Camouflage… voor heel wat militairen is het dagelijkse kost. Margot draagt het een stuk vaker dan ik, maar het maakt onmiskenbaar deel uit van ons uniform. Een bevriend blogster lachte na mijn vorige Jozefientjes dat deze gecamoufleerde tassen, gemaakt uit afgedankte uniformen, intussen de rode draad van onze blog vormen en eigenlijk vond ik dat wel een leuk compliment.
‘Soldaat maken’… het nieuwe thema van Let’s Sti(c)k Together is een kolfje naar mijn hand! Letterlijk betekent het iets opeten of opdrinken, maar Sonja interpreteerde het op haar eigen manier als ‘iets opmaken zodat er zo weinig mogelijk restjes overblijven’. Toeval wil dat ik een grote fan ben van upcycling. Oude kledij gaat nog zelden gewoon de vuilbak in. Versleten kaki uniformen gebruik ik bijvoorbeeld om draagtassen te maken. Zo’n camou-Jozefien raakt nét uit een kaki hemdvest. Veel gaat er dan niet verloren en voor de restjes vind ik steeds weer een leuke bestemming.
Girls in Uniform… onze naam komt niet uit de lucht gevallen. Al loop ik -dankzij mijn bureaujob- niet zo vaak in de militaire kaki oefenkledij, het gebeurt wel eens dat ik mijn bottines uit de kast haal en het terrein op ga. Ik steek niet graag vanalles in mijn broekzakken, maar behalve een robuuste gecamoufleerde rugzak zijn er weinig alternatieven om mijn portefeuille, GSM en notaboekje in op te bergen. Mijn eerste gecamoufleerde Jozefien, een patroontje uit het boek ‘Mijn Tas’, was al snel een feit.
Dat ik rondloop met een mooie gecamoufleerde schoudertas ontgaat ook mijn vrouwelijke collega’s niet. Deze keer maakte ik twee exemplaren maken voor dames uit de Koninklijke Militaire School. Het leuke aan dit patroontje is dat je er alle kanten mee uit kan. Ritsen in de klep of in het achterpaneel, onderverdelingen en ritszakjes binnenin, de kleur van de draagriem… Geen enkele camou-Jozefien is dezelfde.
Een eerste tas maakte ik op aanvraag met een zwarte draagriem, een broekzak op de klep, een rits in het achterpand, twee binnenvakken -gescheiden door een ritsvak- en een gsm vakje in de zwarte voering. Al meteen de eerste dag ging die mee het terrein op en deze tas was wekenlang overal op onze zomerkampen te zien. Mag ik daar een beetje fier op zijn?
De tweede camou-Jozefien werd een beetje apart. Mijn collega wist heel goed wat ze wilde: zij gaat vooral met dossiers op stap en vroeg dus een tas op maat van haar A4-mapjes. De grote lappen van voor- en achterpand kreeg ik niet uit een hemdvest. Ik werkte dus met een patchwork achterpand, samengesteld uit resten van de broek waaruit ik de riem knipte.
Verder wilde ze een rits in het achterpand en binnenin plaats voor een paar balpennen. Een fleurige voering leek haar wel plezant, de riem moest in dezelfde stof als de tas en bovendien vond ze een korte klep met een draaisluiting wel pittig staan… Ik ging voor het eerst aan de slag met een draaisluiting en dat was wel even spannend. Opdat de stof van het voorpand niet zou uitscheuren, kleefde ik een stukje leer onder het slotje. Om het stuk in de klep te plaatsen, moet je knippen in de stof als je tas volledig klaar is. Ik denk dat je mijn hart twee kamers verder kon horen kloppen. Maar… eind goed, al goed, ook deze tas bracht ik gelukkig tot een goed einde. Want naaien voor een ander, dat is toch altijd weer een beetje spannend.
Wat denk jij van deze twee soldaatjes?
Wil je weten hoe de andere blogsters de uitdaging aangingen? Surf snel naar:
Woohoo by Davina, Sewing à la Carte, stokstaartje doet het zo,
SewBel, Seams Normal, Gezien bij Justine
Tot snel,
Lieve
De laatste jaren was Let’s Sti(c)k Together een vaste waarde in blogland. Marjolein verenigde ons en daagde ons met haar leuke thema’s telkens weer uit om voorbij onze grenzen te gaan. Nu Marjolein beslist heeft zich meer toe te spitsen op haar gezin, neemt Sonja het van haar over. Haar eerste thema is helemaal mijn ding: “Januari is een dure maand. Trek de broeksriem aan en maak iets met spulletjes die je al in huis hebt”.
Lees verder “Let’s Sti(c)k Together – in januari halen we de broeksriem aan”
Sinds ik mijn eerste gecamoufleerde draagtas maakte krijg ik af en toe de vraag om er eentje te maken voor een collega. De Jozefien uit Mijn Tas is dan ook een patroontje waarmee je alle kanten uit kan. De perfecte tas om volledig te personaliseren dus…
Patsy zag zo’n gecamoufleerd exemplaar passeren op Facebook en stuurde mij een veel te grote hemdvest van haar ventje op, zodat ik ook voor haar aan de slag kon.
Ze wist heel goed wat ze wilde. Geen rits aan de klep vooraan deze keer, maar de zak van de hemdvest met daarop de badge van de dienst waar ze werkt. Zoals bij elk ander exemplaar van de Jozefien dat ik eerder maakte, sluit ook deze klep met een magneetsluiting. Lees verder “Nog een Jozefien in uniform!”
Dit jaar eert Marjolein van Flafinko opnieuw de Belgische ontwerpers met de blogtour Stik Belgique. Elke maandag in oktober gooien Belgische én Nederlandse blogsters hun talent in de strijd om puur Belgische naaisels te tonen aan hun volgers.
Dat ik fan ben van het boek Mijn Tas, dat wisten jullie al… Er is echter een model dat ik keer op keer in een andere versie maak, voor mezelf of voor anderen. De Jozefien gebruik ik zelf in het kaki voor het werk en in een mooie jeansversie voor ‘in burger’. Het is een handig model voor een daguitstap of voor een weekendje weg. Lees verder “Stik Belgique – The man bag”
In de vorige #naaimaandtegenverspilling zagen jullie al mijn eerste gecamoufleerde schoudertas passeren. De Jozefien uit ‘Mijn Tas’ is het ideale model voor een gevlekte draagtas, voor dames in uniform die ook graag wat spulletjes meezeulen.
Het bleef niet onopgemerkt bij mijn collega’s, en een tijdje geleden vroeg Claudia mij er eentje voor haar te maken. Aangezien zij in Saffraanberg werkt en ik in Evere, stuurde ze haar versleten hemdvest op met de post. Lees verder “Operatie recyclage – the sequal”
Met acht volwassenen en drie kinderen die elk voor ieder ander een cadeautje geven, ligt er vaak een hele berg onder de kerstboom bij mijn schoonfamilie. Zalig vind ik dat! Ik sprokkel het hele jaar door tips en begin vaak al in de zomer uit te kijken naar het ideale cadeautje voor elk familielid. Ook inpakken is voor mij een heus feestje. Ik verzamel lintjes en leuke attributen, zodat elk geschenkje een unieke en feestelijke verpakking krijgt. Cadeautjes geven én krijgen, ik vind het heerlijk!
Dit jaar besloten we elk maar een cadeautje te geven. Mijn schoenmoeder gaf iedereen een nummertje, en wij mochten er eentje kiezen. Bij de eerste ronde werd Yvonne op slag bijgelovig, want elke volwassene ‘trok’ het cijfer van zijn of haar partner. Ik mocht dus een cadeautje kopen voor Michael, en hij voor mij. Ideaal, vond ik… maar toch een beetje té griezelig, dus gingen de namen terug in de pot en trokken de onschuldige handjes naampjes.
Jammer dat ik nu maar één cadeautje mocht geven, aan schoonbroer Frank, en daar wilde ik dan natuurlijk wel het beste van maken! Geen bonnen of centjes, maar iets waar ik hart en ziel kon inleggen.
Frank liet zich de laatste jaren vaak bewonderend uit over mijn naaisels. In mijn hoofd was het dan ook logisch dat ik iets voor hem zou maken. Ik maakte al verschillende versies van de Jozefien uit Mijn Tas en blijf fan van het model. Gezien de sobere lijnen leek het mij ook wel een ‘manvriendelijke‘ tas. Ik had al jaren de ideale jeanslap liggen in mijn voorraad, in een mooie kleur en lekker grof geweven.
Om een lang verhaal kort te maken: alles wat mis kon gaan tijdens het naaiproces, ging ook mis. Deze had ik al gemaakt, ik wist toch hoe het moest? De handleiding volgen, dat was niet nodig! Mijn hoofd zat vol muizenissen, waardoor mijn concentratie ook niet optimaal was. Dus naaide ik stukken verkeerd aan elkaar, waardoor de naadwaarde ineens zichtbaar was aan de binnenkant van het ritsvak, of de klep er heel vreemd uitzag met vlieseline aan de buitenkant. Tot vier keer toe moest ik stukken lostornen. Gelukkig werkte ik met een ‘geduldige’ stof en waren mijn foutjes nadien niet meer zichtbaar. Aan het einde van de rit was ik een gelukkig mens!
Mijn ventje vond de tas heel mooi, maar: “ik zou niet weten wat ik ermee moet doen”. De twijfel sloeg toe. Bij een rondvraag onder mijn naaivriendinnen klonk hetzelfde: “Heel mooi, maar mijn man zou ze niet gebruiken”. Na lang twijfelen besloot ik toch door te zetten.
Tot… Michael de tas ‘paste’. Frank is een brede, grote man. Ik ben een klein fijn vrouwtje. Al had ik de riem perfect volgens de handleiding gemaakt (ja, die wél!), mannen dragen hun tassen kruislings over het robuuste lijf. Bij mij kan dat, maar voor hen… is de riem te kort!
Hoe ik het opgelost heb? Dat is een ander verhaal…
Zucht.
Tot snel,
Lieve
Soms heb ik een beetje het gevoel dat ik mezelf herhaal. Patroontjes die ik een keer met plezier gemaakt heb, haal ik snel terug uit de kast voor een nieuw project. Ergens vind ik dat ook ecologisch verantwoord, want ik teken mijn patronen op het stevige plastiek van puinzakken… Het leuke aan zelf naaien is echter, dat je eindeloos met een patroon kan variëren, waardoor je eigenlijk nooit twee keer hetzelfde maakt.
Zoals jullie lazen in deze tekst, dwongen lichaam en geest mij een jaar geleden beter voor mezelf te zorgen. Ik wist dat rust levensnoodzakelijk was, maar dat het niet genoeg zou zijn. Om na deze episode steviger in het leven te staan, moest ik mezelf volledig resetten (ik noem het een grondige detox), en dat deed ik aan de hand van intensieve therapie.
Nu ik terug in het ‘echte leven’ stap, moet ik het team dat mij ondersteunde stilaan loslaten. Eén van hen is mij onderweg heel erg dierbaar geworden. Ingrid, mijn coach, stond naast me bij elke stap die ik gezet heb, en ik heb heel veel van haar geleerd. Al ben ik haar zielsdankbaar voor de steun, ook van Ingrid moet ik nu afscheid nemen. Lees verder “Wat als… afscheid nemen niet bestaat”
Een aantal jaar geleden begon mijn ventje intensief te sporten, en verloor hij niet enkel heel wat gewicht, zijn lichaam veranderde ook van vorm. Waar hij voordien naar het werk ging in XL, volstond een M ineens. Onnodig te zeggen dat ook zijn uniform rond zijn lijf slobberde. Sindsdien lag er nog een XL hemdvest in zijn kast, als tastbare herinnering hoe het ooit was…
Het hemd was van een uitstekende kwaliteit, en het stofje lag al een tijdje naar mij te lonken. Ik voelde mij een beetje demolitian woman toen ik er uiteindelijk de schaar in zette. Knopen en zakken eraf (amaai, die hemdvesten zijn gemaakt om de eeuwigheid te doorstaan, zo goed vastgestikt!), grote stukken stof eruit knippen, naden en zomen losmaken… Uiteindelijk lag voor mij een mooi stapeltje herbruikbare stukken.
Tijdens mijn ‘zendingen’ in mijn kaki uniform, mis ik toch altijd iets. Waar steek je je kam, haarspelden, zakdoek, lippenbalsem, pilletjes tegen de hoofdpijn, gsm, sleutels, … en portefeuille? Er mogen dan zakken genoeg in ons uniform zitten, ik vind dat toch niet handig. Daarom draag ik zo vaak mogelijk mijn administratief blauw uniform, daar horen tenminste een handtas en een rugzakje bij 😊.
In het boek ‘Mijn tas’ van Elisanna en Fynn vond ik de Jozefien, een leuke draagtas met tal van mogelijkheden. Voor de buitenkant gebruikte ik een groot deel van het rugpand van de vest, en van één voorpand. De binnenkant maakte ik van een restje katoen uit Ikea, dat ik o
oit eens gebruikte om een andere tas te maken. Aangezien ik geen hele lange stukken uit de vest kon knippen, koos ik voor een riem in tassenband.
Het werd een heus hindernissenparcours. Ik ontdekte onder andere, dat ik vaak maar de helft van de beschrijvingen lees en dan stappen oversla, of dingen aan elkaar stik op de verkeerde manier. Even was mijn decouvietje weer mijn beste vriend. Ik knipte een te groot stuk van de binnenrits, waardoor ik voor het binnenvak kunstgrepen moest uitvoeren, om het nog in orde te krijgen, en nadien door een hele dikke pak stof moest stikken om alles op z’n plaats te krijgen…
Lessons learned, zoals ze in het leger zeggen: lees wat er staat!
Wat vinden jullie ervan, kan ik in het vervolg in stijl het terrein op?
Tot snel,
Lieve
PS: Ik maakte trouwens een broertje van ‘mijn Jozefien’ voor Margot, in de desert camouflage die ze daar tijdens de job draagt. Wil je weten hoe zij haar cadeautje beoordeelde? Lees deze blogpost!
Girls in Uniform 