

Mijn nieuwe naai(ma)maatje

Gepubliceerd op door Girls in Uniform4 reacties

Was jij al een vroeg naaiwonder? Vanaf de kindertijd vlijtig met naald en draad? Ik moet bekennen dat mijn goede relatie met een naaimachine nogal pril is. In mijn jaren in de basisschool waren de uren handvaardigheid naar mijn mening drie keer zo lang als elk ander lesuur. De resultaten van mijn handvaardigheid waren ook enkel te definiëren als er een ticket aanhing wat het moest voorstellen. Dat het onding door mij was gemaakt, was voor iedereen duidelijk.

Ik heb me mijn ‘onhandvaardigheid’ nooit erg aangetrokken. Mijn moeder vertelde me dat naaien en breien niet mijn grootste vaardigheden waren, maar dat ze me helaas niet kon helpen. Moeder was even handonvaardig als ik, vrees ik. De naaikoffer die ik me herinner in het ouderlijke huis, diende volgens mij meer als deurstop of als zwaar gewicht mocht er een inbreker de trap opkomen dan als technisch hulpmiddel. Lees verder “Mijn nieuwe naai(ma)maatje” →