‘Soldaat maken’… het nieuwe thema van Let’s Sti(c)k Together is een kolfje naar mijn hand! Letterlijk betekent het iets opeten of opdrinken, maar Sonja interpreteerde het op haar eigen manier als ‘iets opmaken zodat er zo weinig mogelijk restjes overblijven’. Toeval wil dat ik een grote fan ben van upcycling. Oude kledij gaat nog zelden gewoon de vuilbak in. Versleten kaki uniformen gebruik ik bijvoorbeeld om draagtassen te maken. Zo’n camou-Jozefien raakt nét uit een kaki hemdvest. Veel gaat er dan niet verloren en voor de restjes vind ik steeds weer een leuke bestemming.
Girls in Uniform… onze naam komt niet uit de lucht gevallen. Al loop ik -dankzij mijn bureaujob- niet zo vaak in de militaire kaki oefenkledij, het gebeurt wel eens dat ik mijn bottines uit de kast haal en het terrein op ga. Ik steek niet graag vanalles in mijn broekzakken, maar behalve een robuuste gecamoufleerde rugzak zijn er weinig alternatieven om mijn portefeuille, GSM en notaboekje in op te bergen. Mijn eerste gecamoufleerde Jozefien, een patroontje uit het boek ‘Mijn Tas’, was al snel een feit.
Dat ik rondloop met een mooie gecamoufleerde schoudertas ontgaat ook mijn vrouwelijke collega’s niet. Deze keer maakte ik twee exemplaren maken voor dames uit de Koninklijke Militaire School. Het leuke aan dit patroontje is dat je er alle kanten mee uit kan. Ritsen in de klep of in het achterpaneel, onderverdelingen en ritszakjes binnenin, de kleur van de draagriem… Geen enkele camou-Jozefien is dezelfde.
Een eerste tas maakte ik op aanvraag met een zwarte draagriem, een broekzak op de klep, een rits in het achterpand, twee binnenvakken -gescheiden door een ritsvak- en een gsm vakje in de zwarte voering. Al meteen de eerste dag ging die mee het terrein op en deze tas was wekenlang overal op onze zomerkampen te zien. Mag ik daar een beetje fier op zijn?
De tweede camou-Jozefien werd een beetje apart. Mijn collega wist heel goed wat ze wilde: zij gaat vooral met dossiers op stap en vroeg dus een tas op maat van haar A4-mapjes. De grote lappen van voor- en achterpand kreeg ik niet uit een hemdvest. Ik werkte dus met een patchwork achterpand, samengesteld uit resten van de broek waaruit ik de riem knipte.
Verder wilde ze een rits in het achterpand en binnenin plaats voor een paar balpennen. Een fleurige voering leek haar wel plezant, de riem moest in dezelfde stof als de tas en bovendien vond ze een korte klep met een draaisluiting wel pittig staan… Ik ging voor het eerst aan de slag met een draaisluiting en dat was wel even spannend. Opdat de stof van het voorpand niet zou uitscheuren, kleefde ik een stukje leer onder het slotje. Om het stuk in de klep te plaatsen, moet je knippen in de stof als je tas volledig klaar is. Ik denk dat je mijn hart twee kamers verder kon horen kloppen. Maar… eind goed, al goed, ook deze tas bracht ik gelukkig tot een goed einde. Want naaien voor een ander, dat is toch altijd weer een beetje spannend.
Wat denk jij van deze twee soldaatjes?
Wil je weten hoe de andere blogsters de uitdaging aangingen? Surf snel naar:
Woohoo by Davina, Sewing à la Carte, stokstaartje doet het zo,
SewBel, Seams Normal, Gezien bij Justine
Tot snel,
Lieve
