Een aantal jaar geleden begon mijn ventje intensief te sporten, en verloor hij niet enkel heel wat gewicht, zijn lichaam veranderde ook van vorm. Waar hij voordien naar het werk ging in XL, volstond een M ineens. Onnodig te zeggen dat ook zijn uniform rond zijn lijf slobberde. Sindsdien lag er nog een XL hemdvest in zijn kast, als tastbare herinnering hoe het ooit was…
Het hemd was van een uitstekende kwaliteit, en het stofje lag al een tijdje naar mij te lonken. Ik voelde mij een beetje demolitian woman toen ik er uiteindelijk de schaar in zette. Knopen en zakken eraf (amaai, die hemdvesten zijn gemaakt om de eeuwigheid te doorstaan, zo goed vastgestikt!), grote stukken stof eruit knippen, naden en zomen losmaken… Uiteindelijk lag voor mij een mooi stapeltje herbruikbare stukken.
Tijdens mijn ‘zendingen’ in mijn kaki uniform, mis ik toch altijd iets. Waar steek je je kam, haarspelden, zakdoek, lippenbalsem, pilletjes tegen de hoofdpijn, gsm, sleutels, … en portefeuille? Er mogen dan zakken genoeg in ons uniform zitten, ik vind dat toch niet handig. Daarom draag ik zo vaak mogelijk mijn administratief blauw uniform, daar horen tenminste een handtas en een rugzakje bij 😊.
In het boek ‘Mijn tas’ van Elisanna en Fynn vond ik de Jozefien, een leuke draagtas met tal van mogelijkheden. Voor de buitenkant gebruikte ik een groot deel van het rugpand van de vest, en van één voorpand. De binnenkant maakte ik van een restje katoen uit Ikea, dat ik o
oit eens gebruikte om een andere tas te maken. Aangezien ik geen hele lange stukken uit de vest kon knippen, koos ik voor een riem in tassenband.
Het werd een heus hindernissenparcours. Ik ontdekte onder andere, dat ik vaak maar de helft van de beschrijvingen lees en dan stappen oversla, of dingen aan elkaar stik op de verkeerde manier. Even was mijn decouvietje weer mijn beste vriend. Ik knipte een te groot stuk van de binnenrits, waardoor ik voor het binnenvak kunstgrepen moest uitvoeren, om het nog in orde te krijgen, en nadien door een hele dikke pak stof moest stikken om alles op z’n plaats te krijgen…
Lessons learned, zoals ze in het leger zeggen: lees wat er staat!
Wat vinden jullie ervan, kan ik in het vervolg in stijl het terrein op?
Tot snel,
Lieve
PS: Ik maakte trouwens een broertje van ‘mijn Jozefien’ voor Margot, in de desert camouflage die ze daar tijdens de job draagt. Wil je weten hoe zij haar cadeautje beoordeelde? Lees deze blogpost!
jn vlugger gemaakt. Mijn decouvietje is mijn grootste vijand, maar ook mijn beste vriend. Ik heb mij erbij neergelegd, dat fouten maken en herstellen nu eenmaal bij het naaien hoort. Tot mijn grootste verbazing blijk ik over een soort engelengeduld te beschikken, waardoor ik dan wel zuchtend aan het herstelwerk begin, maar het toch meestal tot een goed einde breng. Heel af en toe trek ik eens een gaatje in de stof, maar meestal is dat soort schade beperkt.
n traantjes in de ogen (jawel!), want vijftig kakelende vrouwen en minstens evenveel ratelende machines in één grote ruimte, dat leek mij toch een beetje te veel van het goede. Maar de combinatie van de prachtige locatie in het groen, en de toffe bende madammen, zorgden voor een aangenaam en ontspannend weekendje.
