Jaren geleden kocht ik een kokerrok van G-star, omdat ik hem zo mooi vond. Dat ik er nauwelijks mee kon stappen omdat hij aan de benen zo smal was, dat negeerde ik maar even. Het spreekt vanzelf dat de rok sinsdien niet zo vaak uit de kast gekomen is. Iedere keer dat ik hem droeg, dacht ik: “Waarom koop ik in godsnaam zoiets ongemakkelijks?”
Toen ik hem een maand geleden nog eens aandeed, dacht ik: “Ik ga de rok verkopen, deze draag ik niet meer”, maar zelfs voor tweedehands kledij van een duur merk krijg je slechts enkele euro’s. Op Pinterest verzamelde ik al langer inspiratie om van afgedankte jeans tassen te maken, dus besloot ik er nu maar eens echt voor te gaan.
Al zie ik ze niet zo heel vaak, mijn neefjes hebben toch een bijzonder plekje in mijn hart. Omdat ik weet dat mijn petekind Wolf gek is op camouflagekleuren en geregeld op scoutskamp vertrekt, besloot ik in mijn stoffenvoorraad te duiken en een WaiKala toiletzak voor hem te maken.
Je kent mij intussen… ik geef het liefst van al zelfgemaakte cadeautjes. Voor Kerst hadden we namen getrokken en mocht ik een cadeautje geven aan mijn lieve schoonmama. Zij wist al heel goed wat ze wilde, en dat kon ik haar niet ontzeggen, maar zij kon mij niet tegenhouden om nog een zelfgemaakt extraatje toe te voegen aan het grote geschenk.
Net rond de periode dat ik besliste een extraatje te maken voor Yvonne, vielen er een paar puzzelstukjes op hun plaats. Hansedelli bracht de leuke WaiKala toiletzakgratis uit. Daar sprong ik meteen op, en downloadde het patroon, al wist ik op dat moment nog niet wat ik ermee zou doen. Maar ik ben een grote fan van de Hansedelli patronen en een freebee laat ik niet aan mij voorbij gaan.
Zo’n drie jaar geleden gooiden de Girls in Uniform zich voor het eerst vol overgave in de #naaimaandtegenverspilling. Aangezien ik zowat elke dag make-up gebruik, belandden er tot die dag ontelbare wattenschijfjes in de vuilbak. Omdat ik probeer verspilling tot het minimum te beperken, kon ik daar niet mee leven. Vanuit dat idee besloot ik dus met stofrestjes herbruikbare wattenschijfjes te naaien. Die dingen werden sindsdien zo intensief gebruikt, dat ze door en door versleten zijn . Mijn ventje raadde mij al maanden aan eens opnieuw aan de slag te gaan, maar je kent dat… Er waren zo veel leukere projectjes met mijn naam op.
Toen Margot en ik naar de Creativa beurs gingen, waren er in verschillende standen handgemaakte wattenschijfjes te koop. De luie Lieve in mij wilde ze kopen, maar eigenlijk swingen die prijzen de pan uit, dus de zuinige Lieve wandelde verder langs de standjes. Tot Margot mij wees op Cherry’ Shop Fabrics, een stand vol prachtige en superzachte bamboestofjes.
Wat heb ik eigenlijk écht te kort in mijn kleerkast? Tops en t-shirtjes. En wat maakt ik haast nooit? Juist: tops en t-shirts. Geen idee hoe dat komt, maar vanaf nu breng ik daar verandering in!
Meestal gaat zoiets in mijn stoffendoos met restjes, om dan pas terug boven water te komen als ik op zoek ben naar kleine stukjes stof.
Niet in dit geval. Ik vond mijn jurk zo mooi, dat ik meteen de volgende dag opnieuw met het patroon aan de slag ging. Het resultaat haalde de blog nog niet, dus daar moest ik dringend iets aan doen!
Met de lengte van mijn stofoverschot had ik net genoeg om een wikkeltop te maken, gebaseerd op het jurkje. Veel heb ik er eigenlijk niet aan veranderd… enkel vanaf de taille moest ik een stukje versmallen, zodat het shirt mooi op mijn heupen valt.
Ik koos voor een versie zonder mouwtjes, en tekende aan armsgaten en halslijn twee centimeter bij, zodat ik twee keer een centimeter kon omvouwen. Het randje stikte ik door met een tricotzigzag. Ook de zoom werkte ik op die manier af.
Een topje dat heel mooi staat op een jeans of op een recht rokje… en ook daarmee ging ik aan de slag. Ik pimpte een jeansrokje dat al een tijdje werkeloos in de kast hing wegens onzedelijk kort.
De zoom haalde ik uit en de rand overlockte ik. Op de lijnen van de oude zoom (die anders verkleurd waren dan de rest van de rok) naaide ik een strook rekbaar kant. Die gebruikte ik ook tijdens de vorige #naaimaandtegenverspilling om een jeansshortje af te werken.
Nog niet lang genoeg om mee te gaan werken, is dit rokje nu ideaal voor zonnige vrije dagen!
Wat vind je van mijn patroonhack en rokje? Mogen ze gezien worden?
Tot snel, Lieve
PS: de foto’s zijn het resultaat van een leuke pauze tijdens het Malle naaiweekend van The Sewies… Bedankt fotografe Margot en ‘commentator-en-kledijgoedlegger’ An!
Mijn jongens werkten dit schooljaar rond het thema ‘samen lezen, samen leren’ op hun school. Verschillende jeugdauteurs brachten een bezoekje aan de klassen en de kinderen leerden ook zelf verhaaltjes schrijven. De leraar van mijn oudste zoon ging nog een stapje verder en knutselde met de kinderen fantasiepoppen van papier-maché om daarna poppenkast te spelen voor de andere klassen.
Zo kwam Jotnar de Trol in mijn leven. Jotnar bestond oorspronkelijk enkel uit een groen hoofd met oranje haar en rode ogen, hij leek zo zielig zonder lijf. Dus ik werd een mama met een missie: Jotnar voorzien van een passende outfit. Er waren wel enkele eisen: een hemd met bloedvlekken en een een broek met broeksriem. Als jongensmoeder behoren poppenkleren niet bepaald tot mijn comfortzone maar dat mocht de pret niet bederven.
Geheel volgens de regels van de recyclage zocht ik wat lapjes stof bijeen: vilt dat nog over was van onze naaiactie in december en een versleten broek van de jongens. Voor het herdersjasje gebruikte ik een lapje stof dat ik over had van een naaiprojectje van een wikkelsjaal. En zo werd na wat gepruts uiteindelijk het trollenkostuum geboren. En Jotnar? Die leek mij oprecht tevreden met zijn nieuw lijf, inclusief een paar groene handen.
Wat ik leerde van dit project? Soms moet je het gewoon proberen, het resultaat is dan des te verassender!
Begin april werd mijn grootmoeder -92 jaar jong- ziek en begon ze aan haar laatste reis. Al begreep iedereen dat het tijd was, dat ons memeetje terugkeek op een lang leven vol geluk -maar ook met veel verdriet- en dat ze blij was dat ze nu mocht gaan… toch was het afscheid heel erg zwaar.
Foto mei ’13
Als oudste kleinkind heb ik een leven vol mooie herinneringen aan mijn meme. Haar liefde voor mij, voor heel haar familie, haar glinsterende ogen, haar deugnieterij, haar levensvreugde, die zal ik altijd bij mij dragen. Al zag ik ze niet zo vaak meer de laatste jaren, nu ze er niet meer is, mis ik haar vreselijk.
Net als de rest van de familie mocht ik in haar huisje gaan kijken wat ik als herinnering aan haar wilde meenemen. In de zetel lag een beige-met-bruin Ikea dekentje. Het leek mij de perfecte basis voor een trui of een vestje, dus ik nam het mee naar huis.
Het dekentje was grof geweven en heel soepel. Ik besloot een Jacky vestje van La Maison Victor te maken, maar vond het wel nogal slap en doorzichtig voor dat doel. Een voering zou het wat meer body geven en ook de afwerking zou mooier zijn. Ik ben namelijk niet zo’n fan van een beleg…
Bij De Stoffenknop vond ik een leuke viscose-tricot die, ondanks de stijlbreuk, toch perfect bij het dekentje paste. Ik kocht meteen wat extra, want het leek mij leuk het vestje te combineren met een jurk. Het pailettenlint voor de afwerking van de randen kocht ik bij Mertens Mercerie.
Op zich is het Jacky vestje heel makkelijk te maken. Het patroon is niet ingewikkeld en de beschrijving van LMV is uitgebreid. Ik moest wel even nadenken hoe ik de voering zou aanpakken, maar met wat opzoekingswerk bleek ook dat niet zo moeilijk. Ik nam twee centimeter in aan de rugnaad omdat het vestje toch wat losjes om mijn lijf hing, maar voor de rest was de pasvorm heel goed.
Het naaien was wel vrij emotioneel… Naast mijn naaimachine staat een foto en het rouwkaartje van mijn meme. Bovendien beeldde ik mij in dat haar geur nog in het dekentje hing, ook al had ik het gewassen. Ik was bang het mis zou gaan met het jasje en ik zo het dekentje zou verpesten. Maar gelukkig liep alles min of meer zoals het moest.
Alleen bleek mijn eerste idee juist: het dekentje is niet zo geschikt voor een vestje. Zelfs met voering valt het te slap. Ik had het volledig moeten verstevigen… Ik ging dus op zoek naar een leuk haakje, zodat ik het vestje dicht kan doen en het niet zo vormeloos open valt. Mertens Mercerie heeft een groot assortiment leuke sluitinkjes en daar vond ik mijn gading.
Met de rest van de viscose maakte ik de Lina jurk van La Maison Victor. Ik twijfelde of het wel een goed model was voor mij, omdat het nogal recht leek en ik zo al vrij weinig vrouwelijke vormen heb. Maar wie niet waagt…
Dit wordt deze zomer zeker en vast mijn lievelingsjurkje! De combinatie van de print en de stofkwaliteit maken het een uit-de-wasmachine-op-de-kapstok-en-weer-aan jurk.
Ook de combinatie met de Jacky vest werkt, al ben ik misschien eerder fan van een combinatie vest-top-broek.
Wat denken jullie?
Lieve meme, het verdriet om je vertrek zal nog heel lang blijven nazinderen… Maar dankzij de gesprekken over jou met de familie, dankzij jouw nalatenschap in zoveel kleine dingen, zal je altijd dicht bij mij blijven. Ik hou van jou, memeetje… met heel mijn hart.
In de vorige #naaimaandtegenverspilling zagen jullie al mijn eerste gecamoufleerde schoudertas passeren. De Jozefien uit ‘Mijn Tas’ is het ideale model voor een gevlekte draagtas, voor dames in uniform die ook graag wat spulletjes meezeulen.
Het bleef niet onopgemerkt bij mijn collega’s, en een tijdje geleden vroeg Claudia mij er eentje voor haar te maken. Aangezien zij in Saffraanberg werkt en ik in Evere, stuurde ze haar versleten hemdvest op met de post. Lees verder “Operatie recyclage – the sequal”→
Ik moet toegeven. Upyclen, ik doe dat niet veel. Mijn oude kleren belanden in de Oxfam-winkel, in de kledingcontainer of in de voddenmand. Ik vind het altijd zo zonde om de schaar in de stof te zetten en dan denk ik: “Waarschijnlijk kan iemand anders wel iets doen met dit kledingstuk, maar dan liefst zonder gaten.” Dus zodoende: no upcycling for me…
Ik heb tot nu toe nog maar een projectje geupcycled en dat is mijn kussensloop. Ik moet toegeven dat ik wat nostalgische gevoelens heb bij dat ding want het was mijn eerste naaiprojectje. Ik wilde daar geen te dure stof aan spenderen, het was een makkelijk katoenen stofje met veel rechte lijntjes en feitelijk vond ik het dessin nog wel iets hebben. Een beetje retro en ik ben zot op geometrische dessins.
Na het eerste projectje dat ik uit mijn voormalig slaapaccessoire naaide, vond ik het resultaat zo leuk dat ik daarna mijn volledige naai-uitzet uit dezelfde kussensloop besloot te maken. Een volledige set als je wilt, en zolang er nog stof over was bleef dat ding dé print voor mijn naaiartikels.
Het begon met een speldenkussen. Erg simpel, maar als ik nu kijk hoe ik dat ding heb dichtgenaaid met de hand, besef ik dat ik toch al heel wat geleerd heb. Maar het doet nog steeds deugd om mijn allereerste ervaring met het naaien dagelijks te kunnen gebruiken.
Mijn tweede projectje betekende ook mijn eerste ervaring met een rits (alweer nostalgie!) want toen rolde mijn eerste etuitje (met voering) van onder mijn naaimachine. Ik gebruik het nu om mijn knijpers en oorbelletjes, die ik als markering gebruik, in op te bergen.
Daarna las ik dat elke naaister wel een paar verzwaringszakjes nodig heeft om het patroon op zijn plaats te houden. Ik had er drie gemaakt maar erg zwaar waren ze niet, dus heb ik er nog eens drie bijgemaakt met iets meer gewicht. Als vulling gebruikte ik gedroogde witte bonen, erwten en linzen (als er ooit hongersnood komt, heb ik dus nog iets achter de hand, handig).
Volgende projectje: een tweede speldenkussen, gevuld met staalwol natuurlijk om de puntjes scherp te houden. Deze versie is voor mijn dunnere speldjes, die ik gebruik als ik met kant, viscose of een andere fijne stof werk. Ik probeer die speldjes altijd streng gescheiden te houden.
En toen was er nog net voldoende stof over om een tweede etui te maken om mijn overlockgereedschap in op te bergen. Een iets langer etui, met een vrolijke rits uit de goodiebag van ons naaiweekend in Malle. Mijn pincet, schroeverdraaier en spullen die ik tot nu toe nog niet heb moeten gebruiken maar wel bij te houden zijn, zitten erin.
Als ik mijn hele naaiset nu bekijk, vind ik het verrassend welke leuke dingen ik allemaal uit mijn slaapmaatje haalde. Natuurlijk loont het ding zich er super voor: grote, rechte vlakken die je makkelijk kunt hergebruiken. Dus voor beginnende naaisters: zoek een leuk kussensloop en oefenen maar.
Eén kussensloop toverde ik dus om in tien dingen. En er bleef erg weinig stof over: met veel moeite een reepje van 9 cm. Als dat geen upcyclen is!
Upcycling… het mag geen geheim heten dat ik er een grote fan van ben. Ik doe geregeld grote kuis in mijn kleerkast. Dat moet ook, want ik naai nogal veel kleren voor mezelf… Meestal bekijk ik in welke staat het kledingstuk nog is voor ik beslis of ik het weggooi, naar de kledingcontainer breng, of het uit elkaar haal voor fournituren.
Tijdens onze #naaimaandtegenverspilling vorig jaar maakte gastblogster An al superleuke kleertjes voor haar kinderen uit een hemd van haar man. Het inzicht om zoiets tot een goed einde te brengen ontbreekt mij momenteel nog.
Maar mijn schoonzus-en-vriendin Annelies heeft er een oplossing voor gevonden! Zij kreeg het boek ‘The Minimi Project’ cadeau voor Kerst, en wilde het mij wel eens uitlenen. Hoog tijd om er eens een blik in te werpen dus!
Dit boek bevat een schat aan informatie voor mensen zoals ik, die niet zien hoe ze van een oud kledingstuk iets nieuws kunnen maken, zonder het volledig uit elkaar te halen. In het boek zitten mallen en patronen; je legt die op het bestaande kledingstuk, tekent eromheen, knipt alles uit, naait het aan elkaar en klaar! Ze gebruiken op een ingenieuze manier de bestaande ritsen en knoopsgaten, waardoor het moeilijkste deel van het naaiwerk zowaar wegvalt!
Van rok tot broek, van kleedje tot achterzakslofjes of een strikjesketting, elk stukje van de oude kledingstukken kan je met de hulp van Lien Warmenbol en Gabriela Aguirrezabal omtoveren tot iets nieuws voor je kinderen. Wat een heerlijk boek is dit!
Minimi is prachtig geïllustreerd met foto’s en tekeningen, en alles is stap voor stap duidelijk uitgelegd. Een aanrader voor elke mama die op haar portemonnee let, en die, net als ik, liever spulletjes een tweede leven geeft als weggooit.
Iets voor jou?
Tot snel, Lieve
Productinfo:
The Minimi Project Lien Warmenbol en Gabriela Aguirrezabal
Mijn tweede projectje betekende ook mijn eerste ervaring met een rits (alweer nostalgie!) want toen rolde mijn eerste etuitje (met voering) van onder mijn naaimachine. Ik gebruik het nu om mijn knijpers en 
Volgende projectje: een tweede speldenkussen, gevuld met 
Girls in Uniform 