Af en toe waag ik me eens aan een experiment… Ik was helemaal gek op een roze strechkatoentje, gekocht bij Toverstof, en wilde er een jurk met spaghettibandjes mee maken. Een patroon had ik niet meteen voorhanden, dus waarom zou ik mij niet baseren op het jurkje dat ik eens maakte, overgetekend van een bestaand exemplaar? Ik haalde het patroontje van toen boven en knipte de stof.
Maar… ik was vergeten dat het eerste jurkje toch wel heel aansluitend was. Lees: het sloot om mijn lichaam als een korset, en een push-up bh was niet meer nodig! Toen ik de roze panden in elkaar stikte en voor het eerst paste, kon ik nauwelijks ademhalen. Verdorie, wat nu gedaan? Ik kon er natuurlijk een rokje van maken, want vanaf de heupen was het ok, maar dat is toch eeuwig zonde van de mooie stof?
Gelukkig trokken mijn vriendinnen en ik een paar dagen later naar de Kempen, voor een weekendje vol naaiplezier. Er zat niets anders op dan een strook stof in de zijnaden van mijn onafgewerkte jurk te naaien. An had nog wat fournituren nodig voor haar project, dus trokken we met een bon uit de goodybag gezwind naar Miss Anaïs. Ik vond er een prachtig stukje stof, waarvan ik vermoed dat het kant is… Een beetje duur, maar gelukkig had ik niet zoveel nodig en kregen we -dankzij de bon- een korting van 20%.
Wat volgt, is een heel parcours van naaien, passen, opnieuw stikken, terug passen… Telkens kon ik rekenen op de assistentie van mijn twee vriendinnetjes. De jurk werd letterlijk op mijn lijf gemaakt. Zonder hen was het nooit gelukt. Dankjewel, An en Liesbet! Als ik eens iets terug kan doen…
Jammer genoeg weet ik wel zeker, dat ik dit jurkje niet ga dragen. Het is toch wel heel apart geworden… In mijn ogen is het een kruising tussen een communiejurkje (een beetje bloot, maar ik heb het dan over de combinatie van de stoffen) en een sexy nachtkleedje. Intussen heb ik er de schaar in gezet. Deze mooie stoffen krijgen binnenkort een andere bestemming.
Heb jij dat ook wel eens, dat er ogenschijnlijk niets mis is met een naaisel, maar dat je het toch niet wil dragen?
Tot snel,
Lieve
PS: Het slechte gevoel dat ik bij de jurk heb, is zelfs zo erg, dat ik niet de straat op durfde voor de foto’s. Mijn ventje en ik bleven dus binnen de grenzen van ons eigen tuintje. Michael Moors slaagde er toch maar weer in, er iets moois van te maken. Bedankt schatje!
Bovendien moest ik leren werken met een rolzoomvoetje, want volants en onderkant zijn afgewerkt met een fijn zoompje. Ook de afwerking van de mouwtjes was nieuw voor mij. Het resultaat 
Ergens onderweg trok Margot voor enkele maanden haar 
Zo’n drietal jaar geleden verdiepten Margot en ik ons in de militaire staftechnieken. Door dat intensief jaar samen studeren, pakten Margot en ik de draad weer op… wat een tijdje later ook letterlijk gebeurde! Wat voor mij als een voorzichtige probeersel begon, maakte Margot tot een aanstekelijke naaiblogster, die geen uitdaging uit de weg gaat en haar geduld zwaar op de proef stelt, onder andere met 
Voor al onze naaiperikelen kende ik Tatiana niet. Ik ontmoette haar voor het eerst op het terras van Lieve, toen we onze wilde blogplannen voor de eerste keer bespraken. Sindsdien heb ik die spontane meid met haar aanstekelijke lach en haar Gents accent beter leren kennen. De jonge mama naait graag voor haar kinderen en is niet bang voor een uitdaging, als de kroost weer met een gekke naaivraag komt. Mijn favorietjes van Tatiana zijn ongetwijfeld de 
Ik leerde Lieve kennen tijdens de lessen in
