Op 14 mei vieren we moederdag… maar de Girls in Uniform willen moeder een hele maand lang in de bloemetjes zetten!
In mei stemmen gaan we voluit af op tutorials, kledij, leuke spulletjes en boekreviews, gericht op moeders en hun (b)engeltjes.
Benieuwd wat wij ervan maken? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief, of volg ons op Bloglovin’, en wees de eerste die op maandag en donderdag onze nieuwe teksten en foto’s mag bekijken!
Dikke knuffel van de Girls in Uniform
Regelmatig lees ik op facebook in de verschillende naaigroepen vragen over hoe je het best gebruikte patronen bewaart. En ja, ook bij mij borrelde die vraag al regelmatig op, zeker nadat ik voor de 5e keer op zoek moest gaan naar het patroon van mijn laatste jurk. Op mysterieuze wijze verdween mijn patroon steeds weer uit het boekje van La Maison Victor en vond ik de verschillende delen zowat overal in huis verspreid terug: in boodschappentassen, in een doos op mijn bureau, in de kamer van mijn jongste zoon,…. Niet dat ik mijn zoon verdenk van enige interesse in mijn naaiperikelen;-).
Tijd voor actie dus en het scheppen van orde in de chaos. Ik kocht 2 verschillende kaften: een map van Paladin met 20 vaste, doorzichtige insteekhoezen in A3 formaat en een kaft van Exacompta met 13 tabs op A4 formaat.
De map in A3 formaat is geschikt om grotere patronen in op te bergen: afprints en het betere knip en plakwerk van digitale patronen, A0 patronen en getekende patronen van jurkjes.
De kaft A4 gebruik ik voor interessante weetjes (maatnamen van de hele familie, soorten stoffen, informatie over gebruik van mijn naaimachine,….) en voor de kleinere patronen. Elke tab heeft een kleur (vb. blauw = beschrijving en patronen van accessoires zoals tasjes, rood= beschrijving en patronen van jongensbroeken, geel = beschrijving en patronen van jongenshemdjes,…).
Aangezien ik zowat 4 patronen voor jongenshemdjes heb, heb ik ze elk in een apart insteekhoes gestoken. Elke insteekhoes is op dezelfde manier opgebouwd:
Ik heb ondertussen geleerd om op elk getekend patroon de herkomst (Burda, Ottobre, LMV,…), de editie, de getekende maat alsook het nummer tegenover het aantal patroononderdelen te schrijven. Zo wordt patroondeel 1 van 9 patroondelen weergegeven als 1/9). Op die manier kan ik snel controleren of ik alle patroononderdelen samen heb.
Hierbij schrijf ik ook de eventuele wijzigingen die ik heb moeten doorvoeren of verduidelijking in ‘Tatiana’-taal als ik na lang sukkelen, toch eindelijk inzicht kreeg over hoe ik iets moest naaien.
Het blijft natuurlijk een ‘work-in-progress’ maar ik hoop hiermee de rondwarende patronen toch enigszins te temmen. Als jullie nog goede ideeën hebben, dan hoor ik het graag!
Veel naaiplezier!
Tatiana
Ik verlang naar de zomer en naar vakantie… dus sloeg ik aan het dagdromen. Vorig jaar reisden we naar Turkije, en ineens besefte ik, dat ik daar foto’s genomen had van een top waar ik nog niets over geschreven heb! Hoog tijd dus, dat ik daar verandering in breng…
Nu ben ik geen specialist in de materie, maar de stof deed mij sterk denken aan Delfts blauw. Toen ik ze in de winkel in mijn handen had, wist ik meteen wat het moest worden: een stijlvolle, chique top. Inge droeg een dergelijk topje, en was zo lief mij het handgetekende patroontje mee te geven. Hoe fijn dat de dames van Mertens Mercerie altijd begrijpen waar ik heen wil…
Het was een simpel patroontje, met enkel voor- en achterpand. De hals en zoom plooide ik twee keer naar binnen en werkte ik af met een tweelingnaald. Ik wilde dat de mouwen soepel vielen, dus werkte ik die enkel af met een overlocksteekje.
Een uurtje werk, et voilà!
Tot snel,
Lieve
De paspop van Margot heet Sofie… de band tussen die twee is haast onverbrekelijk. Ik heb zoiets niet met mijn pasmaatje, dus de mijne heeft geen naam. Maar ze staat trouw in mijn naaikamertje, annex bureau, te wachten tot ik beroep doe op haar diensten.
Aangezien ik niet echt binnen de standaardmaten val, moest ik op zoek naar een aanpasbare versie. Ik ging voor de TwinFit, aanpasbaar op twaalf plaatsen, aan de hand van draaiknoppen. Ook halsomtrek en ruglengte is verstelbaar, wat handig is, aangezien ik blijkbaar een smalle nek, maar wel een lange rug heb.
Het instellen ging relatief vlot, al moest ik voor sommige plaatsen wel de hulp van mijn ventje inroepen. Jezelf meten is geen evidentie, en de schouders van de pop nét even hoog maken als de jouwe, toch belangrijk voor lange jurken of rokken, lukt niemand in z’n eentje, vrees ik. Ik zou dus niet aanraden, de instellingen van je pop om de haverklap te veranderen.
“TwinFit, past als uw tweelingzus”, roept de slogan. Leuk leuk, maar toch niet helemaal waar voor mij. Ik gebruik de pop eigenlijk niet zo vaak. Aangezien ik meestal met tricot werk, vaak in aansluitende modellen zonder rits, is het altijd een secuur werkje om het kledingstuk over de pop te trekken. Mijn pasmaatje is nogal stug, en geeft niet mee, waardoor ik telkens bang ben, mijn werkje al meteen kapot te trekken. In de praktijk is ze dus eerder decoratief, en huppel ik in mijn ondergoed heen en weer tussen mijn naaikamertje en de spiegel in de slaapkamer, om op mezelf te bekijken hoe iets valt, en waar ik in moet nemen. Het heeft ook z’n charmes!
Gebruik jij een paspop? Wat is jouw ervaring ermee?
Tot snel,
Lieve
Op Facebook zie ik soms die berichten waarvan ik denk: “Hoe doen ze dat”? Zoals berichten met foto’s van een jurkje of broekje (en soms meerdere!) met de achteloze boodschap: “Heb ik vandaag even gemaakt”. No biggie.
Ik snap dat niet. Hoe kan je in een etmaal zo een heel ding in elkaar zetten? Maar aangezien er wel meer mensen dat doen, dacht ik: dan moet ik dat ook kunnen. Dus besloot ik op een zondagochtend, vlak voor mijn vertrek naar Mali gewoon: “We maken vandaag een Aster”. Punt.
Ik had nog een leuke print liggen van Droomstoffen, cadeautje van de blogchallenge deze zomer, en had er al bijpassende boordstof bijgekocht. Het moest alleen nog gemaakt worden.
Dat het hele patroon al getekend en uitgeknipt op je ligt te wachten, helpt natuurlijk. Ik moest het alleen maar op stof overnemen, wat heel wat tijd scheelde. Ik zette mijn truitje in een recordtempo in elkaar, met enkel pauze om aardpeerpuree te maken en te eten.
En om 9 uur ‘s avonds: tadaa, een Aster. Mijn man was nog meer onder de indruk dan ik over mijn snelheid. Ik was vooral trots dat ik mijn tornmes niet had moeten gebruiken. Maar in mijn bed dacht ik: was dit nu leuker, dat snelnaaien?
Eerst de voordelen van bliksemstikken: je kan veel sneller kan genieten van je eindproduct, en je hebt veel efficiënter gebruik gemaakt van je tijd, zodat je meer tijd hebt om leuke of huishoudelijke dingen te doen (zoals puree maken).
Nadeel: ik zat me op te jagen alsof ik een deadline moest halen, en vond het een beetje zonde dat ik niet meer tijd nam om te prutsen op mijn naaisel, weg te dromen, of na twee uur even te stoppen om iets anders te doen. Aangezien ik soms in het weekend de concentratie heb van een fruitvlieg, is lang naaien aan een stuk voor mij niet ontspannend. Het is het gepruts en dagdromen, dat het voor mij een leuke hobby maakt.
Dus, na een speeddate met mijn naaimachien en wat soulsearching achteraf, blijf ik liever bij mijn sukkeldrafje. Alleen het gedeelte dat je je tornmesje niet moet gebruiken, daar blijven we voor gaan.
En jij? Ben jij een snelle naaister? Of heb je ook meerdere dagen nodig om je stiksel tot een goed einde te brengen?
Tot schrijfs,
Margot
Margot vertrok een paar weken terug voor een half jaar naar Mali. Voor ons dé ideale gelegenheid om eens terug te blikken op haar naaisels. Want eigenlijk… kunnen we haast niet wachten tot ze terug is, om te zien, wat ze nog in petto heeft.
De titel alleen al en ik kon er mij al van alles bij voorstellen… Zó typisch Margot ☺ ! Super enthousiast over een ‘makkelijk’ patroon, de drempelvrees al voorbij en erin vliegen… en dan… oeeeeeeeeeps!
Anderzijds, van doorzetten heeft ze kaas gegeten, dat kan ik jullie verzekeren. Alternatieve oplossingen zoeken is dan ook handelsmerk. En zoals jullie zelf hebben kunnen vaststellen mocht het resultaat er (opnieuw) wezen. And let’s be honest… herkenbaar, toch?!
Maatje, ik zal je missen op de blog… geniet ditmaal maar eens van onze blunders de komende maanden.
Have a safe trip!
An
Margot en ik… onze eerste kennismaking was niet zo hartelijk. Zij was een super journaliste, maar kon wel eens hard uit de hoek komen, en eerlijk gezegd had ik een beetje schrik van haar. Toen samen een jongerenstage moesten leiden, was ik dus wat terughoudend. Maar in die week hebben we elkaar gevonden. Margot is zoveel meer dan een officier. Ze is warm en lief, zorgzaam, slim en grappig. We lachen heel wat af samen, en werden door de jaren heen hartsvriendinnen.
Een klein jaartje geleden ontdekten we ook nog eens een manier om onze vriendschap en gezamenlijke passies te verdiepen. De blog draait om naaien én schrijven, mooier kan het heus niet worden. Bovendien gaf het ons hét ideale excuus om eens wat vaker af te spreken.
Zo’n afspraakje was de fotoshoot in het park in Mechelen. Het vroor bijna, maar Margot stond daar schaars gekleed in haar prachtige Iris jumpsuit. Ik nam de foto’s, en lachte toen ik (half gemeend) kloeg over mijn bevroren handen. Margot, een doorzetter? Inderdaad!
Meiske, laat ze ginder maar eens zien uit welk hout je gesneden bent. En weet dat ik je mis…
Lieve
Margot heeft een heel goede smaak…..ook als het op stoffen en mooie patronen aankomt. Ze weet precies wat ze wil en heeft het doorzettingsvermogen om er ook te geraken, zelfs al kost het haar heel wat puzzelwerk, aanpassingen en geduld. Haar Abby jurk heeft alles wat ik zelf in een jurk zoek: een mooie kleurencombinatie en een prachtige fitting. Ik bewonder haar moed, om al doende te leren, en daarbij tot zo’n fantastisch resultaat te komen.
Vanaf onze eerste kennismaking en brainstorming voor de blog, herinner ik mij dat ze heel direct uit de hoek kan komen. Geen poespas bij haar, je weet wie je voor je hebt staan, hoe ze de dingen ziet en waar ze naartoe wil. Dat vind ik ook terug in haar naaisels.
Dus Margot, ook al hebben we soms een andere visie op de zaken, ik bewonder je omwille van deze kwaliteiten, en ben zeker dat je die ook in Mali goed zal kunnen gebruiken. Hou je taai en proud to be a girl in uniform samen met jou!
Tatiana
Nvdr: Bedankt Michael, voor de leuke poster!
Rustiger gaan wonen… huisje, tuintje, kindje(s)…
Maar wat ALS… je eindelijk een leuke hobby hebt gevonden en er geen enkele winkel in de buurt te vinden valt, die ook maar iets met die hobby te maken heeft!!!???!!! Leve de webshop! Ondertussen moet ik toegeven dat bijna al mijn aankopen tegenwoordig via het internet verlopen, maar hier zullen we het enkel hebben over interessante sites, die iets met naaien te maken hebben.
Om het overzichtelijk te houden, heb ik de sites opgedeeld per thema, maar vele websites bieden meer dan alleen dat thema aan:
Mijn collega blogsters zijn voornamelijk hun kennis gaan halen, door lessen te volgen in verschillende naaiwinkels, aan de hand van workshops. Ik heb het naaien ontdekt door een zelf-cursus, met de optie om je werkjes te laten evalueren, en bijkomende vragen te stellen. Ik heb toen gekozen voor een betalende cursus, waarbij je de cursus op papier thuis ontvangt. Maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig. Bij De Naaitafel vind je alle basiskennis, noodzakelijk als beginner. Diegenen die het liever met filmpjes doen, en niet eeuwig YouTube willen afschuimen, kunnen tegen betaling terecht bij Mode maken doe je zo.
Ik kom mijn huis ook wel eens uit voor het
stoffenspektakel, maar nooit zonder eerst op onderzoek te gaan, om prijzen te vergelijken op andere sites die ik regelmatig bezoek: Pindanutjes, StoffenMie, JuffertjeUil of De Stoffenkamer. Wie specifiek op zoek is naar tafelzeil, kan ik Tafelzeil Online aanraden, en voor ideetjes kan je bij fanTAStiTAS terecht.
Ken jij ook nog een interessante webshop? Wat zijn jou ervaringen? Ik kijk uit naar jullie input!
Groetjes,
An
Zoals Margot al aanhaalde, kennen we elkaar al enkele jaren, en hebben we elkaar beter leren kennen door onze tijd op de schoolbanken in het leger.
Ondanks het feit, dat ik opgegroeid ben tussen de textiel stofjes, had ik er helemaal geen feeling mee, totdat ik na een persoonlijk dieptepunt op zoek ben gegaan naar een nieuwe hobby voor mezelf… en het naaien wel eens een kans wou geven. Ik kwam tot de vaststelling, dat de goedkope naaimachine mijn drang tot meer fameus in het bedwang hield, dus ik ging al snel over naar een professionelere versie, tot grote verbazing van mijn omgeving, zoals Margot.
Ik had er blijkbaar héél enthousiast over verteld, want initieel ging ze haar Pfaff 150 (die toen nog ergens goed was opgeborgen) aan mij overlaten… Ondertussen heeft zij de kriebel nog veel harder te pakken dan ik, en heeft haar naaimachine overuren gedraaid. Gezien haar nakende vertrek naar Mali, zal ze haar Marie eventjes moeten missen.
Valt het je trouwens op dat we allebei een ander uniform dragen op de foto’s? Margot trekt naar een heet en zanderig land, en draagt dan ook de desert camouflage en boots met de blauwe muts van de Verenigde Naties. Ik blijf in het groene Belgenlandje, en show mijn dagelijkse plunje in woodland camouflage met de zwarte combats. In het dagelijkse leven kleuren we dus hetzelfde, en ook onze baret van de genie is dan identiek.
Als trouw(st)e (?) fan van de blog, werd me gevraagd of ik het overblijvende duo zou kunnen versterken, zodat het geduld van de trouwe volgers niet teveel op de proef wordt gesteld. Ik was vereerd, maar ik besefte ook meteen, dat ik het tempo van het huidige trio onmogelijk kan combineren met mijn werk en familie. Desalniettemin werd ik wel aangetrokken door de idee om mijn (knoei-)ervaringen te delen met een groter publiek.
Aangezien ik Lieve ook al enkele malen via het werk heb ontmoet, stelde ze voor om de werkmethode van de blog uit te leggen. Na een gezellige avond met een drankje en een hapje en een overdosis aan naai-ideeën heb ik de zware taak aanvaard, om Margot in beperkte mate te vervangen.
Zoals Margot en ik hetzelfde uniform én muts delen, zo deel ik met Lieve toevallig ook dezelfde naaimachine. Misschien deel ik binnenkort iets op de blog met Tatiana…?
Tot binnenkort,
Gastblogster An
Vrouwen in uniform… best stoer hé.
Tatiana, Lieve en ik krijgen vaak nog verbaasde reacties, als wij over ons beroep vertellen. Ons uniform: het intrigeert mensen en we dragen het met trots. Maar onze werkplunje staat voor meer dan enkel een interessant gespreksonderwerp, het staat ook voor bepaalde plichten, verantwoordelijkheden en soms… gaan die voor op onze gezinsleven, onze vrienden en onze hobby’s.
Je hoort het al, deze girl heeft even andere verplichtingen: ik vertrek voor een half jaartje naar Afrika. Naar Mali, om als communicatieverantwoordelijke te werken bij de VN operatie. Een opportuniteit, een avontuur, iets spannends, waar ik natuurlijk naar uitkijk.
Ik moet wel even slikken, als ik zie wat ik even opzij moet zetten. Wat ik even een paar duizenden kilometers van mij verwijderd zie: mijn man, mijn familie en vrienden, en natuurlijk… mijn naaimachine, want die gaat niet mee.
Mijn stofjes en naaimaatje zijn even opgeborgen, en ik heb nog een voorraadje tekstjes aangelegd, om Lieve en Tatiana toch niet volledig in de steek te laten. Toch zullen de volgende maanden de berichtjes van mij een stuk schaarser worden.
Maar… ons geüniformeerd trio blijft een trio, want we hebben nog een charmante girl in uniform gevonden. Haar naam is An en we stellen haar snel aan jullie voor. Ik ken haar uit de op
leiding, en door de jaren en cursussen heen, zijn we vriendinnen geworden. Zij is, samen met Lieve, feitelijk de reden dat ik met naaien begonnen ben: ze konden er beiden zo enthousiast over vertellen.
Ik vind het super, dat ze hier nu ook haar naaiavonturen komt vertellen, en ik hoop dat ze evenveel plezier als ik aan beleeft, om haar stiksuccessen en blunders met jullie te delen. Ik kijk er alvast naar uit om haar avonturen te lezen.
Wat mij betreft: ik heb uit pure wanhoop wat breinaalden en haakpennen, met wat bollen wol, in mijn reiskist gestoken, om toch iets creatiefs te kunnen doen. Als ik daar iets van kan creëren, dan krijgen jullie het te horen, van jullie correspondent uit Afrika.
An, succes en ik kijk uit naar je eerste tekst.
Tot schrijfs, tot over zes maandjes.
Margot in uniform
Nu we al een tijdje in blogwereld rondzwerven, beginnen we stilaan wel wat mensen te kennen. Gaat het om een blogchallenge, een blogmeeting, een patroontest of een project voor het goede doel… Overal kom je creatieve, gemotiveerde en toffe mensen tegen. Sabrina is er zo eentje. Je kan haar altijd vinden bij de grootste enthousiastelingen, die zich achter een projectje scharen. Als je elkaar zo’n paar keer in real life of online ontmoet, schept dat toch een bijzondere band…
Toen ze mij vertelde, dat ze een nieuw patroontje op de markt zou brengen, was ik bij de eersten om mij kandidaat te stellen voor een heuse blogtour. Ik mocht het patroontje testen, en aan de hand van de ervaringen van een heel panel, schaafde ze de werkbeschrijving hier en daar nog een beetje bij. Aan het ontwerp zal het niet liggen: dit is een superleuke portefeuille!
Eerlijk: ik kreeg serieus last van drempelvrees eens ik effectief aan de portefeuille moest beginnen. Van de test hing toch wel wat af, en een portefeuille had ik nog nooit gemaakt. Ik kon er mij weinig bij voorstellen, en het leek mij onoverkomelijk moeilijk. Dus schakelde ik de hulp van mijn naaivriendinnetje Liesbet in, en op een zonnige zondagnamiddag maakten we elk onze eigen versie. Weg drempelvrees, ziedaar trots, dat het ons gelukt was, en dat onze Mairena’s ook nog eens heel leuk geworden waren. Daar bovenop was ook nog eens super gezellig, en bleek mijn drempelvrees nergens voor nodig!
De Mairena portefeuille biedt plaats voor papiergeld en munten, en daarnaast kan je er ook je kaarten in kwijt. Naargelang je eigen keuze, kan je het muntvak afwerken met een drukknop, een rits of een velcro. Wat wil een mens nog meer? Ik moet toegeven… mijn dagelijkse portefeuille mag best wel wat omvangrijker zijn, maar als ik op stap ga met een kleine handtas of clutch, is dit formaat ideaal. Al vind ik mijn testversie super, hier volgen zeker nog exemplaren van. Dit lijkt mij zo leuk om cadeau te geven aan mijn vriendinnen… Dus meiden, je weet wat je kan verwachten!
Praktisch: de portefeuille is een onderdeel van het Kidsp@kket, te koop voor € 12,50. Uitzonderlijk kan je in de maand april, tijdens de blogtour, het patroon apart kopen voor € 4,50. Bovendien kan je deelnemen aan een give away, waar je een patroonpakket voor de portefeuille kan winnen, in combinatie met stof van Lies Lepetit Lapinrouge. Wat je daarvoor moet doen, lees je op de blog van Sabrina. Maar je kan alvast beginnen met onze blog te volgen…
Tot snel,
Lieve
Girls in Uniform 