Mijn naaimachine geeft me een zekere rust. Het geratel van de naald, het ruisen van de stof, het vloeken als je in een naald grijpt… heerlijk. Maar als ik achter mijn overlock zit, maakt die rust direct plaats voor een hoger stressgehalte. Begrijp me niet verkeerd, ik ben erg blij met mijn overlockmaatje en ik weet zeker dat ik er schitterende dingen mee zal maken. Maar als ik echt een andere kleur overlockgaren moet gebruiken, dan doemt het spook van het inrijgen weer op.
Ik ben een persoon bij wie nauwkeurigheid en geduld bij constructie niet erg hoog op de prioriteitenlijst stonden. Zodoende heb ik dus van beiden ook maar een minimale hoeveelheid in bezit. Laat inrijgen nu precies een nauwkeurig werkje zijn waar je het schema moet volgen en er geen other way around is…
Ik heb het nochtans wel geprobeerd… inrijgen op de Margot-manier. Veel sneller, maar als resultaat geraakt geen enkel stofje overlockt. Maar zelfs toen ik slaafs het inrijgschema volgde, was het steeds dezelfde draad die me parten speelde en zorgde voor nog een jammerlijk mislukte inrijgpoging. Na poging zeventien zet ik dan meestal mijn machine af en ga ik naar een andere kamer. Een droombeeld waarbij ik dat dure ding door het raam kieper en het leer vliegen, doemt bij me op. Goed beseffende dat het met een pijnlijke bonk op aarde zal landen en geen steek meer zal overlocken.
Dat zou zonde van het geld zijn. Dus ik houd ramen gesloten en doe een uurtje iets anders. Ik besef wel dat de oorzaak van het inrijgprobleem achter de machine zit . Maar toch… Mijn man heeft mijn lichaamstaal ondertussen ook al begrepen. Als ik zwijgend, met opgespannen schouders en een zware donderwolk boven me zit in te rijgen, weet hij hoe laat het is. Dan komt er enkel een voorzichtige “Lukt het?” uit en laat hij me verder met rust.
Toen ik uiteindelijk in de winkel mijn probleem uitlegde, vroeg de winkelier of ik bij elke vruchtloze inrijgpoging alle draden opnieuw inreeg. Ah nee, enkel diegene die geknapt was. (Luiheid stond wel hoog op de prioriteitenlijst ☺). De man schudde zwijgend zijn hoofd en legde me geduldig uit dat die volgorde van knopen dan in de war is. Alle draden eruit halen en opnieuw beginnen is de enige juiste manier. Thuisgekomen heb ik de man zijn advies opgevolgd, en na poging twee: tadaa, een mooie steek. Ik heb mijn overlock afgezet en ben iets anders gaan doen. Mopperend dat ik het misschien ben die buitengekieperd moet worden, want als ik wat sneller hulp had gevraagd, had ik al die frustratie niet…
Soit, mijn inrijgpogingen lijken al minder op een processie van Echternach. Maar ik zal nooit enthousiast mijn overlockgaren veranderen. Die stilte tijdens het inrijgen blijft. De donderwolk is nooit veraf.
Kun jij je overlock goed de baas? Of is het toch een beetje een bron van frustratie?
Tot schrijfs,
Margot
Girls in Uniform 