Een creatie, gebaseerd op dat van de Belgische meester-tassenmaakster Katrienette, die de mosterd ging halen in het Belgische boek Stof voor Durf het Zelvers, gemaakt met prachtige materialen van het Belgische walhalla voor tassenmakers k-bas, door een Belgische voor een Belgische… Ik denk dat zoiets wel past in de Stik Belgique maand van Flaflinko. Lees verder “Geritste laptophoes”
Hoewel ik hier al eens schreef dat ik rustig kan worden van mijn patronen over te nemen, durft een ongeduldige stemmetje in mijn hoofd wel eens te beginnen zeuren. “Fijn, je hebt dat patroon nu overgetekend, kunnen we dan alstublieft beginnen te knippen, voor de avond om is? Die naadwaarden knip je er later maar bij”.
Dat doe ik dus niét want die naadwaarden vergeet ik er weer bij te denken als ik mijn schaar in de stof zet. Dus ik dwing mezelf om braaf de naadwaarden op mijn patroon te tekenen, zéér tot ongenoegen van mijn ongeduldige kant.
In blogland staat deze maand, dankzij Stik Belgique, in het teken van Belgische patronen en ontwerpers. Al zijn alle ogen nu gericht op het nieuwe tassenboek van Elisanna en Fynn – Mijn Tas 2 – ik werk nog steeds graag met de twee voorgangers van dat boek: Mijn Tas en Mijn Designertas. Het blijven twee toppertjes!
De Versa Versa uit Mijn Designertas stond al een hele tijd op mijn to do lijstje. De stofjes kocht ik meer dan een jaar geleden bij Studio Sanne (blauwe jeans) en bij Modecoupon (gouden voering), de prachtige goudkleurige fournituren bestelde ik even lang geleden bij k-bas. Lees verder “Stik Belgique: Mijn eigen designertas – de Versa Versa”
Weet je het nog? Toen ik een tijd geleden thuis kwam met dit prachtige stofje, vergeleek mijn ventje de stof met een blikje Arizona Ice Tea. Nog nooit vond ik het zo leuk vergeleken te worden met een blikje frisdrank. Uit de lap knipte ik een Genova jurk en met de rest ging ik wat later aan de slag.
Vroeger kon ik mezelf niet voorstellen in een lange rok. Dat leek mij te stijf en te chique, niet flatterend gezien mijn geringe lengte, en onhandig. Maar mijn eerste exemplaar sprak al die vooroordelen tegen en met dit mooie stofje naaide ik intussen al een derde versie: simpelweg de stofbreedte op elastiek. Die rok mocht meteen mee op reis naar Gran Canaria en bleek, in combinatie met een Lola en Liza bloesje, ideaal om ‘s avonds te gaan eten en flaneren in het hotel. Lees verder “Gegeseld door het zand – de Arizona rok”
Iets wat ik vaak maak zijn kleedjes. A-lijnen, wikkeljurken, strakke kleedjes… Maar je kent mij al hé. Bij mij moet er steeds een hoek af zijn, dus ben ik altijd op zoek naar een volgend jurkje dat net iets anders is.
Sinds ik twee jaar geleden voor het eerst op naaiweekend ging, ben ik helemaal weg van het idee om twee volle dagen en een avond zorgeloos te naaien samen met gelijkgestemden. Toen Davina aankondigde dat ze een weekendje zou organiseren in Heibrand in Westmalle, moest ik geen twee keer nadenken voor ik mij inschreef. Zonder veel overtuigingskracht kreeg ik mijn vriendinnen Margot en Liesbet zo ver dat ook zij meegingen, en toen kon het aftellen beginnen…
Al weet ik intussen beter, in zowat alles wat ik doe, leg ik de lat hoog. Als ik iets doe, wil ik het goed doen, zoniet ‘perfect’. Dat zorgt ervoor dat ik aan het einde van de rit zelden tevreden ben over mijn prestatie. Want hoe weet je nu of iets écht af is? Wat kan ik doen om het nog beter te maken? Wanneer is goed ook echt goed genoeg?
Mensen die mij goed kennen, noemen mij soms een perfectionist. Er was een tijd dat ik daar trots op was. Want streven naar perfectie, is er iets mooiers dan dat? Nu zie ik het in een ander licht: perfectie bestaat niet. De perfectie najagen is als zoeken naar een eenhoorn in een wei vol paarden. Je vindt het dier niet en de zoektocht houdt nooit op. Loslaten brengt rust, maar net dat is zo moeilijk. Want stel je voor dat die eenhoorn daar wat verder staat, verstopt achter die kudde bruine merries? Wanneer stop je met zoeken? De stress die daarbij komt kijken, put je uit en maakt je onzeker. Lees verder “De zoektocht naar perfectie”
Mijn naaimachine geeft me een zekere rust. Het geratel van de naald, het ruisen van de stof, het vloeken als je in een naald grijpt… heerlijk. Maar als ik achter mijn overlock zit, maakt die rust direct plaats voor een hoger stressgehalte. Begrijp me niet verkeerd, ik ben erg blij met mijn overlockmaatje en ik weet zeker dat ik er schitterende dingen mee zal maken. Maar als ik echt een andere kleur overlockgaren moet gebruiken, dan doemt het spook van het inrijgen weer op.
Ik ben een persoon bij wie nauwkeurigheid en geduld bij constructie niet erg hoog op de prioriteitenlijst stonden. Zodoende heb ik dus van beiden ook maar een minimale hoeveelheid in bezit. Laat inrijgen nu precies een nauwkeurig werkje zijn waar je het schema moet volgen en er geen other way around is…
Ik heb het nochtans wel geprobeerd… inrijgen op de Margot-manier. Veel sneller, maar als resultaat geraakt geen enkel stofje overlockt. Maar zelfs toen ik slaafs het inrijgschema volgde, was het steeds dezelfde draad die me parten speelde en zorgde voor nog een jammerlijk mislukte inrijgpoging. Na poging zeventien zet ik dan meestal mijn machine af en ga ik naar een andere kamer. Een droombeeld waarbij ik dat dure ding door het raam kieper en het leer vliegen, doemt bij me op. Goed beseffende dat het met een pijnlijke bonk op aarde zal landen en geen steek meer zal overlocken.
Dat zou zonde van het geld zijn. Dus ik houd ramen gesloten en doe een uurtje iets anders. Ik besef wel dat de oorzaak van het inrijgprobleem achter de machine zit . Maar toch… Mijn man heeft mijn lichaamstaal ondertussen ook al begrepen. Als ik zwijgend, met opgespannen schouders en een zware donderwolk boven me zit in te rijgen, weet hij hoe laat het is. Dan komt er enkel een voorzichtige “Lukt het?” uit en laat hij me verder met rust.
Toen ik uiteindelijk in de winkel mijn probleem uitlegde, vroeg de winkelier of ik bij elke vruchtloze inrijgpoging alle draden opnieuw inreeg. Ah nee, enkel diegene die geknapt was. (Luiheid stond wel hoog op de prioriteitenlijst ☺). De man schudde zwijgend zijn hoofd en legde me geduldig uit dat die volgorde van knopen dan in de war is. Alle draden eruit halen en opnieuw beginnen is de enige juiste manier. Thuisgekomen heb ik de man zijn advies opgevolgd, en na poging twee: tadaa, een mooie steek. Ik heb mijn overlock afgezet en ben iets anders gaan doen. Mopperend dat ik het misschien ben die buitengekieperd moet worden, want als ik wat sneller hulp had gevraagd, had ik al die frustratie niet…
Soit, mijn inrijgpogingen lijken al minder op een processie van Echternach. Maar ik zal nooit enthousiast mijn overlockgaren veranderen. Die stilte tijdens het inrijgen blijft. De donderwolk is nooit veraf.
Kun jij je overlock goed de baas? Of is het toch een beetje een bron van frustratie?
Tot schrijfs,
Margot
Dit jaar eert Marjolein van Flafinko opnieuw de Belgische ontwerpers met de blogtour Stik Belgique. Elke maandag in oktober gooien Belgische én Nederlandse blogsters hun talent in de strijd om puur Belgische naaisels te tonen aan hun volgers.
Dat ik fan ben van het boek Mijn Tas, dat wisten jullie al… Er is echter een model dat ik keer op keer in een andere versie maak, voor mezelf of voor anderen. De Jozefien gebruik ik zelf in het kaki voor het werk en in een mooie jeansversie voor ‘in burger’. Het is een handig model voor een daguitstap of voor een weekendje weg. Lees verder “Stik Belgique – The man bag”
Girls in Uniform 