Het kan wel eens gebeuren dat ik op het eerste zicht wild ben van een patroontje, maar dat ik gaandeweg begin te twijfelen of het wel mijn ding is. Zo ook met de Thea van Zonen 09. Ik zag heel wat toffe exemplaren passeren en omdat de patronen van Zonen 09 van topkwaliteit zijn, besloot ik de ‘vrouwelijke Theo‘ voor mezelf te kopen.
Het perfecte stofje had ik ook nog liggen… Ik kocht ooit tijdens een stockverkoop drie meter viscose bij Toverstof. Daarvan maakte ik mijn eerste Lux dress, maar ik had nog een mooie lap over. Nu schijnt blauw mij goed te staan… dus een hemdje in mijn lievelingskleur kon er nog wel bij.
Bij elke linkparty van FibreMood overleggen de Girls en ik over wie welk stuk zal naaien. Zo ging Margot vorige keer resoluut voor een stoere Paulette blouse en koos ik voor een romantische Mabel. Al was de knoop niet zo snel doorgehakt deze keer, want Margot en ik durven al eens dezelfde smaak te hebben… Ik had dus wel graag de Paulette gemaakt en zij zag ook iets in de Mabel. Gelukkig valt al snel na de linkparty het magazine in de bus en kon ik alsnog aan de slag met de Paulette.
Een prachtige, zachte, kwalitatieve zijde van Liberty London (te koop bij Minerva) lag al een tijdje naar mij te lonken. Het is een stofje met een prachtige glans, een roze ondertoon en een mooie blauwe print waar je uren naar kan kijken. Omdat zo’n mooie stof niet te veel tralala nodig heeft, koos ik er -net als Margot- voor de Paulette zonder ruffles te maken.
Het is niet zo moeilijk om die ruffles weg te laten, maar je moet toch wel wat aanpassingen doen aan het patroon. Ik dacht simpelweg de beide delen van het voorpand aan elkaar te knippen, maar dat was niet zo’n goed idee. De ronding kwamen niet overeen en ik moest serieus ‘foefelen’ om ze min of meer aan elkaar te krijgen. Noot aan mezelf: volgende keer behoud je de naden en naai je gewoon de twee stukken aan elkaar. Maar bon, ik zette koppig door en knipte mijn voorpanden in één stuk.
Werken met zo’n mooi stofje, daar werd ik meteen heel gelukkig van. Bij elke geslaagde stap in het proces zag ik mezelf al flaneren in een chique blouse. Maar… de euforie was snel voorbij. Toen ik de ronde pas van de bovenrug in het rupand wilde naaien, bleek die een heel stuk te klein. Een verkeerde maat getekend in één van de patroondelen? Geen idee, maar ik loste het op met een stolpplooitje in mijn rugpand en het paste perfect in elkaar. Joepie, wat ben ik toch een goede probleemoplosser! Of niet?
Vanaf dat punt liep alles eigenlijk vlot. De werkbeschrijving is heel duidelijk en de mooie details van de blouse maakten mij weer helemaal blij. De stress van het niet-passende eendelige voorpand en van de niet-passende rugdelen smolt als sneeuw voor de zon. Zelfs het biesje van de armsplit ging verbazend vlot en zag er mooi uit. Zalig toch!
Tot… ik de kraag aan de hals moest bevestigen. Ik had het kunnen weten, maar mijn opstaand kraagje was niet minder dan vier centimeter te lang. Logisch, aangezien ik een plooi op de rug gelegd had en zo de ruimte tussen mijn schouders een stuk kleiner maakte. Damn, daar had ik dus niet over nagedacht… Ok, we kunnen niet meer terug: kraagje aanpassen en alsnog aanzetten. Weer een horde genomen! Ik voelde mij een krijger die vijand na vijand versloeg. Woehoe!
Ik had echter moeten weten dat het niet zo eenvoudig zou zijn… Ik mocht dan keer op keer de gevolgen van mijn fouten opvangen, het probleem schoof eigenlijk altijd op tot ik er niet meer omheen kon. Bij de eerste pas bleek de kraag nu zo smal te zijn, dat ze maar nét rond mijn hals paste. Mijn idee van een chique blouse die ik helemaal tot bovenaan kon dichtknopen werd ineens heel onrealistisch.
Ik maakte eerst de knoopsgaten van mijn manchetten, omdat ik er niet meteen uitkwam hoe ik het tekort aan omtrek aan de hals kon opvangen. Ja hoor, van die perfecte knoopsgaten werd ik weer heel blij. Een routchbaan, zo kan je dit naaiproces wel noemen! Na nog een paar keer passen, draaien en twijfelen besloot ik het knoopje aan de hals weg te laten, zodat ik toch wat ademruimte kreeg. Ik plaatste het knoopje daar vlak onder een centimeter lager, zodat ik het toch nog bijna-gesloten kan dragen.
Tot mijn groot geluk kan ik zeggen: eind goed, al goed. De blouse is even zacht, mooi, elegant en vrouwelijk als ik gedroomd had. Maar de weg er naartoe was een serieuse hindernispiste, om in militair jargon te spreken. Ik heb nog steeds niet de moed gehad om uit te zoeken waar ik mijn eerste fout gemaakt heb. Ik weet wel dat ik ontzettend veel geluk heb dat ik aan het einde van de rit toch nog met zo’n mooie blouse op stap mag gaan. Want deze prachtige zijde verpesten, dat zou ik mezelf nooit vergeven!
Heb jij ook zo’n stukken waarbij je telkens weer fouten maakt en corrigeert, om dan toch tot een leuk eindresultaat te komen? Ik hoor het graag!
Na de Cora-set van Bel’Etoile, stel ik je vandaag de Niatop voor. Tijdens de test maakte ik top-met-broek, zoals de capsule het ‘voorschrijft’, maar voor mijn definitieve set koos ik er toch voor de broek te vervangen door een van de klassiekers in mijn patronenverzameling. Ik ben nochtans volledig overtuigd van de Niabroek, maar door de elastiek in de taille is die broek in mijn ogen wat sportiever dan wat ik wilde combineren met mijn chique Niatop.
Ik vind het altijd leuk om mee te doen met een Linkparty van Fibre Mood. Altijd spannend als je de foto’s ziet verschijnen en je bedenkt welk modelletje jou zou passen. Bij deze 14de editie botste ik op Elma, waar je een top of een jurk van kon maken. Doorgaan met het lezen van “Elma: rien ne va plus!”→
Onder leiding vanMarjolein, naait een groepje blogsters elke maand rond een thema of een aantal criteria. Vorige maand naaide ikdeze outfit, nu moest ik op zoek naar iets in het thema ‘Back to school’. Toen ik het thema voor het eerst zag, zat ik met de handen in het haar… maar dankzij een duwtje in de rug van Marjolein herself, zag ik dan toch het licht!
Als ik terugdenk aan mijn schooltijd, heb ik niet enkel hele leuke herinneringen aan drie zalige jaren op Don Bosco TI, maar ook aan het grootste deel van mijn jeugd, dat ik op de Onze-Lieve-Vrouw-Visitatie doorbracht. Vanaf het eerste kleuterklasje tot in het vierde middelbaar zat ik ‘bij de blauwkes’. Inderdaad, donkerblauw en wit overheersten toen mijn (eerder beperkte) kleerkast. Intussen zijn heel wat jaren verder, en is blauw nog steeds mijn lievelingskleur. Ik heb dus geen trauma’s overgehouden aan mijn uniformjaren.
Vierde studiejaar – OLV Visitatie Sint-Amandsberg – Rara, wie ben ik?
Zesde middelbaar – Don Bosco Technisch Instituut Sint-Denijs-Westrem
Waarom geen ode aan mijn blauw-witte uniform, bedacht ik? De rok, daar moest ik niet lang over nadenken…
Toen ik nog bij Boho naaide, maakten we als tweede stuk een gevoerd rokje. Ik koos voor een rechte rok met tailleband, figuurnaden en rits achteraan. De stof was een licht grijsblauw, maar bleek nogal moeilijk te combineren met de rest van mijn garderobe. Ik verfde het rokje dus donkerblauw in de wasmachine, en het resultaat kon mij wel bekoren… al zouden de ‘nonnekes’ hem op school waarschijnlijk veel te kort gevonden hebben.
Bij Toverstof kocht ik een prachtige lap zijde, waar ik niet meteen een patroontje op kon plakken. Ik ging op zoek naar inspiratie, en werd verliefd op de V-Neck Tank 02/2017 #106A van Burda. Al twijfelde ik nog om eraan te beginnen, want het leek mij nogal een moeilijk patroon, terwijl ik nog nooit met zijde gewerkt had…
Mijn drempelvrees bleek terecht. Al bij het knippen merkte ik dat de stof fel verschoof en rafelde. Spelden en naalden lieten gaatjes achter, en ondanks het feit dat ik een microtexnaald gebruikte, had mijn machine af en toe moeite met de stof.
Bovendien moest ik leren werken met een rolzoomvoetje, want volants en onderkant zijn afgewerkt met een fijn zoompje. Ook de afwerking van de mouwtjes was nieuw voor mij. Het resultaat is niet perfect, maar ik ben wel fier op mijn doorzettingsvermogen in dit project. Jammer genoeg vindt mijn ventje het maar niets… Geen idee dus, of ik het vaak zal dragen.
In mijn trip down memory lane besefte ik ineens, dat ik van kleins af aan, en van zodra ik er zelf iets over te zeggen had, hakken droeg. Niet zo hoog als nu natuurlijk, maar jullie zullen het met deze moeten doen… al zouden mijn ouders in die tijd toch eens gefronst hebben, mocht ik zo naar school gegaan zijn!
Wat denk je, ben ik geslaagd in de uitdaging?
Tot snel, Lieve
PS: Voor de foto’s combineerde ik het blauw-witte uniform van de Visitatie met Don Bosco als locatie. Ik vond het super dat ik daar foto’s mocht nemen, want het was zeker 10 jaar geleden sinds ik daar een voet binnen zette.
Bedankt aan Peter, voor de toelating, en aan Michael Moors voor de -alweer- superleuke foto’s!
Bovendien moest ik leren werken met een rolzoomvoetje, want volants en onderkant zijn afgewerkt met een fijn zoompje. Ook de afwerking van de mouwtjes was nieuw voor mij. Het resultaat 
