Zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Ik geef toe: toen ze bij mij de talenten uitdeelden, was ik te laat voor het ruimtelijk inzicht en moest ik me tevredenstellen met een restje. Resultaat: ruimtelijk inzicht en 3D-denken op een lamentabel niveau. Dikke pret verzekerd met de kaartleesoefeningen tijdens mijn militaire opleiding. Niet dat ik niet weet hoe je een kaart moet lezen, maar zodra je dat moet gaan extrapoleren of in je hoofd moet gaan omkeren, stopt het bij mij. Access denied.

Ook tijdens het naaien komt dat charmante kantje van mij naar boven (naast dat van driftkop en chaoot…). Ik lees de naaibeschrijving, kijk naar mijn lapje en…. doe dat nog zeven keer voordat ik door heb: dit gaan we anders moeten uitvogelen. Want noch het prentje, noch de (waarschijnlijk glasheldere ) uitleg brengen me een stap verder.

Het even aan iemand vragen brengt ook geen zoden aan de dijk. De mondelinge uitleg klinkt mij even vreemd in de oren als de geschreven versie. De stilaan geïrriteerde toon, na het mij op drie verschillende wijzen te hebben uitgelegd, helpt ook niet echt. Een vierde ongeduldige poging wordt dan door mij kortgesloten door te zeggen: “Oh ja, nu snap ik het”. Terwijl mijn gedachten al lang zijn afgedwaald naar die prachtige schoenen die ik in een etalage heb zien staan.

Het enige wat ik dus kan doen, is het resultaat van die mysterieuze stap te visualiseren door de stof te spelden zoals het zou moeten worden. En dan kijken hoe en waar ik dat nu aan elkaar moet stikken. Omslachtig op zijn minst…

In het begin maakte ik mezelf wijs dat het aan mijn beginnerskennis lag. Na een tijdje zou dat wel veel beter gaan… Maar: ofwel duurt dat bij mij wat langer (ik heb ook geen geduld), ofwel ben ik hier aan het wachten op Godot. Feit is en blijft dat speldjes en tornmesje mijn beste kameraadjes zijn.

Door het gespeld ga ik gestaag vooruit bij een kledingstuk. Het duurt zo lang en soms word ik overmoedig, en naai ik het zoals ik denk dat het moet. Afhankelijk van de hoeveelheid geduld die avond, zal ik dus veel spelden en weinig lostornen of omgekeerd…

Mijn complete 3D-blindheid heb ik al aanvaard als een deel van mijn innemende karakter. Ik heb dus al veel minder stress wanneer ik weer eens een armsgat heb dichtgenaaid; ik ben het gewend. Het zorgt wel voor meer hersengekraak als ik een kledingstuk moet voeren (twee 3D-dingen op elkaar, oh ramp!), of als de stof ergens trekt en ik niet weet hoe ik het rechtzetten.

Zo duurt een kledingstuk maken bij mij twee keer zo lang. Maar geen probleem volgens manlief: ik ben stil en het is een hobby. Wat maakt het dan uit dat het wat langer duurt?

Wijze woorden, maar…. had ik ook al verteld dat ik geen geduld heb?

Tot schrijfs,
Margot