Net als mijn eigen mama, passeerde mijn schoonmoeder Yvonne al geregeld op onze blog. Die twee mama’s zijn erg belangrijk in mijn leven, steunen mij door dik en dun, en zijn trouwe fans van mijn naai- en schrijfwerk. Met kerst wil ik hen dan ook eens extra ‘in de bloemetjes’ zetten. Wat ik voor mijn mama maakte, zie je hier binnenkort verschijnen.
Een tijdje geleden toonde ik jullie twee ritstasjes. Mijn schoonmama vond ze heel leuk en ik besloot eentje te maken dat bij haar bruine handtas past. De combinatie van natuur kurkleer-met-zilver en een warm bruin kurkleer, samen met bruine ritsen, leek mij ideaal. Voor de voering gebruikte ik een restje bruin katoen.Continue reading “Cadeautjes uit het hart”→
Naaiblogs volgen is toch zo plezant! Al is klakkeloos kopiëren wat een ander mij voorschrijft niet mijn ding, ik krijg vaak inspiratie van de andere blogsters. Continue reading “Geritste tasjes”→
Sinds een paar maand werk ik niet langer binnen de communicatiedienst van Defensie, maar doe ik de communicatie van de militaire vakbond VSOA Defensie. Een heuse aanpassing voor mij, aangezien ik totaal geen syndicaliste ben. Continue reading “In stijl naar het werk”→
Een mannelijke collega die er -heel respectvol- nooit een voorspelbaar grapje over maakte, werd een van mijn beste vrienden sinds we in 2003 samen op de trein richting Brussel stapten. Intussen pendel ik dagelijks met de liefde van mijn leven in onze wagen naar Brussel, maar jarenlang zaten Johan en ik -samen met een groepje andere militairen- urenlang te tetteren tijdens de treinrit. Dan komen natuurlijk ook hobby’s aan bod.
Van mijn naaipassie was in die treinperiode nog geen sprake, al breide ik toen wel truien, mutsen of sjaals aan de lopende meter. Sindsdien heeft Johan de andere Girls in Uniform al een paar keer ontmoet en werden zelfs zijn dochters ingewijd in de geheimen van onze blog.
Het hele gezin beoefende jarenlang een gezamenlijke hobby: Kendo. Ken wie? Verder dan het vriendje van Barbie kwam ik niet toen ik er de eerste keer van hoorde. Kendō (剣道) (Japans: ken, zwaard; do, manier, kunst; De Weg van het Zwaard) is een Japanse zwaardvechtkunst die sinds de 16de eeuw een groot aantal verschillende technieken verenigt, al werd het moderne Kendo pas in de tweede helft van de 20ste eeuw ontwikkeld.
Kendo is een oefening in zelfdiscipline en komt voort uit de samoeraitraditie van het feodale Japan. Stoer toch?
Bij Kendo maakt de krijger gebruik van een bamboezwaard: een Shinai. Toen Johan mij vroeg om een draagtas te maken voor zijn drie Shinai-zwaarden vond ik dat een superleuk idee, al had ik er geen idee van hoe ik eraan te beginnen.
Gelukkig had Johan wel wat ideetjes, die we samen uitwerkten tot een Shinai-bag op maat.
De onderkant van de zak moet het gewicht van de drie zwaarden dragen. Om die te verstevigen kocht ik stevig zwart kurkleer. De rest van de buitenstof bestaat uit blauw gewaxt katoen of oilskin (alles van k-bas), een stevige stof die weer en wind trotseert en waterafstotend is. Voor de voering kozen we een oud tafelkleed. Johan grapte: “Japanse stoffen zijn vaak versierd met bloemen, dit is de Vlaamse versie”.
De zak sluit met een klep en vlak eronder maakte ik in de voering een ritszakje voor de handbeschermers.
Eens zwaarden en handbeschermers op hun plaats, wordt de zak dichtgeknoopt met twee touwtjes die op de achterkant genaaid werden, verstevigd met een stukje kurkleer.
Tot snel! Lieve
PS: Fotografe van dienst is Johan’s getalenteerde oudste dochter Lien. Bedankt Johan en Lien, voor deze mooie plaatjes!
Steeds vaker wil ik iets zelfgemaakts cadeau doen, of een geschenk toch minstens personaliseren door er iets aan toe te voegen van eigen hand. Met kerst liep ik voor het eerst tegen de vraag op: wat maak je voor een man? Ik maakte een mooie mannelijke tas die toch niet ideaal bleek te zijn, en koos daarna voor een toiletzak, die in goede aarde viel.
Vrienden gaven een feestjeen we wilden niet met lege handen aankomen. Gezien de goede smaak van de man des huizes, een heuse kenner op vlak van wijnen en champagne, trokken we naar de wijnhandel voor een cadeautje. Je kan niets mis doen met een goede fles bubbels, toch?
Maar Lieve zou Lieve niet zijn… als ze het niet last-minute in haar hoofd kreeg dat ze een cadeautje zoveel liever geeft als het in stijl verpakt is. Lees: in een zelfgemaakte verpakking, wat dacht je? Ik vond op Pinterest het ideale patroontje en dook mijn stoffendoos in.
Een stukje stof van de toiletzak matchte perfect met de Ikea stof die ik gebruikte voor een tas. Enkel voor de onderkant van de geschenkverpakking moest ik een beetje zoeken. Een tijdje geleden bestelde ik drie stukjes kurkleer in Portugal, maar tot nu toe durfde ik er nog niet in te knippen. Tijd dat ik mijn stoute schoenen aantrok en ermee aan de slag ging.
De rest is geschiedenis. In geen tijd zat de flesverpakking in elkaar en het kurkleer verwerkte heel makkelijk. Het formaat bleek iets geschikter voor een rechte fles wijn dan voor champagne-met-een-dikke-buik, maar met wat wringen paste het jasje perfect.
Wat denk je, dit maakt het cadeautje toch af, niet?
