Wat doe je toch altijd met die stukjes stof die te groot zijn om weg te gooien en te klein om zelfs maar een Odette t-shirt van te maken? Wel, als je geen stof overhebt voor de mouwen kan je misschien nog wel een topje fabriceren. Zeker als je nog een stukje tricot overhebt van je eerste Aster truitje, veel te mooi om weg te gooien. Doorgaan met het lezen van “Pin van de maand: topje met kant”
Wat heb ik eigenlijk écht te kort in mijn kleerkast? Tops en t-shirtjes. En wat maakt ik haast nooit? Juist: tops en t-shirts. Geen idee hoe dat komt, maar vanaf nu breng ik daar verandering in!
Na de afwerking van mijn It’s a fits wikkeljurkje had ik nog een mooie lap stof over.
Meestal gaat zoiets in mijn stoffendoos met restjes, om dan pas terug boven water te komen als ik op zoek ben naar kleine stukjes stof.
Niet in dit geval. Ik vond mijn jurk zo mooi, dat ik meteen de volgende dag opnieuw met het patroon aan de slag ging. Het resultaat haalde de blog nog niet, dus daar moest ik dringend iets aan doen!
Met de lengte van mijn stofoverschot had ik net genoeg om een wikkeltop te maken, gebaseerd op het jurkje. Veel heb ik er eigenlijk niet aan veranderd… enkel vanaf de taille moest ik een stukje versmallen, zodat het shirt mooi op mijn heupen valt.
Ik koos voor een versie zonder mouwtjes, en tekende aan armsgaten en halslijn twee centimeter bij, zodat ik twee keer een centimeter kon omvouwen. Het randje stikte ik door met een tricotzigzag. Ook de zoom werkte ik op die manier af.
Een topje dat heel mooi staat op een jeans of op een recht rokje… en ook daarmee ging ik aan de slag. Ik pimpte een jeansrokje dat al een tijdje werkeloos in de kast hing wegens onzedelijk kort.
De zoom haalde ik uit en de rand overlockte ik. Op de lijnen van de oude zoom (die anders verkleurd waren dan de rest van de rok) naaide ik een strook rekbaar kant. Die gebruikte ik ook tijdens de vorige #naaimaandtegenverspilling om een jeansshortje af te werken.
Nog niet lang genoeg om mee te gaan werken, is dit rokje nu ideaal voor zonnige vrije dagen!
Wat vind je van mijn patroonhack en rokje? Mogen ze gezien worden?
Tot snel,
Lieve
PS: de foto’s zijn het resultaat van een leuke pauze tijdens het Malle naaiweekend van The Sewies… Bedankt fotografe Margot en ‘commentator-en-kledijgoedlegger’ An!
Na het Cobalt truitje, de Maya-jurk en de Heron sweater rolde er alweer een pareltje van de tekentafel van het team van Catherine en An, en ik was superblij dat ik opnieuw mocht testen.
De Celeste is een stijlvolle jurk waarmee je alle kanten uit kan. Je kan kiezen tussen een model met wijde of kokerrok, met of zonder mouwen. Ook met de ruguitsnijding kan je verschillende kanten uit: sexy diep of iets minder uitgesneden… Zo maak je vier verschillende jurken met het patroon.
Zoals we het gewend zijn van Blou is de pasvorm perfect. Ik hou van het matensysteem. Geen gepruts met confectiematen, je kiest puur op basis van je maten, genummerd vanaf 1 tot en met 7.
De uitgebreide fotohandleiding loodst je vlotjes door het hele proces heen. Val je net tussen twee maten in of moet je het kleedje in de lengte aanpassen? Ook dat leggen de dames je stap voor stap uit.
Omdat ik tegenwoordig in mijn nieuwe functie in ‘burgerkledij’ aan het werk mag, koos ik voor een geklede versie met de super leuke mouwtjes, een bescheiden ruguitsnijding en een heerlijke zwierrok tot net op de knie.
Het stofje lag al een tijdje naar mij te lonken bij De Stoffenknop. Het is iets heel speciaals: de felblauwe tricot is bekleed met kant, waardoor de goede kant eerder grijs-blauw lijkt. Helemaal mijn ding!
Eerlijk gezegd was ik een beetje bang voor een paar stappen in het naaiproces. Voor de voering koos Blou een soort ‘rolsysteem’ dat ik nog nooit gebruikt had. Nadien hoorde ik dat het de ‘burrito methode’ heet. Op de testerspagina schreeuwde ik mijn drempelvrees bijna uit, maar de andere testers garandeerden mij dat het zichzelf uitwijst.
En inderdaad, aan de hand van de foto’s in de handleiding was het een fluitje van een cent. Waarom ik er zo’n schrik voor had? Nu heb ik daar geen idee meer van. Het systeem zorgt voor een naadloze voering, die nergens naar boven komt piepen (tenzij je raar op de grond gaat zitten, zoals je kan zien).
Ik ben absoluut geen fan van een beleg, dus is deze manier van voeren mij op het lijf geschreven. Een mooie afwerking binnenin geeft je naaiwerk een professionele finish. Prachtig gewoon!
Voor de fotoshoot trokken we naar Sint-Denijs-Westrem, waar vorig weekend een kunstwerk als herdenking van de Tweede Wereldoorlog werd ingehuldigd.
Het is een indrukwekkende muurschildering die, raar maar waar, qua kleuren perfect bij mijn jurk past. Of is het andersom 😉 ?
In eerste instantie was ik niet zo enthousiast over mijn jurk. De combinatie van stof en model deden mij twijfelen of het wel iets voor mij was. Maar mijn ventje bracht de jurk zo mooi in beeld, dat ik nu helemaal mee ben in het verhaal. Deze zomer zul je mij nog vaak in de Celeste zien flaneren!
De Celeste is nog tot en met woensdag te koop met 20% korting. Koop je er meteen een ander patroontje van Blou bij? Dan krijg je daar 10% korting op. Zeker de moeite dus om eens een kijkje te nemen bij Blou!
Andere Celestes kan je deze week bewonderen bij Moestash (dinsdag), An (woensdag op de site van Blou), BabaRum (donderdag) en Lunatiek (vrijdag).
Wat vind jij van dit patroontje?
Tot snel,
Lieve
Heb jij ook zo’n kledingstuk, waar je zo van houdt, dat je het draagt tot het bijna letterlijk uit elkaar valt? Zo heeft ook Jess, een echte rock chick, een onverbrekelijke band met haar zwarte jasje. Ze draagt het al jaren, en kon er zelfs geen afscheid van nemen toen het helemaal versleten was.
Ooit was het een tof jasje, daar kan ik niet omheen. Jess staat er ook supergoed mee. Maar mijn creatief brein schoot meteen in overdrive toen ik de schade zag. Wat kon ik doen, opdat ze de levensduur van haar jasje nog wat zou kunnen verlengen?
Eerst dacht ik eraan, de losse stukjes terug op hun plaats te lijmen… maar dat zou een onoogelijke puzzel geworden zijn. Toen ik het jasje aan een nader onderzoek onderwierp, had ik een aha-erlebnis: waarom die losse vellen er niet helemaal aftrekken, en er een stukje zwarte kant over naaien? Toevallig had ik nog voldoende over van mijn projectjes tijdens de kantmaand.
(Nvdr: Doet mij eraan denken, dat ik die prachtige rok eigenlijk nog maar één keer gedragen heb. Daar moet ik dringend iets aan doen!)
Ik ken mijn limieten, en probeerde het jasje niet uit elkaar te halen. De stiksels zijn dus zichtbaar aan de binnenkant van het jasje, door de voering heen. Maar… wat een transformatie! Stiekem ben ik wel fier op mijn werk.
En Jess? Die ziet er superknap uit in haar ‘designer jasje’.
Tot snel,
Lieve
Af en toe waag ik me eens aan een experiment… Ik was helemaal gek op een roze strechkatoentje, gekocht bij Toverstof, en wilde er een jurk met spaghettibandjes mee maken. Een patroon had ik niet meteen voorhanden, dus waarom zou ik mij niet baseren op het jurkje dat ik eens maakte, overgetekend van een bestaand exemplaar? Ik haalde het patroontje van toen boven en knipte de stof.
Maar… ik was vergeten dat het eerste jurkje toch wel heel aansluitend was. Lees: het sloot om mijn lichaam als een korset, en een push-up bh was niet meer nodig! Toen ik de roze panden in elkaar stikte en voor het eerst paste, kon ik nauwelijks ademhalen. Verdorie, wat nu gedaan? Ik kon er natuurlijk een rokje van maken, want vanaf de heupen was het ok, maar dat is toch eeuwig zonde van de mooie stof?
Gelukkig trokken mijn vriendinnen en ik een paar dagen later naar de Kempen, voor een weekendje vol naaiplezier. Er zat niets anders op dan een strook stof in de zijnaden van mijn onafgewerkte jurk te naaien. An had nog wat fournituren nodig voor haar project, dus trokken we met een bon uit de goodybag gezwind naar Miss Anaïs. Ik vond er een prachtig stukje stof, waarvan ik vermoed dat het kant is… Een beetje duur, maar gelukkig had ik niet zoveel nodig en kregen we -dankzij de bon- een korting van 20%.
Wat volgt, is een heel parcours van naaien, passen, opnieuw stikken, terug passen… Telkens kon ik rekenen op de assistentie van mijn twee vriendinnetjes. De jurk werd letterlijk op mijn lijf gemaakt. Zonder hen was het nooit gelukt. Dankjewel, An en Liesbet! Als ik eens iets terug kan doen…
Jammer genoeg weet ik wel zeker, dat ik dit jurkje niet ga dragen. Het is toch wel heel apart geworden… In mijn ogen is het een kruising tussen een communiejurkje (een beetje bloot, maar ik heb het dan over de combinatie van de stoffen) en een sexy nachtkleedje. Intussen heb ik er de schaar in gezet. Deze mooie stoffen krijgen binnenkort een andere bestemming.
Heb jij dat ook wel eens, dat er ogenschijnlijk niets mis is met een naaisel, maar dat je het toch niet wil dragen?
Tot snel,
Lieve
PS: Het slechte gevoel dat ik bij de jurk heb, is zelfs zo erg, dat ik niet de straat op durfde voor de foto’s. Mijn ventje en ik bleven dus binnen de grenzen van ons eigen tuintje. Michael Moors slaagde er toch maar weer in, er iets moois van te maken. Bedankt schatje!
Al een tijdje wilde ik aan de slag met mijn oude jeansbroeken. Maar… zelfs al zijn ze te groot, of was er ooit een andere reden om ze opzij te leggen, emotioneel liep ik steeds weer tegen een muur. Want ‘ze zijn toch nog goed, en ga ik ze op die manier niet kapot maken’?
Maar… ik ben uiteindelijk gezwicht voor mijn creativiteit en nieuwsgierigheid. Die ene bootcutbroek, net iets te los rond mijn heupen, leende zich uitstekend voor een recyclage-werkje. Ik trok naar Toverstof voor een strookje rekbaar kant, en naar Veritas voor opstrijk-attributen, voor ik mijn moed verzamelde, en er de schaar in zette.
Het resultaat overstijgt mijn stoutste verwachtingen. Al jarenlang ben ik op zoek naar het ideale jeansshortje. In de winkels vind je bijna uitsluitend exemplaren tot net onder de bilnaad, of tot op de knie. Geen van de twee modellen flatteert mij, dus kies ik meestal voor een rokje. Maar deze short, die ga ik deze zomer dragen, tot hij van mijn billen valt :-).
Benieuwd hoe ik het gedaan heb? Lees verder onder de tekst, voor een stap-voor-stap fototutorial.
Wat vind jij ervan? Heb jij zelf ook al eens kledij verknipt tot iets nieuws? Laat het me snel weten, ik ben benieuwd!
Tot snel,
Lieve
Tutorial
In een ver verleden deed ik een vakantiejob in een bekende kantwinkel op de Gentse Korenlei. Ik had niet echt een voorliefde voor kant maar ik kon wel uren kijken naar het prachtige oude kanten doopkleed in de etalage. Aangezien geduld niet mijn grootste deugd is, stond ik vol bewondering voor de persoon die zich aan dit prachtige stuk had gewaagd. Hetzelfde gevoel overvalt me trouwens telkens weer wanneer ik oude portretschilderijen van de 16e en 17e eeuw bekijk. De mooie kanten kragen en mouwen vallen meteen op. Soms lijkt het wel alsof ze niet groot genoeg kunnen zijn, alsof het meteen ook een statussymbool is van de rijkdom van de afgebeelde geestelijke of wereldse gezagdragers.
En hoewel kant doorheen de eeuwen ook onderhevig is geweest aan trends, zien we dat het bij ons nog steeds populair is. Mijn mede-blogsters Lieve en Margot hebben dat tijdens de maand van kant zeker bewezen.
Maar waar komt de originele kant vandaan? Niemand weet precies waar en wanneer de kant werd uitgevonden. Verschillende bronnen verwijzen naar het ontstaan van naaldkant en kloskant in de loop van de 15e Eeuw waarbij twee regio’s, (Frans-)Vlaanderen en Italië, vechten om de eer.
Je leest het al, er bestaan dus twee verschillende manuele kanttechnieken. Naaldkant wordt gemaakt met naald en draad volgens een vast patroon. Dit patroon wordt getekend op een achtergrond die achteraf verwijderd wordt zodat enkel een stukje open kant over blijft. Kloskant ontstaat door een set klosbobijntjes aan een draad die onderling gedraaid worden en vervolgens vastgezet worden met naalden op een kussen. Wanneer het stukje is afgewerkt dan worden de naaldjes verwijderd en blijft er enkel een mooi stukje kant over.
Aangezien het maken van een stukje kant zeer arbeidsintensief was, kon enkel de hogere klasse zich deze veroorloven. In de 16e en 17e Eeuw was kant een aantrekkelijke investering. Het kon van het ene op het andere kledingstuk geplaatst worden, het was duurzaam en de overdracht binnen de familie werd soms zelfs testamentair vastgelegd. In Vlaanderen en Italië waren het vooral kloosterordes die gespecialiseerd waren in het maken van kant, maar door de grote vraag naar kant werden overal in Europa nieuwe kantscholen opgericht. De belangrijkste centra bleven echter in Vlaanderen en Italië.
Koning Lodewijk de veertiende, de zonnekoning, kocht zoveel kant in het buitenland dat zijn minister van financiën besloot om zelf een kantcentrum op te richten in Frankrijk en zo te verhinderen dat er teveel geld naar het buitenland vloeide. Hoewel moeilijk te onderscheiden voor leken zoals ik, heeft elke school zijn eigen stijl en wordt de kant dus genoemd naar de plaats van herkomst (Brugse kant, Mechelse kant, Venetiaanse kant, Aleçon kant, Chantilly kant,….), de gebruikte techniek of het specifieke patroon (duchesse kant, ontwikkeld ter ere van de hertogin Marie-Henriette, later de vrouw van Leopold II). Aan het begin van de 18e eeuw vierde de extravagantie hoogtij en kant werd zelfs verwerkt in de enorme kapsels van de hofdames.
De Franse revolutie maakte echter een einde aan de vraag naar kant en deed de Franse kantnijverheid instorten. Met de opkomst van de industrie in de 19e eeuw, ontstond tenslotte de machinaal geweven kant. Kant werd plots een product dat voor iedereen toegankelijk werd. Toen de Britse Queen Victoria bovendien besloot in een met kant beklede bruidsjurk te huwen, werd dit bijna de standaard voor elk huwelijk. Want geef toe, elke vrouw wil zich toch een romantische prinses voelen op die speciale dag…..
Vlaanderen is één van de weinige regio’s ter wereld waar de manuele kantnijverheid heeft stand gehouden. Dankzij de uitzonderlijke skills van de maaksters en de kwaliteit van onze vlasdraad is onze kant nog steeds heel erg gegeerd. Iets waar we terecht fier mogen op zijn. En ja, vanaf nu wijs ik met heel veel plezier alle geïnteresseerde toeristen de weg naar de Gentse kantwinkel!
liefs,
Tatiana
PS: wil je meer te weten komen, bezoek dan eens volgende websites
Deze maand waagde ik mij al aan een sweater en een t-shirt met kant, en aan een kanten kokerrok… Nooit gedacht dat ik naaien met kant zo leuk zou vinden. Je kan alles net iétsje chiquer maken, en van zodra er een glimpje kant in je outfit zit, ben je toch wat opgekleed.
Ik vond het zo leuk, dat ik pinterest afzocht naar inspiratie, om de restjes van die prachtige 
lap kant te verwerken. Mijn oog viel op een felgele clutch-met-strik, waar ik normaal met een grote boog omheen zou surfen. Maar… ik had ergens nog een restje donkere jeans liggen, en een katoentje dat beschilderd is met een kanttekening, waar ik ooit mijn allereerste omkeerbare tas mee maakte. De puzzel viel in elkaar, en ik ging aan de slag.
De tutorial is mooi geïllustreerd met foto’s, en loodst je stap voor stap door het hele proces. Als je je hoofd erbij houdt, kan er niets misgaan. Als, je lees het goed… want ik slaagde er in het handvat er aan de verkeerde kant te naaien, waardoor mijn mooie strik helemaal scheef trok. Niet in de stemming om het tasje terug helemaal uit elkaar te halen, heb ik de strik een stukje los geknipt, en met de hand opnieuw vastgezet. Geen mens die het ziet, al voel ik mij wel wat schuldig om mijn gemakzucht.
Het resultaat is ontzettend schattig, en past perfect bij mijn chique kokerrok. Het tasje mocht meteen mee op fotoshoot in het Kasteel van Zwijnaarde (dankjewel alweer voor de prachtige foto’s, Michael Moors). Bij de eerstvolgende gelegenheid, mag mijn strikje zeker en vast mee naar een feestje!
Wat vind jij? Schattig en chique, of te kitscherig?
Tot snel,
Lieve
Rekbaar kant… je kan er letterlijk alle kanten mee uit! Kant ademt romantiek en elegantie uit, en al ben ik eerder een jeansmeisje, ik hou er ook wel eens van, bij de juiste gelegenheid, damesachtig uit de hoek te komen. Een rok zorgt in dat geval meteen voor een ultra vrouwelijke look.
Welk figuur je ook hebt, er is één kledingstuk waar je altijd mee scoort: de kokerrok. De hoge taille en de elegante lengte tot onder de knie verlengen je postuur, het aansluitende model zet je vrouwelijke vormen extra in de verf. Zo’n rok is zowel elegant, als verhuld sexy. Toch twijfelde ik even over de lengte. Meestal blijf ik een stukje boven de knie. Met de leeftijd zijn mijn rokken iets langer geworden, maar hoe langer de rok, hoe korter mijn beentjes. Ik liet de keuze dus aan mijn ventje, en hij ging voluit voor de extra lengte.
Het model was snel gekozen. De Kristy rok van La Maison Victor is ideaal voor rekbare stoffen. Ik haalde nog wat extra rekbaar kant, een brede elastiek, en een prachtige glanzende voering, ook rekbaar, bij Mertens Mercerie. Omdat het kant doorzichtig is, voerde ik de rok, en ik koos er dus voor, een elastiek in de tailleband te zetten. Een paar uur later was de rok een feit. Ik moet zeggen… Ik herkende mezelf bijna niet. Dat silhouet leek in de verste verte niet op het mijne. Ik had ineens een taille, en heupen!
Zo’n mooie rok vroeg om een bijzondere locatie voor de fotoshoot met mijn ventje. De eigenaars waren zo lief ons foto’s te laten nemen in en rond het Kasteel van Zwijnaarde . Ik voelde mij even een heuse prinses, of een filmster op de rode loper…
Wat vind jij? Mijn stijl, of niet meer doen?
Tot snel,
Lieve
Bijna 14 februari; Valentijnsdag… en aangezien we hier toch in de kantmaand zitten, dacht ik: “Laat ik mezelf voor manlief eens in een kanten verpakking steken”.
Het plan: een leuk kanten topje, met een stofje uit in het Atelier van Queen B. Daar had ik het hele pakketje gekocht, dus stof, picotelastiek en schouderbandjes. Makkelijk dat je daar zelf niet meer achter moet zoeken. De kant is een mooi koninginnenblauw. Ik ben niet zo voor zwart, dus deze kleur maakt me instant vrolijk.
Voor mijn kanten topje had ik het patroon wel, maar ik vond de werkbeschrijving niet. Maar er zijn maar vier patroonstukken aaneen te zetten, dus dat moedt me nog wel lukken. Ik moest alleen maar zorgen, dat ik mijn elastieken er goed aan zet, zodat ze niet te hard spannen. Daar vond ik een goed truukje voor:
Het verder ineenzetten van mijn topje ging snel, maar ik vond dat er iets ontbrak. En aangezien ik al ervaring had met kanten randjes, dacht ik: hier zetten we gewoon een zwart elastisch kantbandje aan”. Bij Nostex haalde ik 60 cm kant, en knipte het in de breedte in twee, door de tekening te volgen. Nog even vastzetten en hoppa, de afwerking is al veel beter. Ik wil er nog wel een bijpassend broekje bijmaken, om er helemaal een kanten outfit van te maken. Ik heb zelfs nog want kant over… maar dat is waarschijnlijk voor volgende Valentijn, aangezien ik nog geen patroontje heb.
De aan-foto’s krijgen jullie niet te zien… jullie zullen me op mijn woord moeten geloven, als ik zeg dat mijn topje werd goedgekeurd door manlief…
Hebben jullie een kanten cadeautje voor je partner? Laat het me weten.
Veel Valentijsgroetjes,
Margot
