Buitenstaanders vinden dat een vreemd concept: “Hoezo: je houdt niet van knoopsgaten maken? Maar je naait toch graag?” Alsof een hobby geen minder leuke kanten heeft. Ik vergelijk het met een hobbykok: het is toch niet omdat je graag een vijfgangenmenu op tafel zet, dat je de afwas of patatten schillen plots leuk vindt? Zou elke hobby, hoe graag je het ook doet, geen duister kantje hebben dat iedereen verafschuwt?
De titel is misschien een beetje overdreven maar toch… Ken je het gevoel dat je in een fase van je naawerk komt dat je iets moet gaan doen waar je als een berg tegenop ziet? Bijvoorbeeld, ik heb een schitterend bloesje gemaakt, maar dan komt die laatste stap, dat gruwelijke werkje: knoopsgaten maken. Ik hààt knoopsgaten maken. Ze zijn nooit zo mooi recht en symmetrisch als ik wil en er is veel kans dat ik in deze laatste stap toch nog mijn stof om zeep help. Op een proeflapje heb je na wat zwoegen het perfecte knoopsgat gemaakt, maar dan ga je naar het echte werk en loopt het mis…. Knoopsgaten maken: een afschuwelijk werkje.
De trouwe lezer van deze blog heeft waarschijnlijk al begrepen dat ik zelden een patroon naar de letter volg. Ik naai nu bijna zeven jaar, en ik heb gaandeweg ontdekt dat mijn lichaam allesbehalve standaard is. Daarom pas ik patronen vaak in meer of mindere mate aan, zodat het volledig mijn ding wordt. Zo ook met de Nia broek van Bel’Etoile… alleen ging het deze keer nogal mis.
Op het eerste zicht denk je misschien dat het wel meevalt… Lees vooral verder, want je zal zien dat ik deze keer serieus de mist in ben gegaan. Het vreemde is echter, dat ik niet eens weet waar het fout ging. Ik hackte de Nia namelijk al twee keer eerder en mijn tweede exemplaar draag ik elke hele zomer lang met veel plezier. Bij deze broek heb ik het aangepaste patroon -met rits in de zijnaad in plaats van een elastiek in de tailleband achteraan- gewoon op dezelfde manier uitgevoerd.
Voor mijn vierde Nia (de testversie voor Bel’Etoile en mijn eerste hack kregen jullie nooit te zien) koos ik een neutrale maar oh-zo-mooie stretch polyester viscose in donkerblauw van Minerva. De effen blauwe stof valt mooi soepel, verwerkt makkelijk en kreukt niet, ideaal dus voor een geklede broek. Aan de stof zal het dus niet liggen dat mijn broek uiteindelijk niet draagbaar is.
Cadeautjes op maat, daar kan ik zo blij van worden! Mijn neefje Wolf vroeg al verschillende keren een zelfgemaakt cadeau aan zijn meter, en dat hij dat dit jaar voor kerst niét deed, hield mij niet tegen :-). Hij stuurde ons een lijstje en daaruit koos ik een cadeau, zodat hij zéker blij zou zijn. Maar ik maakte er nog een extraatje bij. Daar kan hij niet boos om zijn, toch?
Al een hele tijd wilde ik de Splash Pouch van Incomplete Stitches maken, en Lief gaf mij een duwtje in de rug door mij het patroon cadeau te doen. Dankjewel lieve Lief! Omdat Wolf gek is op kaki en camouflage, besloot ik verder te gaan in de stijl van zijn Waikala toiletzak. Kaki op en top, met zwarte fournituren van ZipperZoo.
Deze zomer was ik op zoek naar een eenvoudige rugzak die toch groot genoeg was voor een tablet maar gedragen kon worden door een kindje.
Zo kwam ik bij de Bonn Backpack van Pink Pony Design. Ik probeerde het patroon te kopen, maar ik had een probleem met de betaling. Meestal hou ik het voor bekeken in zo’n geval, maar deze keer weerhield iets mij in het verhaal van Maria, de ontwerpster van Pink Pony Design. Ik stuurde haar uiteindelijk een email en het antwoord kwam mijn vraag meer dan tegemoet…
Ik beloofde haar wat foto’s te sturen eenmaal het af was en vertelde er alvast bij dat het niet voor onmiddellijk zou zijn gezien ik niet zo vaak achter mijn naaimachine zit. Ik vertelde er niet bij dat ik haar mijn dank wilde betuigen via de blog, maar ik vermoed dat elke patroonmaker wat reclame kan gebruiken. Ik hoop haar op deze manier even hard te verrassen zoals zij mij heeft verrast met haar email.
Als mijn neefjes mij vragen om een verjaardagscadeau voor hen te maken, ben ik een gelukkig mens. Wolf werd vorige week 16 jaar en hij wilde graag een sweater voor zijn verjaardag. Aan de hand van zijn beschrijving koos ik de Alfa uit I Love Sweaters & Hoodies, een hoody met buidelzak.
Omdat we elkaar sinds de start van de Corona-epidemie niet zo vaak meer zien, liet ik Wolf online stof kiezen bij de Stoffenstraat, waar ze heel veel keuze hebben in uni sweaterstoffen. Hij koos een dikkere sweater in de kleur ‘sigaar’. Herfstkleuren zijn niet zo mijn ding, maar ‘klant is koning’, dus kocht ik zonder tegenspartelen de (boord)stof, koordjes en koordstoppers voor zijn Alfa.
Kennen jullie dat gevoel van een naaidip, waarbij het naaien gedurende een periode moeizamer verloopt? Ik weet zeker dat we er allemaal wel eens last van hebben maar ik had gewoon mààndenlang geen zin om mijn naaimachine boven te halen. Het leek bijna een huishoudelijke taak en ik voelde geen enthousiasme om aan een projectje te beginnen. Het enige wat er in me opkwam was: “Pfff… moet dat?”
Die naaiblues heeft de hele zomer geduurd. Zo lang dat ik me echt zorgen maakte of mijn naaikriebels ooit nog zouden terugkomen. Een naaidagje bij An thuis, bracht hoop maar nog niet steeds het nodige enthousiasme om er weer in te vliegen. Lieve raadde me aan om er gewoon aan te beginnen met een simpel projectje, maar ook dat stelde ik weer uit. Geen zin… tot ik een mailtje kreeg met de vraag of ik mee op naaiweekend wou gaan met de groep ‘Stekt en zwygt’, waar er op de valreep een plaatsje was vrijgekomen. ‘Een weekendje naaien met een bende dames in een vakantiecentrum aan zee… als je dan geen naaikriebels krijgt, ben je beyond repair‘, dacht ik bij mezelf.
Ik hapte toe en stond vrijdagavond gepakt en gezakt in Koksijde, in een grote zaal met snorrende machines en veel rumoer van taterende dames. Jullie kennen het concept van een naaiweekend wel; je installeert je met je spulletjes… en vroemm!
Ik weet niet of het lag aan het weerzien met een paar naaivriendinnen, aan het leren kennen van toffe mensen, het supervriendelijke personeel van het centrum of gewoon aan de hele sfeer, maar vrijdagnacht stak mijn eerste naaisel in elkaar en ik heb het hele weekend getaterd, geschaterd, genoten en jawel… genaaid. Omdat dit een West-Vlaamse naaigroep is, moest ik het exotische accent er wel bijnemen, waarbij ik iets vaker moest vragen wat iemand bedoelde (of gewoon zei) maar zondagmiddag verliepen mijn vervoegingen van ja en nee toch al wat vlotter.
Deze editie had ik ook iets betere resultaten van mijn naaiweekend als de vorige keer (lees: er is niks de vuilnisbak ingekieperd) en ik kreeg nog twee stofjes en een naaiboekje mee naar huis, dus de volgende naaiprojectjes liggen al klaar. Bij deze dan ook nog een dikke merci aan alle dames van het naaiweekend voor de warme sfeer en de knoertgezelligheid, met een dikke pluim voor de organisatoren Dorine en Charlotte. En een extra shout out naar mijn maatje Veronic die met mij de nachtelijke uurtjes van het naaiweekend doorbracht.
Eerlijk: ik vind het nu nog steeds moeilijk om me aan mijn machine te zetten en aan nieuwe dingen te beginnen maar ik heb enorm genoten van het weekendje. Ik zal me in de volgende maanden vooral concentreren op het maken van niet te moeilijke stukken, om mijn broos enthousiasme een beetje te beschermen. Maar het belangrijkste is: we willen weer!
Heb jij veel ervaring met een naaidip? Laat het me weten.
Bij elke linkparty van FibreMood overleggen de Girls en ik over wie welk stuk zal naaien. Zo ging Margot vorige keer resoluut voor een stoere Paulette blouse en koos ik voor een romantische Mabel. Al was de knoop niet zo snel doorgehakt deze keer, want Margot en ik durven al eens dezelfde smaak te hebben… Ik had dus wel graag de Paulette gemaakt en zij zag ook iets in de Mabel. Gelukkig valt al snel na de linkparty het magazine in de bus en kon ik alsnog aan de slag met de Paulette.
Een prachtige, zachte, kwalitatieve zijde van Liberty London (te koop bij Minerva) lag al een tijdje naar mij te lonken. Het is een stofje met een prachtige glans, een roze ondertoon en een mooie blauwe print waar je uren naar kan kijken. Omdat zo’n mooie stof niet te veel tralala nodig heeft, koos ik er -net als Margot- voor de Paulette zonder ruffles te maken.
Ik beken, ik ben geen geweldige naaister maar droom wel van de mooiste projecten. Niet zaliger dan nieuwe ideetjes opdoen terwijl ik wegdroom in mijn collectie naaitijdschriften, de geschikte stoffen koop en de aangepaste patronen uitteken! Helaas word ik daarbij regelmatig bijgebeend door de realiteit en verdwijnt mijn naaiproject, hoewel mooi overgetekend en geknipt, in de kast.
Het was niet anders met deze Indira hemdjurk. Ik wou heel graag deelnemen aan de Secret Sewciety van FibreMood voor editie 8. Vol goede moed koos ik een mooie viscose met een vleugje wol bij Toverstof, mijn favoriete stoffenwinkel in Destelbergen. Ik vond er ook prachtige oranje knopen die het geheel toch iets meer punch zouden geven. Eenmaal thuis begon het betere teken- en knipwerk, en lag mijn Indira helemaal klaar om in elkaar te naaien en vervolgens te bloggen… en daar stopte het dan. De dag erna startten de grote elektriciteitswerken in ons huis en leefden we tijdelijk op een werf. En nog geen maand later kwam er een virus België binnengeslopen dat mijn agenda voor het volgende jaar zou bepalen en de speelruimte in mijn vrije tijd enorm zou beperken. Ik weet, het klinkt als een belachelijk excuus maar net in volle corona-tijd had ik nog minder tijd dan anders om te naaien.
Een tijdje geleden kocht ik het ‘Sunday Romper‘ patroon van Love Notions. De testerfoto’s waren veelbelovend en de verschillende opties zoals dolman en tanktop, rok, short of broek spraken mij wel aan. Ik had een mooie lap soepele, donkerblauwe crêpe gekocht die in mijn hoofd perfect leek voor het project. Kon niet misgaan dus!
Het juiste cadeau vinden voor elke gelegenheid en persoon, daar maak ik steeds weer een ‘missie’ van. Ik neem mijn tijd en begin vaak lang op voorhand te zoeken. Net omdat ik het zo belangrijk vind, komt daar toch wel wat stress en onzekerheid bij kijken, zeker als ik besluit dat het juiste geschenk iets zelfgemaakts is. Bij het vertrek van mijn favoriete collegaatje werd het een Stinger-tas, persoonlijker kan het haast niet!
Vriendschap, het is iets waardevols dat je op de vreemdste plekken vinden kan. Toen ik anderhalf jaar geleden mijn eerste stappen zette in de Koninklijke Militaire School, bleek mijn naaste medewerker een dame wiens pad ik in een ver verleden al eens kruiste. We kenden elkaar toen niet zo goed, maar toch stelde het mij meteen gerust dat ik met haar zou samenwerken. Al snel bleek mijn gevoel te kloppen: we vormden goed team en ik begon haar niet enkel te zien als een collega, maar ook als een vriendin. Nu, dik anderhalf jaar later, kiest zij voor een nieuwe uitdaging in een andere militaire school.
Girls in Uniform 