Al zijn we maar een kleintje op de wereldkaart, in ons landje vind je heel wat talent. Daarom besloten we met de ploeg van ‘Let’s sti(c)k Together’ deze maand de Belgische ontwerpers in de spotlights te zetten. Een traditie die enkele jaren geleden in het leven geroepen werd door Marjolein van Flaflinko en die wij nu verder mogen zetten.
Een tijdje geleden werd ik de gelukkige winnares van een mooie lap french terry van See You at Six, een Belgische stoffendesigner, geschonken door Toverstof.
‘Soldaat maken’… het nieuwe thema van Let’s Sti(c)k Together is een kolfje naar mijn hand! Letterlijk betekent het iets opeten of opdrinken, maar Sonja interpreteerde het op haar eigen manier als ‘iets opmaken zodat er zo weinig mogelijk restjes overblijven’. Toeval wil dat ik een grote fan ben van upcycling. Oude kledij gaat nog zelden gewoon de vuilbak in. Versleten kaki uniformen gebruik ik bijvoorbeeld om draagtassen te maken. Zo’n camou-Jozefien raakt nét uit een kaki hemdvest. Veel gaat er dan niet verloren en voor de restjes vind ik steeds weer een leuke bestemming.
Girls in Uniform… onze naam komt niet uit de lucht gevallen. Al loop ik -dankzij mijn bureaujob- niet zo vaak in de militaire kaki oefenkledij, het gebeurt wel eens dat ik mijn bottines uit de kast haal en het terrein op ga. Ik steek niet graag vanalles in mijn broekzakken, maar behalve een robuuste gecamoufleerde rugzak zijn er weinig alternatieven om mijn portefeuille, GSM en notaboekje in op te bergen. Mijn eerste gecamoufleerde Jozefien, een patroontje uit het boek ‘Mijn Tas’, was al snel een feit.
Dat ik rondloop met een mooie gecamoufleerde schoudertas ontgaat ook mijn vrouwelijke collega’s niet. Deze keer maakte ik twee exemplaren maken voor dames uit de Koninklijke Militaire School. Het leuke aan dit patroontje is dat je er alle kanten mee uit kan. Ritsen in de klep of in het achterpaneel, onderverdelingen en ritszakjes binnenin, de kleur van de draagriem… Geen enkele camou-Jozefien is dezelfde.
Een eerste tas maakte ik op aanvraag met een zwarte draagriem, een broekzak op de klep, een rits in het achterpand, twee binnenvakken -gescheiden door een ritsvak- en een gsm vakje in de zwarte voering. Al meteen de eerste dag ging die mee het terrein op en deze tas was wekenlang overal op onze zomerkampen te zien. Mag ik daar een beetje fier op zijn?
De tweede camou-Jozefien werd een beetje apart. Mijn collega wist heel goed wat ze wilde: zij gaat vooral met dossiers op stap en vroeg dus een tas op maat van haar A4-mapjes. De grote lappen van voor- en achterpand kreeg ik niet uit een hemdvest. Ik werkte dus met een patchwork achterpand, samengesteld uit resten van de broek waaruit ik de riem knipte.
Verder wilde ze een rits in het achterpand en binnenin plaats voor een paar balpennen. Een fleurige voering leek haar wel plezant, de riem moest in dezelfde stof als de tas en bovendien vond ze een korte klep met een draaisluiting wel pittig staan… Ik ging voor het eerst aan de slag met een draaisluiting en dat was wel even spannend. Opdat de stof van het voorpand niet zou uitscheuren, kleefde ik een stukje leer onder het slotje. Om het stuk in de klep te plaatsen, moet je knippen in de stof als je tas volledig klaar is. Ik denk dat je mijn hart twee kamers verder kon horen kloppen. Maar… eind goed, al goed, ook deze tas bracht ik gelukkig tot een goed einde. Want naaien voor een ander, dat is toch altijd weer een beetje spannend.
Wat denk jij van deze twee soldaatjes?
Wil je weten hoe de andere blogsters de uitdaging aangingen? Surf snel naar:
Woohoo by Davina, Sewing à la Carte, stokstaartje doet het zo,
SewBel, Seams Normal, Gezien bij Justine
Tot snel,
Lieve
Het thema van deze Let’s Sti(c)k Together-editie is een kolfje naar mijn hand… Al sinds de start van mijn ‘naaicarrière’ probeer ik zo vaak mogelijk genaaide geschenkjes te maken voor de mensen die ik graag zie. De lijst van mensen waarvoor ik een kledingstuk maakte, wordt ook steeds langer. Al geeft het telkens toch wat stress, ik hou er zo van mensen gelukkig te maken met mijn creaties. Ik moest dan ook niet lang nadenken over de invulling van het thema.
Sinds begin dit jaar naai ik geregeld voor mijn nichtje Marijke. Tijdens een van haar passessies viel ze als een blok voor mijn blauwe Kamille van FibreMood. Het sprak haast vanzelf dat ik er eentje voor haar zou maken. De prachtige oudroze suède van Fabricated kleurde mooi bij Marijke’s huid en haar.
Inspiratie… soms loop je ervan over, soms moet je op zoek naar je muze. Het thema van deze ‘Let’s Sti(c)k Together‘ is: ‘Laat je inspireren door een ander‘. Ik dacht erover na, wrong mij in bochten, lag ervan wakker… en kreeg maar geen inspiratie. Een paar dagen voor de deadline schreef ik mij uit voor deze editie, want ik kreeg er stress van.
Toch word ik elke dag geïnspireerd door mensen om mij heen. Ik besefte ineens dat heel wat van mijn tasseninspiratie eigenlijk gedreven wordt door mijn allereerste naaiervaring: een omkeerbare tas die ik maakte tijdens de eerste naailes bij Boho Atelier. Daar en op dat moment werd ik gebeten door het naaivirus én leerde ik een van mijn beste vriendinnen kennen: Tatiana. Onrechtstreeks was die allereerste naailes dus ook de aanloop naar de samenwerking van drie Girls in Uniform. Dat kan tellen als inspiratie, toch? Lees verder “Let’s Sti(c)k Together: ‘t Zit vanbinnen”
Toen Sonja aankondigde dat het thema van deze Let’s Stick Together editie ‘impulsaankopen’ was, schreef ik meteen: “Deze laat ik aan mij voorbij gaan, want ik heb geen impulsaankopen in huis”. Mijn woorden waren nog niet koud… of ik moest ze alweer intrekken.
Op Facebook zag ik een mooie handtas passeren. Eentje waarop een prachtige dreamcatcher in blauwtinten stond te pronken. Mijn ventje is fier op zijn Indiaanse roots en er hangen hier in huis een paar dreamcatchers, dus de tas trok meteen mijn aandacht. Het was liefde op het eerste gezicht. Michael’s ‘Bomma Blauwe Wolk’ wordt deze maand 91 jaar. Een plus een is twee.
Begin vorig jaar riep Marjolein ons op om onze goede voornemens op te lijsten. Een jaar later is het hoog tijd om er eens op terug te blikken… Ik overloop de mijne samen met jou!
Lees verder “Let’s Sti(c)k Together: Een terugblik op mijn goede voornemens van 2018”
In blogland staat deze maand, dankzij Stik Belgique, in het teken van Belgische patronen en ontwerpers. Al zijn alle ogen nu gericht op het nieuwe tassenboek van Elisanna en Fynn – Mijn Tas 2 – ik werk nog steeds graag met de twee voorgangers van dat boek: Mijn Tas en Mijn Designertas. Het blijven twee toppertjes!
De Versa Versa uit Mijn Designertas stond al een hele tijd op mijn to do lijstje. De stofjes kocht ik meer dan een jaar geleden bij Studio Sanne (blauwe jeans) en bij Modecoupon (gouden voering), de prachtige goudkleurige fournituren bestelde ik even lang geleden bij k-bas. Lees verder “Stik Belgique: Mijn eigen designertas – de Versa Versa”
Intussen weten jullie dat ik zelden een editie van Let’s Sti(c)k Together oversla. Met een hele rits blogsters rond hetzelfde thema werken is steeds een bron van inspiratie.
Vorig jaar rond deze tijd blogden we over zon, zee, strand, deze keer draait alles rond vakantie. Voor de meesten zijn de zomermaanden hét moment om te herbronnen en al ga ik zelf pas later in het jaar op vakantie, ik geniet met volle teugen van het mooie weer en van de ontspannen sfeer die vakantiegangers meebrengen als ze terug aan het werk gaan.
Hoe ik deze uitdaging zou aanpakken, daar moest ik niet lang over nadenken. In mei ging ik, na een lange burn-out en een paar maand deeltijds, opnieuw fulltime aan het werk. Net in die eerste week zag ik een testersoproep van Petite Stitchery & Co. Kelly had een leuke bikini ontworpen en zocht mensen die het patroontje wilden uittesten. Ik vergat even dat zo’n fulltime herstart toch wel zwaar zou wegen en tekende enthousiast in voor de test. Lees verder “Bikini weather – Let’s Sti(c)k Together”
Girls in Uniform 