Er is maar één kleur die ik nooit draag, uit principe. En dat is kaki. Ik loop al heel de dag rond in een kaki plunje en de kleur is geen topper voor mijn teint dus…. geen kaki in mijn kast of onder mijn naaimachine!

Totdat… je in een Rotterdamse stoffenwinkel wordt losgelaten en daar een leuk viscoseprintje vindt voor een lange jurk. Nadeel: de kleur… Ik had al een tijdje plannen om een lange jurk te maken en met deze stof zag ik dat volledig zitten. Na wat interne discussie zette ik mijn principes opzij en stortte ik me met veel enthousiasme op een maxi jurk met lange mouwen.

De inspiratie en het patroon voor mijn droomjurk kwamen uit het magazine Naaitrends. Ik had er nog nooit iets uit gemaakt, maar de cover deed me denken aan een zwierige jurk die ik, met de nodige laagjes, ook in de winter kon dragen.

In al mijn enthousiasme vond ik het dus niet nodig om mijn maten na te meten en stortte ik me direct op het knippen en het naaien. Ik concentreerde me vooral op de technische aspecten zoals de kraagvoet en het knopenpad mooi krijgen. Viscose is heerlijk licht, maar als je er aan begint te tornen, laat dit stofje onverbiddelijk alle foutjes zien.

Mijn kraagvoet bleek dik oké en ook mijn knopenpad was fatsoenlijk genaaid, dus mijn verwachtingen waren torenhoog toen ik mijn half afgewerkte jurk aantrok. Dikke teleurstelling, want ik leek op een figurant-huisvrouw uit de Tweede Wereldoorlog met een sombere, vormeloze tent, waarvan de mouwen te kort bleken… Ik probeerde de boel nog te redden met een leuke riem en langere manchetten maar werd echt niet vrolijk van een blik in de spiegel. Dat vervelende stemmetje in mijn hoofd bleef maar zeuren: “Dáárom kopen we dus nooit kaki… maar je wou niet luisteren…”

Mijn berichtje naar Lieve met de vraag of ze weer eens kon helpen met een fotoshoot, liet dus niets aan de verbeelding over: “Ik doe het ding één keer aan en dan gaat-ie de vuilnisbak in!” Lieve stelde voor om af te spreken in Brussel Centraal en naar de Ravensteingalerij te gaan voor foto’s. (Voor alle duidelijkheid, dat was voor de coronacrisis en bijhorende lockdown :-).) Ter plaatse bekeek ze mijn jurk en vroeg wat er nu feitelijk mis mee was? Ik somde al de tekortkomingen op, maar Lieve schudde haar hoofd. “Niks mis mee meid; Hij staat je gewoon goed”.

Als ik de foto’s achteraf zie, moet ik toegeven dat de kleur feitelijk best meevalt. En de pasvorm ook. Maar ik denk dat dit meer te maken heeft met de fotograaf dan met het model. Want toen ik de jurk thuis nog eens aantrok, hoorde ik mezelf denken: “What was I thinking?”

Dus deze jurk ligt nog steeds op de deliberatiestapel: blijft ie of niet? Technisch heb ik hier in ieder geval punten gescoord met een mooie kraagvoet en knopenpad.  Maar één ding heb ik wel geleerd: nooit meer kaki!!

Tot schrijfs,

Margot