Met acht volwassenen en drie kinderen die elk voor ieder ander een cadeautje geven, ligt er vaak een hele berg onder de kerstboom bij mijn schoonfamilie. Zalig vind ik dat! Ik sprokkel het hele jaar door tips en begin vaak al in de zomer uit te kijken naar het ideale cadeautje voor elk familielid. Ook inpakken is voor mij een heus feestje. Ik verzamel lintjes en leuke attributen, zodat elk geschenkje een unieke en feestelijke verpakking krijgt. Cadeautjes geven én krijgen, ik vind het heerlijk!

Dit jaar besloten we elk maar een cadeautje te geven. Mijn schoenmoeder gaf iedereen een nummertje, en wij mochten er eentje kiezen. Bij de eerste ronde werd Yvonne op slag bijgelovig, want elke volwassene ‘trok’ het cijfer van zijn of haar partner. Ik mocht dus een cadeautje kopen voor Michael, en hij voor mij. Ideaal, vond ik… maar toch een beetje té griezelig, dus gingen de namen terug in de pot en trokken de onschuldige handjes naampjes.

Jammer dat ik nu maar één cadeautje mocht geven, aan schoonbroer Frank, en daar wilde ik dan natuurlijk wel het beste van maken! Geen bonnen of centjes, maar iets waar ik hart en ziel kon inleggen.

Frank liet zich de laatste jaren vaak bewonderend uit over mijn naaisels. In mijn hoofd was het dan ook logisch dat ik iets voor hem zou maken. Ik maakte al verschillende versies van de Jozefien uit Mijn Tas en blijf fan van het model. Gezien de sobere lijnen leek het mij ook wel een ‘manvriendelijke‘ tas. Ik had al jaren de ideale jeanslap liggen in mijn voorraad, in een mooie kleur en lekker grof geweven.

Om een lang verhaal kort te maken: alles wat mis kon gaan tijdens het naaiproces, ging ook mis. Deze had ik al gemaakt, ik wist toch hoe het moest? De handleiding volgen, dat was niet nodig! Mijn hoofd zat vol muizenissen, waardoor mijn concentratie ook niet optimaal was. Dus naaide ik stukken verkeerd aan elkaar, waardoor de naadwaarde ineens zichtbaar was aan de binnenkant van het ritsvak, of de klep er heel vreemd uitzag met vlieseline aan de buitenkant. Tot vier keer toe moest ik stukken lostornen. Gelukkig werkte ik met een ‘geduldige’ stof en waren mijn foutjes nadien niet meer zichtbaar. Aan het einde van de rit was ik een gelukkig mens!

Mijn ventje vond de tas heel mooi, maar: “ik zou niet weten wat ik ermee moet doen”. De twijfel sloeg toe. Bij een rondvraag onder mijn naaivriendinnen klonk hetzelfde: “Heel mooi, maar mijn man zou ze niet gebruiken”. Na lang twijfelen besloot ik toch door te zetten.

Tot… Michael de tas ‘paste’. Frank is een brede, grote man. Ik ben een klein fijn vrouwtje. Al had ik de riem perfect volgens de handleiding gemaakt (ja, die wél!), mannen dragen hun tassen kruislings over het robuuste lijf. Bij mij kan dat, maar voor hen… is de riem te kort!

Hoe ik het opgelost heb? Dat is een ander verhaal…

Zucht.

Tot snel,
Lieve