Vanaf woensdag ligt de aller-allerlaatste La Maison Victor in de winkels. Als trouwe LMV fans van bijna het eerste uur, doet het verdwijnen van dit naai-icoon ons verdriet. Maar wat betekent La Maison Victor voor de Girls in Uniform?
Girl in Uniform Lieve
Vanaf de eerste dag dat ik begon te naaien, trok de rij LMV magazines mijn aandacht in de immense patronen bibliotheek van Boho Atelier. Mooie hedendaagse patronen, interessante teksten en een prachtig geïllustreerd boekje, waar ik jaren nadien nog steeds graag door blader. Intussen zijn we bijna zeven jaar verder, en heb ik al heel wat LMV naaisels in mijn kast liggen. Daarnaast zag je mij en mijn naaikamer al passeren in enkele LMV edities, iets wat mij telkens deed gloeien van trots.
In maart 2016 werd ik verliefd op de Ditte-jurk uit La Maison Victor (LMV). De twijfel sloeg echter toe omwille van mijn rondere figuur en mijn gebrek aan ervaring in het hertekenen van patronen. De redding kwam er echter in de vorm van een XL editie van enkele damespatronen uit de LMV in 2017 en ja hoor, ook de Ditte-jurk pronkte in deze editie!!! Nu was het duidelijk voor mij: ik moest kost wat kost dit patroon maken! Wist ik veel dat er nog een lange weg moest afgelegd worden…
Tijdens een bezoekje met Lieve aan het Stoffencircus in 2018 vond ik de perfecte rekbare donkerturquoise denim en eenmaal thuis tekende ik ijverige het patroon in een verschillende boven- en ondermaat. Tijdens ons naaiweekend met de Sewbees te Malle in 2019 werden de verschillende onderdelen geknipt en werd een deel van het voorpand gestikt. En toen viel alles stil.
Een tijdje geleden maakte ik in de mooiste kleuren en materialen een Stinger voor Girl in UniformTatiana. Je zag haar de laatste maanden niet verschijnen op deze blog, want ze heeft een hels jaar achter de rug. Door de combinatie van een zware bevorderingscursus met een fulltime job bij de politie én de zorg voor haar gezin, bleef er weinig me-time over. Ze verdiende dus zeker iets moois! Ik besloot voor haar een nieuwe schoudertas te maken die perfect bij haar Stinger past.
Tatiana houdt van rood- en bordeautinten, en van appelblauwzeegroen. Ze had een hele tijd geleden alle materialen gekocht voor de Stinger, en had nog heel wat liggen voor deze schoudertas. Makkelijk dat ik zelf niet alles samen moest zoeken!
Enkele weken geleden kreeg ik de kans om het nieuwe boek van Aileen Out ‘Op hoge hakken in de wolken‘ te recenseren. Aileen is een Nederlandse experte in het domein van werkkleding. Sinds 2014 publiceert ze op haar blog Prettybusiness uiteenlopende artikelen in verband met zakelijke mode en functionele kledij. Naast haar passie voor werkkleding en het verhaal erachter, doet ze ook onderzoek naar thema’s zoals het uiterlijk op het werk. Stilaan krijgt ze ook internationale erkenning dankzij haar Engelstalige blogposts en talrijke contacten bij bedrijven die werkkleding produceren. Aangezien de Girls in Uniform zelf ook ervaring hebben met functionele kledij was de link snel gelegd.
Getty Images
Zoals de titel van het boek doen vermoeden gaat het hier niet om de uniformen van defensie of politie, wel over de uniformen in de luchtvaartindustrie. Aileen heeft haar verschillende blogposten over dit onderwerp namelijk gebundeld in één boek. Het boek is een combinatie van blogposts, interviews en nieuwsberichten. De blogposts zijn deels chronologisch, deels thematisch opgenomen, wat bij mij als lezer initieel wat verwarring gaf. Ze beschrijft de periode 2017-2020 en eindigt haar verhaal in volle coronacrisis wanneer de luchtvaart-industrie met de nodige voorzichtigheid en soms overdreven veiligheidsmaatregelen heropstart.
Cover: Rosalie van den Kerckhove
Ondanks het feit dat ik moest wennen aan het format, is het een boeiend boek. Het geeft een goed inzicht over hoe werkkleding voor de luchtvaartindustrie wordt ontworpen, getest, uitgerold, soms herroepen en tenslotte gerecycleerd. Zo had ik geen idee dat veel ontwerpers grote namen uit de couture wereld zijn, noch dat het hele proces gemakkelijke 3 jaar in beslag kan nemen voor grotere luchtvaartmaatschappijen zoals Delta Airlines. Wist je trouwens dat de mondmaskers van het personeel van United Airlines integraal afkomstig is van gerecycleerde bedrijfskleding? Duurzaamheid blijkt dus ook te bestaan in de luchtvaartindustrie!
Jorge Silva/Getty Images
Mickail Pochuyev/Getty Images
Foc Kan/Getty Images
Ook de interviews met Cliff Muskiet, purser bij KLM en verzamelaar van stewardessenuniforms, geven een goed inzicht in deze veeleisende wereld met zijn eigen regels en vereisten. Zo behandelt het boek de uitgelekte memo van Qatar Airways van 2019 die een aantal bizarre regels oplegde aan haar vrouwelijk personeel bovenop de reeds bestaande rigoureuze regels. Vrouwen die voor Qatar Airways werkten mochten geen haren meer hebben op het gezicht of op de armen. Aangezien vrouwen in het Midden-Oosten niet mogen werken als stewardess, zijn het vaak vrouwen uit de Filippijnen, Tunesië, China of Indonesië die deze rol opnemen. Op zoek naar een betere toekomst durven ze echter niet ingaan tegen de strenge regels van Qatar Airways. Aileen Out kaartte deze absurde regel met succes aan vanuit Nederland en enkele maanden later werd deze door Qatar Airways terug ingetrokken. Wat een prestatie! Aileen geeft op het einde van elke blogpost ook steevast haar eigen bedenkingen en mening weer, wat een heel persoonlijke kijk op de dingen geeft.
Ik heb in dit boek echter ook een paar dingen gemist. Zo is er nergens iets te vinden over de geschiedenis van het stewardessenuniform en laat dat nu juist mijn dada zijn. Misschien iets om eens verder onderzoek over te doen? Daarnaast mochten er gerust wat meer foto’s in het boek zijn opgenomen. Het is moeilijk om een beschrijving van een uniform te lezen zonder beeld, zeker als er over verschillende luchtvaartmaatschappijen wordt gesproken.
Kortom: het is een interessant boek als je iets meer wil te weten komen over werkkledij in de luchtvaartindustrie maar er mocht gerust wat meer beeldmateriaal aan toegevoegd worden. Nu wordt het wachten op een boek rond de werkkleding bij de politie of defensie… ook een boeiende materie waar wij als Girls in Uniform over kunnen meespreken.
Ik hou van tropische hitte als ik iets lang en luchtigs mag aantrekken. Lange linnen en katoenen midi- of maxi-jurken zijn dan ook topfavoriet. Ik stelde de voorbije weken echter vast dat mijn oude garderobe helemaal niet meer past dankzij de hardnekkige extra kilo’s die ik er sinds twee jaar meesleur. Ergens heb ik me erbij neergelegd dat ik een big girl zal blijven, ondanks mijn gezonde eetgewoontes en mijn talrijke sportsessies. Gelukkig blijven de mogelijkheden legio om zelf mijn kleren te naaien, wat mij veel frustratie in het pashokje bespaart.
De trend van oversized kledij is voor mij dan ook een meevaller, omdat ik nu plots veel meer patronen ter beschikking heb. Toen ik in het kader van de nieuwe Fibre Mood Linkparty het patroon voor de Mae-jurk ontdekte, werd ik op slag vrolijk. Een lekker luchtige oversized jurk die heerlijk verkoelend werkt op warme dagen! Bovendien had ik ook eens tijd om te naaien, nog een meevaller! Ook mede-Girl Margot stapte mee in de Fibre Mood Linkparty -uitdaging en koos voor de Chloë top. Haar ervaring met dit patroon kon je hier al eerder lezen.
Ik heb een nieuwe crush, ik kan niet stoppen met ernaar te kijken en ermee te showen. Indien niet in gebruik, hangt hij zelfs aan de muur als decoratie…. Voor alle duidelijkheid, het betreft niet mijn man, noch een derde partij maar wel een geweldige laptoptas. En niet zo maar eentje. Een exemplaar dat de ontwerpster van de Stinger, Girl in uniform Lieve, dan ook nog eens zelf voor mij heeft gemaakt. Geef toe, een mooier cadeautje kan je toch niet krijgen!
Ik beken, ik ben geen geweldige naaister maar droom wel van de mooiste projecten. Niet zaliger dan nieuwe ideetjes opdoen terwijl ik wegdroom in mijn collectie naaitijdschriften, de geschikte stoffen koop en de aangepaste patronen uitteken! Helaas word ik daarbij regelmatig bijgebeend door de realiteit en verdwijnt mijn naaiproject, hoewel mooi overgetekend en geknipt, in de kast.
Het was niet anders met deze Indira hemdjurk. Ik wou heel graag deelnemen aan de Secret Sewciety van FibreMood voor editie 8. Vol goede moed koos ik een mooie viscose met een vleugje wol bij Toverstof, mijn favoriete stoffenwinkel in Destelbergen. Ik vond er ook prachtige oranje knopen die het geheel toch iets meer punch zouden geven. Eenmaal thuis begon het betere teken- en knipwerk, en lag mijn Indira helemaal klaar om in elkaar te naaien en vervolgens te bloggen… en daar stopte het dan. De dag erna startten de grote elektriciteitswerken in ons huis en leefden we tijdelijk op een werf. En nog geen maand later kwam er een virus België binnengeslopen dat mijn agenda voor het volgende jaar zou bepalen en de speelruimte in mijn vrije tijd enorm zou beperken. Ik weet, het klinkt als een belachelijk excuus maar net in volle corona-tijd had ik nog minder tijd dan anders om te naaien.
Op 1 september zou mijn oudste zoon zijn eerste stapjes zetten als groentje op de middelbare school. Je mag groentje dan ook heel erg letterlijk nemen, aangezien hij vanaf dan elke dag in een groen uniform richting schoolpoort zou trekken. 33 Jaar voorheen had ik het hem al voorgedaan en eerlijk gezegd had ik na 6 jaar dik genoeg van deze kleur. In mijn kast is er de afgelopen twee decennia dan ook geen spatje flessengroen meer binnengeslopen. Mijn zoon geniet echter van al dat groen aangezien bij later bioloog wil worden.
Maar bon, ondanks het kleurentrauma en door een gebrek aan kant-en-klare truien in de juiste kleur op het wereldwijde web, besloot ik zelf een hoodie te maken. De juiste kleur stof vinden was vrij gemakkelijk en ik kocht dan ook meteen enkele meters, met enkele andere toekomstige truien in het achterhoofd. Een mens kijkt best vooruit, nietwaar?
Toen Katrienette vorig jaar haar gratis patroon voor een briletui uitbracht, was ik meteen verkocht. Katrien heeft immers de kunst om strakke vormgeving te combineren met een eenvoudige en duidelijke handleiding. Zelf minder ervaren naaisters kunnen mits het volgen van de verschillende stappen, tot hetzelfde perfecte resultaat komen. Dus patroontje werd uitgeprint en kwam op mijn to-do stapeltje terecht. Het ging meermaals door mijn handen de afgelopen maanden maar ik geraakte op één of andere manier niet meer achter mijn naaimachine.
Tot enkele dagen geleden plots de naaikriebel terugkwam en ik zin kreeg in een snel projectje dat ook als een cadeautje kan dienen voor mijn familie en vriendinnen die ik de volgende weken terug ga zien. Ik ben niet de meest extraverte persoon, dus dit is mijn manier om iedereen te tonen dat ik wel aan hen denk en om hen geef. Lees verder “De gril van een briletui”→
Eindejaar betekent ook lijstjesperiode: ’The best of 2019’! De kranten, radiozenders, tijdschriften, sociale media doen allemaal vrolijk mee en dus konden wij moeilijk achterblijven. Onze blog is ondertussen al aan de 389ste blogpost toe sinds haar ontstaan, dus tijd voor een korte terugblik op de dingen die ons nauw aan het (naai)hart lagen in 2019. Ik ga niet voor de ‘best of’ maar wel voor de opvallende trends en verrassende nieuwigheden.
Dit jaar kropen we 94 keer in onze pen en werden we gelezen in 96 landen. Ons favoriet onderwerp was ongetwijfeld de tas in al zijn vormen en maten (27 blogposts!): brillentassen, rugzakken, heuptassen, de Stinger, reistassen en met stip op 1: handtassen. Je kan er nooit genoeg van maken! Lieve kreeg steeds meer vragen om gepersonaliseerde tassen te maken in camouflagestof, ze heeft duidelijk de smaak te pakken! Lees verder “Terugblik op ons blogjaar”→
Girls in Uniform 