Terwijl de buitentemperaturen de pan uit swingen, droom ik stiekem van zomeravonden met een verkoelend briesje. Want dat is het moment om mijn eerste haaksel boven te halen en rond mijn schouders te draperen om de eerste rillingen tegen te gaan.
Als kind heb ik op school nog leren haken, maar ik vond de mogelijkheden toch eerder beperkt. Ik geraakte dan ook niet verder dan een jasje en een kleedje voor mijn barbiepop. Onlangs vond ik die stukken haakwerk na 35 jaar terug tussen mijn oude barbiespullen en plots kreeg ik weer zin om te haken.
Naaien en vooral de voorbereidingen duren bij mij soms een eeuwigheid, bij gebrek aan tijd om in mijn naaikamer te vertoeven. Haken kan ik echter overal: in de zetel bij het bekijken van een film (weliswaar met een half oog), tijdens een busrit naar het werk of nog gekker, tijdens een autorit als passagier met een politiecollega op weg naar een vergadering.