Je kent mij intussen… ik geef het liefst van al zelfgemaakte cadeautjes. Voor Kerst hadden we namen getrokken en mocht ik een cadeautje geven aan mijn lieve schoonmama. Zij wist al heel goed wat ze wilde, en dat kon ik haar niet ontzeggen, maar zij kon mij niet tegenhouden om nog een zelfgemaakt extraatje toe te voegen aan het grote geschenk.

Net rond de periode dat ik besliste een extraatje te maken voor Yvonne, vielen er een paar puzzelstukjes op hun plaats. Hansedelli bracht de leuke WaiKala toiletzak gratis uit. Daar sprong ik meteen op, en downloadde het patroon, al wist ik op dat moment nog niet wat ik ermee zou doen. Maar ik ben een grote fan van de Hansedelli patronen en een freebee laat ik niet aan mij voorbij gaan.

In diezelfde periode zag ik een tweedehands regenjas met een leuke luipaardprint passeren. Maatje XL, dus te groot voor mij, maar zo’n leuk waterdicht stofje kan ik natuurlijk voor vanalles gebruiken. Ik waarschuwde de verkoper dat ik de jas zou verknippen en gelukkig wilde ze hem nog steeds aan mij verkopen. In gedachten begon de toiletzak al vorm te krijgen!

De rest van de benodigdheden had ik snel bij elkaar gepuzzeld uit mijn voorraad: het grijze stofje is een waterafstotend tafelkleed dat ik verknipte omdat er vlekken op zaten. Ik gebruikte het al eens eerder voor een toiletzak, want het is afwasbaar. Het zwarte plastiek van de bodem en de klep was ooit een draagtas voor een statief en kreeg ik van mijn schoonbroer om te verknippen. Ook de rits (van ZipperZoo) had ik nog in mijn voorraad. Enkel de biais moest ik kopen… Een heus upcycle projectje dus!

De WaiKala is een ruime toiletzak met aan de buitenkant een voorvak (naar keuze met of zonder klep) en enkele vakjes binnenin. Eenvoudig, leek het mij. Zeker omdat de naden afgewerkt zijn met biais… dat zou ik snel even klaren. Niet dus.

Omdat de regenjas doorschijnend was, verstevigde ik alle panelen met witte vlieseline. Ik maakte wel een foute inschatting… Zelfs met een strijkdoek tussen plastiek en strijkijzer, bleek de ‘regenjas’ te smelten. Oeps. Gelukkig smolt het plastiek in mini druppeltjes en bleef de print intact, wat een leuk 3D-effect gaf. Ik zorgde er dus voor dat elk paneel hetzelfde ‘probleem’ had, en zo lijkt het alsof het zo bedoeld was. Een creatieve oplossing voor een probleem, waar ik nog steeds om moet glimlachen. De stank van smeltend plastiek moest ik er wel bijnemen…

Zoals wel vaker, had ik mij miskeken op de tijd die in zo’n handgemaakte tas kruipt, hoe eenvoudig ze ook lijkt. Maar ik heb genoten van elk moment en ben superblij met het resultaat.

Ik genoot niet enkel van elke stap van het creatieve proces, de blijdschap op het gezicht van mijn schoonmama toen ze een onverwacht cadeautje kreeg, was ook leuk. De WaiKala heeft nog een hele tijd onder de kerstboom staan pronken, maar hij zal zeker gebruikt worden. Leuk toch?

Tot snel,
Lieve