Dat ik fan ben van de patroontjes van Bel’Etoile, dat weet elke aandachtige lezer van Girls in Uniform. Mijn Isa sweater is intussen verbleekt van het vele wassen en er rolden al heel wat Lux jurken vanonder mijn machine. De pasvorm van elk patroon is perfect en de verschillende opties zorgen ervoor dat geen enkel naaisel twee keer hetzelfde hoeft te zijn.
Doorgaan met het lezen van “De Vita van Bel’Etoile en Kaatjenaaisels”
De nieuwe FibreMood staat weer vol pareltjes en de collectie zomerstofjes was nooit mooier en vrouwelijker. Het kriebelde dus om aan te slag te gaan met een patroontje uit het nieuwe magazine en met een stofje uit de winkel van de charmante Svenja, Toverstof.
De Wallys trok meteen mijn aandacht. Een wikkelblouse met lange riem, niet-te-diepe V-hals en modieuze pofmouwen, daar kan je werkelijk alle kanten mee uit. Bij Toverstof werd mijn oog getrokken naar een vloeiende crêpe met blauw-witte strepen en grote bloemen. Toch twijfelde ik zowel aan het patroon als aan de stof. Beide waren vér uit mijn comfortzone. Doorgaan met het lezen van “Buiten mijn comfortzone: een fleurig gestreepte Wallys”
Onder leiding van Marjolein, naait een groepje blogsters elke maand rond een thema of een aantal criteria. Vorige maand naaide ik deze outfit, nu moest ik op zoek naar iets in het thema ‘Back to school’. Toen ik het thema voor het eerst zag, zat ik met de handen in het haar… maar dankzij een duwtje in de rug van Marjolein herself, zag ik dan toch het licht!
Als ik terugdenk aan mijn schooltijd, heb ik niet enkel hele leuke herinneringen aan drie zalige jaren op Don Bosco TI, maar ook aan het grootste deel van mijn jeugd, dat ik op de Onze-Lieve-Vrouw-Visitatie doorbracht. Vanaf het eerste kleuterklasje tot in het vierde middelbaar zat ik ‘bij de blauwkes’. Inderdaad, donkerblauw en wit overheersten toen mijn (eerder beperkte) kleerkast. Intussen zijn heel wat jaren verder, en is blauw nog steeds mijn lievelingskleur. Ik heb dus geen trauma’s overgehouden aan mijn uniformjaren.
Waarom geen ode aan mijn blauw-witte uniform, bedacht ik? De rok, daar moest ik niet lang over nadenken…
Toen ik nog bij Boho naaide, maakten we als tweede stuk een gevoerd rokje. Ik koos voor een rechte rok met tailleband, figuurnaden en rits achteraan. De stof was een licht grijsblauw, maar bleek nogal moeilijk te combineren met de rest van mijn garderobe. Ik verfde het rokje dus donkerblauw in de wasmachine, en het resultaat kon mij wel bekoren… al zouden de ‘nonnekes’ hem op school waarschijnlijk veel te kort gevonden hebben.
Bij Toverstof kocht ik een prachtige lap zijde, waar ik niet meteen een patroontje op kon plakken. Ik ging op zoek naar inspiratie, en werd verliefd op de V-Neck Tank 02/2017 #106A van Burda. Al twijfelde ik nog om eraan te beginnen, want het leek mij nogal een moeilijk patroon, terwijl ik nog nooit met zijde gewerkt had…
Mijn drempelvrees bleek terecht. Al bij het knippen merkte ik dat de stof fel verschoof en rafelde. Spelden en naalden lieten gaatjes achter, en ondanks het feit dat ik een microtexnaald gebruikte, had mijn machine af en toe moeite met de stof.
Bovendien moest ik leren werken met een rolzoomvoetje, want volants en onderkant zijn afgewerkt met een fijn zoompje. Ook de afwerking van de mouwtjes was nieuw voor mij. Het resultaat is niet perfect, maar ik ben wel fier op mijn doorzettingsvermogen in dit project. Jammer genoeg vindt mijn ventje het maar niets… Geen idee dus, of ik het vaak zal dragen.
In mijn trip down memory lane besefte ik ineens, dat ik van kleins af aan, en van zodra ik er zelf iets over te zeggen had, hakken droeg. Niet zo hoog als nu natuurlijk, maar jullie zullen het met deze moeten doen… al zouden mijn ouders in die tijd toch eens gefronst hebben, mocht ik zo naar school gegaan zijn!
Wat denk je, ben ik geslaagd in de uitdaging?
Tot snel,
Lieve
PS: Voor de foto’s combineerde ik het blauw-witte uniform van de Visitatie met Don Bosco als locatie. Ik vond het super dat ik daar foto’s mocht nemen, want het was zeker 10 jaar geleden sinds ik daar een voet binnen zette.
Bedankt aan Peter, voor de toelating, en aan Michael Moors voor de -alweer- superleuke foto’s!
Weten wie de andere deelnemers zijn?
Flaflinko – Unique Marieke – Girls in Uniform – Yjonis – Two Owlettes – Just Just10 – Nathalie’s Naaisels – Woohoo by Davina – Larth – Mimaloki – Naaiz – Wollebol – ViTess – Blogliesje – Tante Fee – 196 – Sewing à la carte – Hutsepruts – Querida – Blogrevolution – Bij Oogappelsien – Lunatiek – Crealiefjes – Miss Pixie – Stokstaartje doet het zo – Just Delphine – Mamadammeke – Miel de Fleur – Stoffenspulletjes – Noxeema – Khadetjes – Wilwarin Made with Love
Wat als… je in je hoofd een heel project hebt zitten, met stof en een beeld hoe het resultaat zal zijn. Bij elke stap in je maakproces worden die verwachtingen minder ingevuld. Je blijft denken: “dat lossen we wel op”, “dat zal wel meevallen als het af is”. En je blijft hopen dat je eindresultaat meer zal zijn dan de optelsom van al die kleine teleurstellingen.
Het bloesje Mimi uit Love at First stitch leek me een leuk project en ik had een vrolijk donkerblauw stofje met witte stippen.
Maar bij mijn creatieproces ging enkel van kwaad naar erger. Ik maakte fouten bij het overtekenen van het patroon, en begon meer en meer te twijfelen aan de stof. Waarom had ik geen viscose gekozen, dat veel mooier valt voor zo’n bloesje? Verder lukte het rimpelen van het rugpand niet goed, de leuke details aan de mouwen vielen niet op door de print. Het bloesje trok aan de schouders en was te wijd onderaan.
Maar het allerergste: het klopte niet.
Normaal als je een kledingstuk maakt, ben je blij, verwachtingsvol, als je het nog-niet-afgewerkte stuk over je lijf gooit om te kijken of ie past. Maar hier voelde ik enkel maar teleurstelling telkens ik het aantrok. Een stemmetje in me somde de hele tijd alle dingen op die niet goed zaten. “Stop er maar mee, dit wordt niets”, echode de hele tijd in mijn kopje.
Maar ik deed koppig verder, hopend op een mooie finale. Totdat ik aan de knoopsgaten zat van mijn Mimi bloes. Ik heb ze plichtsgetrouw gemaakt, meer als oefening (mijn eerste knoopsgat!!). Toen ik het dan nog eens aantrok, was ik zeker: dit werd inderdaad niets…
Dus voila, ik zit hier met een 90% afgewerkt bloesje en dikke frustraties. Rationeel zie ik dit als een goede oefening (ik kan een knoopsgat maken!) en een leermoment, maar wat jammer van de stof en de tijd.
En binnenin vloek ik serieus en zie ik dit als een dikke afknapper en een mislukking.
Natuurlijk moet ik gewoon doorgaan, een ander projectje zoeken en me daar mee amuseren. Maar het blijft zeuren…. alsof je net hard in een naald hebt gegrepen… dat blijft ook zo lang nazinderen. Maar ook dat vervelende gevoel verdwijnt uiteindelijk…
Tot schrijfs,
Margot
