In de La Maison Victor van maart-april stonden enkele leuke patroontjes van lingerie en slaapgerief. Toen al riep ik enthousiast uit: “De Phoebe en de Prue, die ga ik zeker maken”. Maar zoals het vaak gaat in mijn verwarde brein, verstopte dat idee zich tussen de tientallen anderen en zakte het project een heel stuk naar onder in mijn to do lijstje.
Doorgaan met het lezen van “Phoebe en Prue, een heerlijk zomers slaapsetje”
Vorig jaar daagde Margot ons uit om leuke dingen te naaien met stoffen die ze uit Mali opstuurde. Ik maakte onder andere een luchtige ‘Afrikaanse’ City Gym Short van Pearl Soho. De stof viel nogal stijf en ik dacht toen dat de short nog leuker zou zijn in een soepeler stofje. Vandaag kan ik je zeggen: er bestaat iets als té soepel voor zo’n klein en vrij aansluitend shortje!
Er zijn zo van die dagen dat alles mis loopt. Ik kocht bij De Stoffenknop een mooie viscose tricot om er een top uit te maken die ik dan bij een lange rok zou dragen. Omdat het dezer dagen lekker warm is, koos ik voor een soort Marcelleke zonder mouwen, de Tamarillo top. De stof is waarschijnlijk ideaal voor een los en soepelvallende top, maar al van in het begin bleek dat de stof niet zo mooi was in een aansluitend model. Ik kreeg de bandjes ook maar niet goed. Na een paar uur gepruts besloot ik het op te geven en uit de top plus de rest van mijn stof een City Gym short te maken voor deze zomer. Lekker licht en luchtig, kan niet missen!
Bij de eerste pas wist ik al dat ik in die short -zelfs in geval van nood- vanzeleven nooit op straat zal lopen. Letterlijk elk bultje en plooitje tekent af in de viscose. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek… al was het maar, omdat ik de combinatie van de fold over elastic (gevonden bij Mertens Mercerie) met de viscose zo mooi vind. Ik werkte de short dus koppig af. Als je hem zo ziet liggen, is er ook helemaal niets mis mee. Alleen ben ik geen twintig meer…
Tijdens deze hete zomer slaap ik meestal in een slipje en een top. Aangezien niemand mij ‘s nachts ziet rondlopen, kan deze short perfect dienen om in te slapen. Ik heb zelfs een bijpassend (gekocht) topje liggen… Zo is mijn harde werk van vandaag dan toch niet voor niets geweest.
Heb jij dat ook wel eens, dat er op bepaalde dagen écht niets deftigs vanonder je naaimachine komt? Wat doen jullie daar dan mee?
Tot snel,
Lieve
Je hangt op een luie ochtend op ‘t gemakske rond in huis en hebt geen zin om te douchen of om je aan te kleden. Tot je plots de deurbel hoort en je ineens beseft: ‘ik sta hier in mijn pyjama’! Herkenbaar?
Gelukkig slaap ik niet naakt en loop ik ook zelden in mijn evakostuum door het huis. Toch schaam ik mij af en toe als ik ongewassen, met mijn haar in ongekamde strengen en in mijn slaapkledij de voordeur open maak. Waarschijnlijk is de postbode wel wat meer gewend, maar op zo’n moment komt mijn ijdelheid toch in opstand.
De oplossing? ‘Sociaal aanvaardbare thuiskledij’ waarin ik ook kan slapen. Een echte pyjama ziet er meestal uit als een pyjama, dus dat was voor mij geen optie. Ik besloot aan de slag te gaan met twee leuke patroontjes die ik al eerder maakte, en die voor de gelegenheid aan te passen.
Het bovenstuk was snel beslist. De Aster van La Maison Victor zag je hier al verschillende keren passeren, in versies van mijzelf en van Margot. De trui is intussen een klassieker geworden en leent zich in mijn ogen ook perfect als ‘pyjamavest’. Ik verlengde het lijf met acht centimeter en liet de mouwboordjes lekker lang over mijn handen vallen. Het iets dikkere tricootje kocht ik tijdens de wintersolden bij de Stoffenknop en ik besloot de boorden af te stemmen op de broek. De onderkant van het truitje zoomde ik om met een tweelingnaald.
Dankzij de uitdaging van Delphine maakte ik begin februari een chique versie van de Mira broek van La Maison Victor. Een trainingsbroek, maar in het juiste stofje perfect voor een avondje uit. Het model stond mij goed en zat ook perfect rond mijn bips. Ik kocht bij Studio Sanne een jeansblauwe sweaterstof en maakte een pyjama-versie van de Mira. Jammer genoeg had ik net iets te weinig stof gekocht om alle boorden – die van de Aster inclusief – uit de stof te knippen. Ik loste het probleem creatief op door een stukje van de bovenstof te verwerken in de boordjes van de broekspijpen.
Het gebruik van de twee stoffen in beide kledingstukken maakt er een mooi geheel van. Mira en Aster vormen op deze manier de perfect warme winterpyjama, maar kunnen ook dienst doen als een lekker-lui-thuispak.
En het belangrijkste: ik hoef mij niet te schamen om in deze outfit de deur open te doen voor de postbode!
Tot snel,
Lieve
Mijn neefjes zijn tegenwoordig bereikbaar via Ipod en GSM. Superhandig, want nu moet ik niet elke vraag via mijn zus overmaken aan de jongens. Het was dus de eerste keer dat ik hen rechtstreeks vroeg wat ze wilden voor Kerst: “Wil je graag een zelfgemaakte pyjama, of een ander cadeautje?” Bijna in koor kwamen twee berichtjes binnen: “Een pyjama!” Tja, of ik kies anders zo’n foute cadeautjes, of ze vonden hun onesies écht wel leuk…
Tante Lieve was dolgelukkig met hun antwoord. Zowel van Lou zijn onesie, als van die van Wolf, had ik nog een restje stof liggen. Ik trok naar de Stoffenknop om bijpassende tricot te halen, en ging op zoek naar een leuk patroontje in mijn uitgebreide tijdschriftencollectie. Het bovenstuk spotte ik al snel, maar nergens vond ik een leuke broek, laat staan een volledige pyjama.
Liesbet kwam te hulp gesneld met een ideetje. Zonder zijzakken leek de Juggler sweaterbroek uit Ottobre Kids herfst 4/2015 ons ideaal. De combinatie met het Thor T-shirt uit La Maison Victor maart-april 2016 werkte perfect.
Mijn zus nam de jongens hun maten, maar raadde mij toch aan een maatje groter te maken. Blijkbaar groeien Wolf en Lou momenteel nogal snel. En ja, ik zou graag hebben dat ze de pyjama’s nog een paar maand kunnen dragen. Altijd spannend toch, naaien voor iemand die niet in de buurt is om af en toe te passen.
Ik ben blij met het resultaat en hopelijk hebben de jongens er veel plezier aan.
Tot snel,
Lieve
PS: Kledij op foto krijgen zonder model in de buurt… het was een nieuwe uitdaging voor mij en Michael.
Een paar maand geleden maakte ik een leuke jumpsuit voor mijn petekind Wolf. Op dat moment had ik ook aan zijn broer Lou beloofd er eentje te maken, maar ik vond niet meteen een geschikt patroon-met-kap, en aan het einde van een maandenlange en schier eindeloze zoektocht besloot ik gewoon nog eens hetzelfde model boven te halen: de Sandman Jumpsuit uit Ottobre Kids 6/2015. Lou groeit als kool, en ik kon zelfs dezelfde maat maken. Minder voorbereiding, daar hou ik van!
Met een kennersoog koos Lou een prachtige tricot uit op de website van Droomstoffen. Toch duurde het alweer een tijdje voor tante-lief aan de slag ging. De reden? Die goede oude drempelvrees. Want de polosluiting in de onesie is de eerste stap in het proces, en laat ik daar net niet zo geroutineerd in zijn. Ik wachtte dus tot het allerlaatste moment om eraan te beginnen.
In de herfstvakantie gingen de broers namelijk op reis met oma en opa, en Wolf nam zijn onesie mee. Dan kon ik zijn broer toch niet in de kou laten staan?
Deze keer ging alles gelukkig relatief vlot, en twee dagen voor hun vertrek leverde ik de jumpsuit af bij mijn zus thuis. Lou was in de wolken met zijn onesie, en poseerde als een heus ‘fotomodel’ voor mijn lens. Daarna keuvelden we allemaal samen onder het genot van een verse gember-limoenthee over koetjes en kalfjes. Mijn zus had zelfs een cadeautje voor me klaar, als bedanking voor de naaisels. Een bezoekje bij Elke en haar kids is altijd met volle teugen genieten!
Ik ben superfier op mijn neefjes. Wat denk jij, knappe kerels hé?
Tot snel,
Lieve
Een tijdje geleden gingen Margot en ik naar een supergezelligd blogmeet, georganiseerd door Davina. We schreven ons ook in voor onze allereerste sew challenge. Twee weken geleden ging Margot aan de slag met haar criteria, deze week mag ik mijn resultaat tonen!
Stephanie en ik daagden elkaar uit. Toen ik de criteria las die zij voor mij bepaald had, moest ik toch even slikken… Juffrouw kersjes wilde dat ik een broek naaide, met een knipoog naar the army en met een streepje fluo. OMG, een broek??? Er rolden inderdaad al twee broeken van onder mijn naaimachine. Al zijn ze perfect draagbaar, de weg ernaar toe was telkens heel bumpy. Fluo? Als ik iéts nóóit draag, zijn het felle kleuren. The army lag ook al moeilijk; I’m airforce, baby! Camouflage draag ik enkel als ik er écht niet onderuit kan…
De vertwijfeling was echter van korte duur. Na een brainstorm met Margot, zag ik het helemaal zitten! 
Met de winter voor de deur kijk ik er al naar uit ’s avonds gezellig in de zetel te zitten, gewikkeld in een dekentje, gekleed in een lekker warme pyjama. Yvette hielp mij de volgende dag al aan een mooie mosgroene tricot, gecombineerd met een alternatieve sterren-camouflageprint. Voor een streepje fluo zorgde ik met een fel geel-groen lintje, en met drie superschattige sterrenapplicaties uit Veritas. Ook over het model hoefde ik niet lang na te denken: in het boek Love at First Stitch staat het patroon van een heerlijk losse pyjamabroek. De Kyotojurk uit La Maison Victor hertekende ik tot een bijpassend shirtje.
Ik weet alvast wat ik inpak voor mijn volgende militaire kamp. Eens kijken of mijn collega’s de humor ervan inzien 😜.
Wat denk je, ben ik geslaagd in de uitdaging?
Wat de andere deelneemsters aan de blogchallenge maakten, kan je zien bij Lilliepawillie, Do-Didit, Emma en Mona, Naadjes en Draadjes, Yerasi, De Zussen, Juffrouw Kersjes, Sisko By Mieke, Mijn Leven met 4 helden en Sewlisi
Tot snel!
Lieve
