Op een stralende winterdag overtuigde Lieve mij om in een park in mijn buurt te poseren in mijn favoriete rode Harriet-jurk. Ook al was de buitentemperatuur een frisse 3 graden, dankzij haar vakkundige instructies konden we deze leuke fotosessie afronden voor onze vingers en tenen blauw uitsloegen.
Deze Harriet-jurk heeft een lange ontstaansgeschiedenis.
Eind 2016 werd ik instant verliefd op het patroon in LMV: de mooie kraag, de verfijnde stiksels… Ik zocht een mooie roodkleurige jersey bij Toverstof en ging vol goede moed aan de slag tijdens de open ateliers van Boho. Mijn eerste euvel was het aanpassen van het patroon. Driekwart- in plaats van korte mouwen en mijn heupmaat als referentie terwijl mijn bovenmaat een kledingsmaat kleiner is.
De tweede uitdaging was het inzetten van de rits. De stof was zo rekbaar dat ik het twee keer opnieuw moest inzetten. De derde uitdaging was het omzomen met een tweelingnaald… Na twee sessies van drie uur vlijtig naaien stond ik in een veel te ruime, vormloze jurk voor de spiegel. De moed zakte me in de schoenen.
Gelukkig kreeg ik hulp van Katrien bij het inspelden van mijn jurk tot een iets vrouwelijker model. De laatste kaap was het omzomen met een tweelingnaald… Helaas werd die laatste kaap nooit genomen en verdween de Harriet-jurk zowat een volledig jaar in mijn kleerkast.
Tot ik eind vorig jaar naar een feestje moest en uit pure noodzaak deze ‘onafgewerkte’ jurk aandeed. Ik kreeg zoveel positieve reacties dat ik helemaal niet meer dacht aan mijn koudwatervrees voor de tweelingnaald.
De jurk is ondertussen in haar imperfectie al ettelijke keren aan de buitenwereld getoond en komt nu eindelijk na bijna anderhalf jaar, dankzij de overtuigingskracht van Lieve, ook op onze blog.
Hebben jullie ook zo’n favoriet stuk met een lange ontstaansgeschiedenis, laat het mij weten. Het doet deugd te weten dat je niet alleen zit met je naaitwijfels…
Veel liefs en tot schrijfs,
Tatiana
Gelukkig slaap ik niet naakt en loop ik ook zelden in mijn evakostuum door het huis. Toch schaam ik mij af en toe als ik ongewassen, met mijn haar in ongekamde strengen en in mijn slaapkledij de voordeur open maak. Waarschijnlijk is de postbode wel wat meer gewend, maar op zo’n moment komt mijn ijdelheid toch in opstand.
De oplossing? ‘Sociaal aanvaardbare thuiskledij’ waarin ik ook kan slapen. Een echte pyjama ziet er meestal uit als een pyjama, dus dat was voor mij geen optie. Ik besloot aan de slag te gaan met twee leuke patroontjes die ik al eerder maakte, en die voor de gelegenheid aan te passen.
Girls in Uniform 