Sinds een paar maand werk ik niet langer binnen de communicatiedienst van Defensie, maar doe ik de communicatie van de militaire vakbond VSOA Defensie. Een heuse aanpassing voor mij, aangezien ik totaal geen syndicaliste ben. Lees verder “In stijl naar het werk”
Een tijdje geleden zag ik op Facebook bij Lindsay een prachtig jurkje passeren. In het stofje zag ik meteen een jurk voor mezelf. Lees verder “Mijn Arizona Genova”
Voor een keertje ben ik er, dankzij Isabel van Bel’Etoile, eens snel bij. Begin augustus passeerde er op Facebook een nieuw jurkpatroontje en ik was meteen verkocht: de Lux Dress. Lees verder “Wat een Lux!”
Wat heb ik eigenlijk écht te kort in mijn kleerkast? Tops en t-shirtjes. En wat maakt ik haast nooit? Juist: tops en t-shirts. Geen idee hoe dat komt, maar vanaf nu breng ik daar verandering in!
Na de afwerking van mijn It’s a fits wikkeljurkje had ik nog een mooie lap stof over.
Meestal gaat zoiets in mijn stoffendoos met restjes, om dan pas terug boven water te komen als ik op zoek ben naar kleine stukjes stof.
Niet in dit geval. Ik vond mijn jurk zo mooi, dat ik meteen de volgende dag opnieuw met het patroon aan de slag ging. Het resultaat haalde de blog nog niet, dus daar moest ik dringend iets aan doen!
Met de lengte van mijn stofoverschot had ik net genoeg om een wikkeltop te maken, gebaseerd op het jurkje. Veel heb ik er eigenlijk niet aan veranderd… enkel vanaf de taille moest ik een stukje versmallen, zodat het shirt mooi op mijn heupen valt.
Ik koos voor een versie zonder mouwtjes, en tekende aan armsgaten en halslijn twee centimeter bij, zodat ik twee keer een centimeter kon omvouwen. Het randje stikte ik door met een tricotzigzag. Ook de zoom werkte ik op die manier af.
Een topje dat heel mooi staat op een jeans of op een recht rokje… en ook daarmee ging ik aan de slag. Ik pimpte een jeansrokje dat al een tijdje werkeloos in de kast hing wegens onzedelijk kort.
De zoom haalde ik uit en de rand overlockte ik. Op de lijnen van de oude zoom (die anders verkleurd waren dan de rest van de rok) naaide ik een strook rekbaar kant. Die gebruikte ik ook tijdens de vorige #naaimaandtegenverspilling om een jeansshortje af te werken.
Nog niet lang genoeg om mee te gaan werken, is dit rokje nu ideaal voor zonnige vrije dagen!
Wat vind je van mijn patroonhack en rokje? Mogen ze gezien worden?
Tot snel,
Lieve
PS: de foto’s zijn het resultaat van een leuke pauze tijdens het Malle naaiweekend van The Sewies… Bedankt fotografe Margot en ‘commentator-en-kledijgoedlegger’ An!
Vorig jaar daagde Margot ons uit om leuke dingen te naaien met stoffen die ze uit Mali opstuurde. Ik maakte onder andere een luchtige ‘Afrikaanse’ City Gym Short van Pearl Soho. De stof viel nogal stijf en ik dacht toen dat de short nog leuker zou zijn in een soepeler stofje. Vandaag kan ik je zeggen: er bestaat iets als té soepel voor zo’n klein en vrij aansluitend shortje!
Er zijn zo van die dagen dat alles mis loopt. Ik kocht bij De Stoffenknop een mooie viscose tricot om er een top uit te maken die ik dan bij een lange rok zou dragen. Omdat het dezer dagen lekker warm is, koos ik voor een soort Marcelleke zonder mouwen, de Tamarillo top. De stof is waarschijnlijk ideaal voor een los en soepelvallende top, maar al van in het begin bleek dat de stof niet zo mooi was in een aansluitend model. Ik kreeg de bandjes ook maar niet goed. Na een paar uur gepruts besloot ik het op te geven en uit de top plus de rest van mijn stof een City Gym short te maken voor deze zomer. Lekker licht en luchtig, kan niet missen!
Bij de eerste pas wist ik al dat ik in die short -zelfs in geval van nood- vanzeleven nooit op straat zal lopen. Letterlijk elk bultje en plooitje tekent af in de viscose. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek… al was het maar, omdat ik de combinatie van de fold over elastic (gevonden bij Mertens Mercerie) met de viscose zo mooi vind. Ik werkte de short dus koppig af. Als je hem zo ziet liggen, is er ook helemaal niets mis mee. Alleen ben ik geen twintig meer…
Tijdens deze hete zomer slaap ik meestal in een slipje en een top. Aangezien niemand mij ‘s nachts ziet rondlopen, kan deze short perfect dienen om in te slapen. Ik heb zelfs een bijpassend (gekocht) topje liggen… Zo is mijn harde werk van vandaag dan toch niet voor niets geweest.
Heb jij dat ook wel eens, dat er op bepaalde dagen écht niets deftigs vanonder je naaimachine komt? Wat doen jullie daar dan mee?
Tot snel,
Lieve
Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Ik geef toe: toen ze bij mij de talenten uitdeelden, was ik te laat voor het ruimtelijk inzicht en moest ik me tevredenstellen met een restje. Resultaat: ruimtelijk inzicht en 3D-denken op een lamentabel niveau. Dikke pret verzekerd met de kaartleesoefeningen tijdens mijn militaire opleiding. Niet dat ik niet weet hoe je een kaart moet lezen, maar zodra je dat moet gaan extrapoleren of in je hoofd moet gaan omkeren, stopt het bij mij. Access denied.
Ook tijdens het naaien komt dat charmante kantje van mij naar boven (naast dat van driftkop en chaoot…). Ik lees de naaibeschrijving, kijk naar mijn lapje en…. doe dat nog zeven keer voordat ik door heb: dit gaan we anders moeten uitvogelen. Want noch het prentje, noch de (waarschijnlijk glasheldere ) uitleg brengen me een stap verder.
Het even aan iemand vragen brengt ook geen zoden aan de dijk. De mondelinge uitleg klinkt mij even vreemd in de oren als de geschreven versie. De stilaan geïrriteerde toon, na het mij op drie verschillende wijzen te hebben uitgelegd, helpt ook niet echt. Een vierde ongeduldige poging wordt dan door mij kortgesloten door te zeggen: “Oh ja, nu snap ik het”. Terwijl mijn gedachten al lang zijn afgedwaald naar die prachtige schoenen die ik in een etalage heb zien staan.
Het enige wat ik dus kan doen, is het resultaat van die mysterieuze stap te visualiseren door de stof te spelden zoals het zou moeten worden. En dan kijken hoe en waar ik dat nu aan elkaar moet stikken. Omslachtig op zijn minst…
In het begin maakte ik mezelf wijs dat het aan mijn beginnerskennis lag. Na een tijdje zou dat wel veel beter gaan… Maar: ofwel duurt dat bij mij wat langer (ik heb ook geen geduld), ofwel ben ik hier aan het wachten op Godot. Feit is en blijft dat speldjes en tornmesje mijn beste kameraadjes zijn.
Door het gespeld ga ik gestaag vooruit bij een kledingstuk. Het duurt zo lang en soms word ik overmoedig, en naai ik het zoals ik denk dat het moet. Afhankelijk van de hoeveelheid geduld die avond, zal ik dus veel spelden en weinig lostornen of omgekeerd…
Mijn complete 3D-blindheid heb ik al aanvaard als een deel van mijn innemende karakter. Ik heb dus al veel minder stress wanneer ik weer eens een armsgat heb dichtgenaaid; ik ben het gewend. Het zorgt wel voor meer hersengekraak als ik een kledingstuk moet voeren (twee 3D-dingen op elkaar, oh ramp!), of als de stof ergens trekt en ik niet weet hoe ik het rechtzetten.
Zo duurt een kledingstuk maken bij mij twee keer zo lang. Maar geen probleem volgens manlief: ik ben stil en het is een hobby. Wat maakt het dan uit dat het wat langer duurt?
Wijze woorden, maar…. had ik ook al verteld dat ik geen geduld heb?
Tot schrijfs,
Margot
Girls in Uniform 