Een klein rugzakje had ik al jaren niet meer. Telkens als Michael en ik gaan wandelen, bungelt er een crossbody tas rond mijn lijf. Zelfgemaakt, dat wel, maar zou een leuke rugzak niet beter zijn?
De ‘Planetary Backpack‘ van Incomplete Stitches had ik al een tijdje afgeprint klaarliggen, maar iéts stoorde mij aan het ontwerp. Ik kon er niet meteen de vinger op leggen, maar elke keer als ik op zoek ging naar een rugzakpatroon, bekeek ik het patroon, om dan weer weg te zappen. Omdat ik ook niet meteen een beter alternatief had, besloot ik er toch aan te beginnen. Ik haalde alle materialen in huis, maar het bleef wringen…
Door al dat gepingpong in mijn hoofd heb ik intussen een hele mooie voorraad. Het gebeurt wel vaker dat ik alles voor een bepaald patroon in huis haal, en dan toch beslis het anders te doen. Dat mocht mij deze keer niet overkomen. Ik verzamelde moed en begon eraan. Ineens klikte het in mijn hoofd: wat als ik de klep iets minder rond zou maken, iets ovaler? Dan zou die niet zo over de rand van de body heen steken. En ja hoor, dat was het! De drempel in mijn hoofd was ineens nergens meer te bekennen.
Het laatste jaar was niet makkelijk voor mij… Gelukkig kan ik steeds rekenen op een netwerk van mensen die mij steunen. Twee dames die mij dit jaar heel dierbaar geworden zijn, zijn twee ex-bazinnen. Zij stonden voor me klaar met raad en daad, en ik mocht hen op elk moment van de dag lastigvallen. Ze waren er op leuke en minder leuke momenten. Dat verdient een warme dankjewel!
Kerst, de warmste periode van het jaar. In mijn familie trekken we naampjes voor het kerstfeest. Normaal gezien weet je niet op voorhand wie je gulle schenker is, maar ik trok de naam van mijn zus en wist dat ze al heel lang een rugzak van mijn hand wilde. Ik besloot het geheimpje te verklappen, zodat ze zeker iets zou krijgen dat helemaal haar ding is.
Uit al ‘mijn’ rugzakpatronen mocht Elke kiezen welke ze het leukste vond. Ze koos resoluut voor de Roana van Hansedelli. De versie die ik eerder maakte vond ze heel leuk, maar qua kunstleer wilde ze graag iets anders. Mensen die mij kennen, weten dat ik niet graag naai in ‘kakkleuren’, maar voor mijn zusje maakte ik graag een uitzondering.
Dat ik een grote fan ben van Hansedelli hoef ik je waarschijnlijk niet meer te vertellen. Ik zit al een tijdje in haar vaste testgroep en probeer zoveel mogelijk deel te nemen aan de tests. De Mini Ruby is een compacte, doch verbazend ruime portemonnee, met een leuke asymetrische buitenkant en heel wat vakjes binnenin.
De Mini Ruby meet ongeveer H 8 cm x B 11 cm en kan je gebruiken als kleine portemonnee voor feestjes, vakantie of als je liever minder in je handtas meeneemt. Mocht je dat willen, kan de portemonnee volledig zonder ritsen worden genaaid. Iedereen met een klein beetje naaiervaring en een portie lef kan met dit patroon aan de slag.
Typisch voor Hansedelli is dat je bij de Mini Ruby kan kiezen tussen verschillende opties. De klep kan recht zijn of op een puntje uitlopen. Je kan verschillende soorten sluitingen gebruiken, al dan niet met een kort riempje om de portefeuille heen. Binnenin kan je kiezen voor twee verschillende muntvakken: eentje met een drukknop, of eentje met een rits.
Voor deze blauwe cutie koos ik materialen uit mijn voorraad, wat ik nog wel een uitdaging vond. Bij alle projecten waar ik met meer dan twee stoffen aan de slag moet, lig ik wakker van de puzzel. Dan spelen mijn gedachten constant pingpong en loop ik er uren over te piekerene. Gelukkig kom ik er meestal ook wel uit… Het effen blauwe buitenstofje is een restje jeans dat ik ooit kocht op het Stoffenspektakel. Het andere buitenstofje, met de diagonale lijnen, kocht ik bij ZipperZoo. Ook versteviging, drukknoppen en rivetten kocht ik daar. Het lichtblauwe katoentje voor de binnenkant kocht ik bij Veritas, het donkerblauwe bij De Stoffenknop.
De Hansedelli patronen kan je kopen in Duits of Engels, maar geen zorgen als je geen talenknobbel hebt. Vaak naai ik haar tassen en tasjes bijna volledig door ‘naar de prentjes te kijken’. In de handleiding vind je namelijk niet enkel tekst, maar ook honderden stap voor stap foto’s, die je naadloos naar het eindresultaat leiden. Als lezen toch nodig is, scan ik de tekst met Google Translate. Soms komen daar vreemde vertalingen uit, maar meestal kan je er wel de context uit afleiden.
Ik deed er in totaal zo’n uur of zeven over om mijn eerste testversie te maken, maar het was zo’n leuk proces, dat ik meteen besloot een tweede Mini Ruby te maken. Eveneens met een rechte klep en een muntvak-met-drukknop, maar deze keer zonder riempje rondom. De materialen vond ik opnieuw in mijn voorraad. Je hebt écht niet veel nodig om deze Mini te maken, want voor je buitenkant kom je al heel ver met kleine resten. Ook voor de verstevinging kon ik putten uit knipresten, want ik wel fijn vind. Ik hou namelijk zo goed als alles bij, maar aan dat tempo groeit de reststapel wel heel snel.
De roze canvas van de buitenkant kocht ik bij ZipperZoo, net als versteviging en drukknop. Het dunne bruine kunstleer vond ik in mijn restjesbak, maar ik heb geen flauw idee meer waar dat vandaan zou komen. Het fleurige katoentje van de binnenkant was een stoflapje van bij Veritas. Tegen niemand zeggen… maar de leuke ‘handmade’ labeltjes van beide versies komen van AliExpress.
Wat ben ik blij dat ik dit leuke, veelzijdige patroontje mocht testen. De roze Mini Ruby kreeg al een nieuwe thuis bij een vriendin. De blauwe heeft voorlopig nog geen bestemming… maar Kerst komt er al snel aan, dus misschien maak ik er wel iemand gelukkig mee.
Aangezien ik intussen zó veel tassen heb, maak ik tegenwoordig geregeld tassen als cadeautje voor de mensen die ik graag zie. De Himalaya Handbag maakte ik al eens voor mijn all-time vriendin Katrien en meteen daarna voor mijn mama als moederdagcadeautje. Omdat ik telkens verliefd werd op die tassen, maakte ik nu een derde voor mezelf.
Tot mijn grote scha en schande ontdekte ik deze zomer dat ik een immense voorraad tassenmaterialen heb, maar dat ik toch nooit alles in huis heb voor de tas die ik voor ogen heb. Voor deze tas heb ik dus mijn uiterste best gedaan om uit mijn voorraad te werken… al moest ik toch weer een paar dingen aanschaffen. Herkenbaar?
De Himalaya is zo’n leuke tas om te naaien! Dat wil zeggen: alles tot de laatste loodjes is volop genieten. De puzzelstukjes in elkaar zien passen, de stiksels naadloos laten overlopen, de kleuren in elkaar zien smelten… Tijdens het naaien zing ik vaak uit volle borst mee met de muziek op de achtergrond. Pas als ik stop met zingen, weet je dat er stront aan de knikker is. Toen ik de binnen- en buitentas in elkaar zette en daarna de rand moest doorstikken, stopte ik met zingen. Geen makkie, die laatste loodjes. Maar ook dat gesukkel is dubbel en dik de moeite waard, want bekijk die tas eens!
Al langer wilde ik het graag en ik had mij al een paar keer kandidaat gesteld, maar eindelijk mocht ik eens meetesten voor In Complete Stitches. (Nvdr: Ik vermoed dat designer Sarah medelijden met me kreeg :-)). Niet voor een heel ingewikkeld patroon, maar voor eentje waar ik nog hééééél veel exemplaren van ga maken, want de Cosy Pouch is zo tof om te naaien en je hebt er echt niet veel voor nodig. Ik dook in mijn restjesbak en maakte een hele reeks van de leuke kleintjes.
De Cosy Pouch is een leuk stropzakje en komt in drie maten: S, M en L. Daarnaast kan je ook de opstaande rand op verschillende manieren maken. Er is een patroon voor als je het in één stuk wil maken, een ‘wave‘, eentje met een golvende lijn én de diagonale versie, die ik als eerste maakte. De stoffen kan je naar eigen creativiteit doorstikken of niet, wat ervoor zorgt dat je eigenlijk zo goed als elke tussenvoering kan gebruiken, van opstrijkbare vlieseline tot een stukje fleece dat je nog liggen hebt.
Hoorde jij al van Hemazing Patterns? Ik ook nog niet, tot de designer -de Indische Hemalatha- mij een paar maand geleden contacteerde met de vraag of ik voor haar wilde testen. Omdat het toen heel druk was, sloeg ik het aanbod vriendelijk af. Maar toen ik foto’s zag van de Himalaya Handbag was ik blij dat ik wél tijd had om te testen.
De Himalaya komt in twee formaten: een iets kleinere crossbody bag en een grote handtas die je over je schouder draagt. Omdat ik eigenlijk kleine handtassen genoeg heb, koos ik voor de grote variant, die je ook als kleine shopper kan gebruiken. Met zijn 35 * 32 * 11,5 cm is de tas perfect voor kleine boodschappen of als bescheiden bagagetas tijdens een dagje op stap. De tas sluit met een verzonken rits en binnenin naai je een open steekvak en een ritsvak.
Ik viel vooral voor de mooie belijning van het voorpand, die zowel bij tassen in verschillende kleuren als bij tassen in één kleur heel mooi tot z’n recht komt. Het achterpand is normaal gezien in één stuk, maar ik besloot de twee kanten identiek te maken. Wat meer werk, maar zo heb je eigenlijk twee voorkanten en dat vind ik mooier.
Een tijdje geleden maakte ik in de mooiste kleuren en materialen een Stinger voor Girl in UniformTatiana. Je zag haar de laatste maanden niet verschijnen op deze blog, want ze heeft een hels jaar achter de rug. Door de combinatie van een zware bevorderingscursus met een fulltime job bij de politie én de zorg voor haar gezin, bleef er weinig me-time over. Ze verdiende dus zeker iets moois! Ik besloot voor haar een nieuwe schoudertas te maken die perfect bij haar Stinger past.
Tatiana houdt van rood- en bordeautinten, en van appelblauwzeegroen. Ze had een hele tijd geleden alle materialen gekocht voor de Stinger, en had nog heel wat liggen voor deze schoudertas. Makkelijk dat ik zelf niet alles samen moest zoeken!
Wat doe je als je oude, gekochte portefeuille door en door versleten is en je ontzettend graag naait? Er zelf eentje maken, ah ja! EnterLittle Mynta van Hansedelli.
Naast talloze leuke tassenpatronen kan je bij Hansedelli ook een aantal portefeuille patroontjes terugvinden en die zijn altijd supergoed! Zo maakte ik een cadeautje voor mijn petekind Lou en testte ik de Engelse versie van de Mini Mynta, die ik nadien overal ronddeelde als leuke kleine cadeautjes. Het gaf mij meer dan voldoende zelfvertrouwen om eindelijk mijn versleten portefeuille te vervangen door een zelfgemaakt exemplaar.
Al eerder maakte ik kledij en zelfs een tasje voor mijn nicht Marijke. Ze houdt van unieke stuks, en wat is unieker dan iets op maat gemaakt? Het is fijn af en toe eens voor iemand anders dan mezelf te naaien. Toen ze me vroeg om opnieuw voor haar aan de slag te gaan, zei ik niet neen.
Marijke wilde graag een handtas. Graag een hele grote met veel vakjes, want haar andere handtassen waren te klein en in een grote tas verlies je snel het overzicht. Samen gingen we op verkenning in mijn voorraad tassenpatronen, en haar oog viel al snel op de Bohania van Hansedelli. Die tas voldeed aan alle eisen.
Girls in Uniform 