Kennen jullie dat gevoel van een naaidip, waarbij het naaien gedurende een periode moeizamer verloopt? Ik weet zeker dat we er allemaal wel eens last van hebben maar ik had gewoon mààndenlang geen zin om mijn naaimachine boven te halen. Het leek bijna een huishoudelijke taak en ik voelde geen enthousiasme om aan een projectje te beginnen. Het enige wat er in me opkwam was: “Pfff… moet dat?”
Die naaiblues heeft de hele zomer geduurd. Zo lang dat ik me echt zorgen maakte of mijn naaikriebels ooit nog zouden terugkomen. Een naaidagje bij An thuis, bracht hoop maar nog niet steeds het nodige enthousiasme om er weer in te vliegen. Lieve raadde me aan om er gewoon aan te beginnen met een simpel projectje, maar ook dat stelde ik weer uit. Geen zin… tot ik een mailtje kreeg met de vraag of ik mee op naaiweekend wou gaan met de groep ‘Stekt en zwygt’, waar er op de valreep een plaatsje was vrijgekomen. ‘Een weekendje naaien met een bende dames in een vakantiecentrum aan zee… als je dan geen naaikriebels krijgt, ben je beyond repair‘, dacht ik bij mezelf.
Ik hapte toe en stond vrijdagavond gepakt en gezakt in Koksijde, in een grote zaal met snorrende machines en veel rumoer van taterende dames. Jullie kennen het concept van een naaiweekend wel; je installeert je met je spulletjes… en vroemm!
Ik weet niet of het lag aan het weerzien met een paar naaivriendinnen, aan het leren kennen van toffe mensen, het supervriendelijke personeel van het centrum of gewoon aan de hele sfeer, maar vrijdagnacht stak mijn eerste naaisel in elkaar en ik heb het hele weekend getaterd, geschaterd, genoten en jawel… genaaid. Omdat dit een West-Vlaamse naaigroep is, moest ik het exotische accent er wel bijnemen, waarbij ik iets vaker moest vragen wat iemand bedoelde (of gewoon zei) maar zondagmiddag verliepen mijn vervoegingen van ja en nee toch al wat vlotter.
Deze editie had ik ook iets betere resultaten van mijn naaiweekend als de vorige keer (lees: er is niks de vuilnisbak ingekieperd) en ik kreeg nog twee stofjes en een naaiboekje mee naar huis, dus de volgende naaiprojectjes liggen al klaar. Bij deze dan ook nog een dikke merci aan alle dames van het naaiweekend voor de warme sfeer en de knoertgezelligheid, met een dikke pluim voor de organisatoren Dorine en Charlotte. En een extra shout out naar mijn maatje Veronic die met mij de nachtelijke uurtjes van het naaiweekend doorbracht.
Eerlijk: ik vind het nu nog steeds moeilijk om me aan mijn machine te zetten en aan nieuwe dingen te beginnen maar ik heb enorm genoten van het weekendje. Ik zal me in de volgende maanden vooral concentreren op het maken van niet te moeilijke stukken, om mijn broos enthousiasme een beetje te beschermen. Maar het belangrijkste is: we willen weer!
Heb jij veel ervaring met een naaidip? Laat het me weten.
Tot schrijfs,
Margot
n traantjes in de ogen (jawel!), want vijftig kakelende vrouwen en minstens evenveel ratelende machines in één grote ruimte, dat leek mij toch een beetje te veel van het goede. Maar de combinatie van de prachtige locatie in het groen, en de toffe bende madammen, zorgden voor een aangenaam en ontspannend weekendje.
Girls in Uniform 