Wat doe je toch altijd met die stukjes stof die te groot zijn om weg te gooien en te klein om zelfs maar een Odette t-shirt van te maken? Wel, als je geen stof overhebt voor de mouwen kan je misschien nog wel een topje fabriceren. Zeker als je nog een stukje tricot overhebt van je eerste Aster truitje, veel te mooi om weg te gooien.

Dus ik haalde nog eens mijn topjespatroon van Veritas boven, dat ik al een keer gebruikte voor een sporttopje. Mijn gevlekt tricotstofje was net voldoende om er een voor- en rugpand uit te halen. Een elastische biais erop en een restje beha-band waren voldoende om er een gevlekt mouwloos kledingstuk uit te toveren.

Maar een topje is maar een topje. Niet echt iets spannends. Gelukkig vind ik altijd wel wat inspiratie bij mijn digitale muze Pinterest om zelfs het meest eenvoudige patroon wat op te leuken.

Een pin van een gelijkaardig topje met een simpele kantboord aan de zoom gaf met het idee om mijn topje dezelfde behandeling te geven. Toegegeven, het blijft iets nog altijd iets simpel maar een klein detail kan een kledingstuk toch net dat stukje extra geven. Een stukje kant, een paar knopen of een vrolijk stiksel. Het maakt niet uit wat, maar het is die zoektocht naar dat leuke detail en de tevredenheid achteraf als je het resultaat ziet, dat ik zo leuk vind aan naaien. Less is sometimes more.

Dus fietste ik snel naar Veritas om een metertje zwarte kantboord te zoeken en hup. Een deftig topje voor op een witte broek of op een jean kwam tevoorschijn. Niets sensationeel, niets bijzonders, maar zelfgemaakt en ik ben trots op de details. Daar gaat het bij naaien soms ook over.

Tot schrijfs,

Margot