Vorig jaar daagde Margot ons uit om leuke dingen te naaien met stoffen die ze uit Mali opstuurde. Ik maakte onder andere een luchtige ‘Afrikaanse’ City Gym Short van Pearl Soho. De stof viel nogal stijf en ik dacht toen dat de short nog leuker zou zijn in een soepeler stofje. Vandaag kan ik je zeggen: er bestaat iets als té soepel voor zo’n klein en vrij aansluitend shortje!
Er zijn zo van die dagen dat alles mis loopt. Ik kocht bij De Stoffenknop een mooie viscose tricot om er een top uit te maken die ik dan bij een lange rok zou dragen. Omdat het dezer dagen lekker warm is, koos ik voor een soort Marcelleke zonder mouwen, de Tamarillo top. De stof is waarschijnlijk ideaal voor een los en soepelvallende top, maar al van in het begin bleek dat de stof niet zo mooi was in een aansluitend model. Ik kreeg de bandjes ook maar niet goed. Na een paar uur gepruts besloot ik het op te geven en uit de top plus de rest van mijn stof een City Gym short te maken voor deze zomer. Lekker licht en luchtig, kan niet missen!
Bij de eerste pas wist ik al dat ik in die short -zelfs in geval van nood- vanzeleven nooit op straat zal lopen. Letterlijk elk bultje en plooitje tekent af in de viscose. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek… al was het maar, omdat ik de combinatie van de fold over elastic (gevonden bij Mertens Mercerie) met de viscose zo mooi vind. Ik werkte de short dus koppig af. Als je hem zo ziet liggen, is er ook helemaal niets mis mee. Alleen ben ik geen twintig meer…
Tijdens deze hete zomer slaap ik meestal in een slipje en een top. Aangezien niemand mij ‘s nachts ziet rondlopen, kan deze short perfect dienen om in te slapen. Ik heb zelfs een bijpassend (gekocht) topje liggen… Zo is mijn harde werk van vandaag dan toch niet voor niets geweest.
Heb jij dat ook wel eens, dat er op bepaalde dagen écht niets deftigs vanonder je naaimachine komt? Wat doen jullie daar dan mee?
Tot snel,
Lieve
Gelukkig slaap ik niet naakt en loop ik ook zelden in mijn evakostuum door het huis. Toch schaam ik mij af en toe als ik ongewassen, met mijn haar in ongekamde strengen en in mijn slaapkledij de voordeur open maak. Waarschijnlijk is de postbode wel wat meer gewend, maar op zo’n moment komt mijn ijdelheid toch in opstand.
De oplossing? ‘Sociaal aanvaardbare thuiskledij’ waarin ik ook kan slapen. Een echte pyjama ziet er meestal uit als een pyjama, dus dat was voor mij geen optie. Ik besloot aan de slag te gaan met twee leuke patroontjes die ik al eerder maakte, en die voor de gelegenheid aan te passen.
In de herfstvakantie gingen de broers namelijk op reis met oma en opa, en Wolf nam zijn onesie mee. Dan kon ik zijn broer toch niet in de kou laten staan?
Met de winter voor de deur kijk ik er al naar uit ’s avonds gezellig in de zetel te zitten, gewikkeld in een dekentje, gekleed in een lekker warme pyjama. 
