Al zie ik ze niet zo heel vaak, mijn neefjes hebben toch een bijzonder plekje in mijn hart. Omdat ik weet dat mijn petekind Wolf gek is op camouflagekleuren en geregeld op scoutskamp vertrekt, besloot ik in mijn stoffenvoorraad te duiken en een WaiKala toiletzak voor hem te maken.
Wie deze blog al een tijdje volgt, weet dat ik tot nu toe nog nooit de kans kreeg iets te naaien voor de man van mijn leven. Ik probeer Michael al heel lang te overtuigen, zodat ik eens een hemd of broek voor hem mag maken, maar ik kon hem niet over de streep trekken. Heel jammer!
Toen de girls naar het Stoffen Spektakel gingen, draaide de wind ineens. Ik schrok mij een hoedje toen hij zei: “Ja, ok, zoek maar een stofje voor een thuisbroek”. Het zal nog even duren voor die de blog haalt, want die gevoerde sweaterstof is toch eerder voor het koudste putje van de winter dan voor zonnige dagen. Maar er is hoop: ik mag eindelijk iets naaien voor mijn ventje!
Een tijdje geleden kreeg ik zelfs een heuse ‘bestelling’: “Kan jij een hoes voor mijn tekentablet (nvdr: die gebruikt hij voor zijn fotobewerkingen) maken? Zo eentje zoals voor jouw harde schijf, maar dan met velcro”.
Met de #naaimaandtegenverspilling in mijn achterhoofd had ik verschillende opties. Eentje in kaki, met een restje van de gecamoufleerde tas die ik vorig jaar maakte. Of eentje in jeans, uit het rugpand van een afgeschreven vestje. Maar Michael zag het toch allemaal wat soberder.
Een tijd terug ging de rits van een kunstleren tas kapot. Ik besloot het ding volledig uit elkaar te halen en de onderdelen nadien voor iets anders te gebruiken. De binnenkant van het grijze kunstleer is heel zacht en dus ideaal voor de voering van het hoesje.
Voor de buitenstof koos mijn schat een restje van een oud linnen tafelkleed. De velcro vond ik ergens onderaan in een schuif en dateert nog van voor de tijd dat ik naaide… Het ideale restjes- en upcycling project dus!
Ik volgde min of meer mijn eigen tutorial, maar knipte binnen- en buitenstof in een lange reep, zodat ik onderaan geen naad heb. Dat is niet nodig, aangezien de tablet vrij plat is. Ik hoef dus geen bodem te maken in het zakje.
Vooraan stikte ik een vak voor de aansluitingskabel.
Linnen… ik ben allesbehalve fan van de stof. Het kreuk bij de minste aanraking en rafelt enorm. Voor mezelf zou ik deze hoes dus nooit gemaakt hebben. Maar Michael is tevreden, dus wat wil ik nog meer?
Wat maak jij met je restjes? Laat het ons weten, want we zijn nog op zoek naar leuke ideetjes.
Tot snel,
Lieve
In april toonde ik je het resultaat van een sewchallenge, in de vorm van de Ramona mini hipster. Die tas heeft nog niet vaak de binnenkant van de kast gezien, zo goed past ze bij heel wat van mijn outfits! Wat ik je toen niet vertelde, is dat de tas grotendeels een upcycling project is. Daar ben ik superfier op.
Mijn lieve schoonmoeder verhuisde eind vorig jaar en deed grote kuis in al haar kasten. Deze mooie kalfsleren mantel deed ze mij cadeau onder het motto: “Je ziet maar wat je ermee doet”.
De jas bleef een hele tijd op mijn paspop hangen, want mijn drempelvrees speelde weer op. Ik wilde eerst hét ideale patroontje vinden, voor ik de schaar erin zette. Want zo’n mooie jas verwoesten voor een mislukt probeersel wilde ik echt niet. Ik doorzocht het internet en al mijn patroonboeken, keek en vergeleek, twijfelde en besloot dan weer verder te zoeken. Toch keerde ik telkens terug naar het gratis PDF patroon Ramona van Swoon. Het leek mij echter een beetje klein, dus ging de zoektocht verder.
Tot… Nele van Ooyamade mij volledig uit mijn comfortzone duwde door een vintage element in haar uitdaging te verwerken. Op dat moment viel de puzzel in elkaar en ging ik aan de slag met decovitje en stofschaar. Aan het einde van de rit lag er, naast de lappen leer, een hele stapel andere heerlijkheden op tafel.
Eerlijk is eerlijk: echt grote stukken leer had ik niet en de naden lieten zich niet verstoppen onder de strepen van het voorpand. Dus besloot ik een lap bijpassende skai als basis te nemen voor de tas. Het vintage element werd een coupon van het Stoffen Spektakel. Ook de koperleurige stukjes -verwerkt in de riem- zijn nieuw en kocht ik bij k-bas. Voor de rest is de hele tas gemaakt uit gerecycleerd materiaal.
Het leer van de jas gebruikte ik voor de schuine strepen op het voorpand en voor de riem. In het achterpand verwerkte ik een volledige jaszak, inclusief rits en voering, die ik in een schuine rechthoek in de skai stikte.
De voering van de tas was ooit de voering van de jas. Ik vond de bruine glanzende stof -gewatteerd en doorstikt- ideaal daarvoor. Doordat ze al gewatteerd was, spaarde ik een heel stuk vlieseline uit. In de voering verwerkte ik het ritsje van een jaszak, maar daarvan verving ik de binnenkant door het vintage stofje.
Top of the bill is de verzonken rits, waarvoor mijn ventje de lange rits van de jas een stuk verkortte. Dankzij het leertje aan de trekker en de kleur van de tandjes past het geheel wonderlijk mooi samen.
Meer info en foto’s van de tas vind je hier.
Wat denk je, is de transformatie geslaagd?
Tot snel,
Lieve
Vrijdag trouwde mijn nichtje Janti met de liefde van haar leven. Een paar weken geleden was ik te gast op haar vrijgezellenfeestje in Hasselt. Na een superleuke workshop juwelen maken ging het richting café Mexico voor een gezellig en geanimeerd etentje. Tussen de lekkere hapjes door mocht iedereen een cadeautje geven aan de bruid-in-spé.
Janti is een stijlvolle dame en studeerde in haar iets-jongere-jaren aan de modeacademie. Als ik ooit een stijlicoon zou moeten kiezen werd zij het, zeker weten! Ik ging dan ook niet licht over het cadeautje en overlegde met mijn zus Elke. “Mooie grote oorbellen zijn echt iets voor Janti”, vonden we allebei. Elke wist ook waar ze te vinden: in de Oxfam wereldwinkel. Toepasselijk, want mijn nichtje is een heuse wereldburger. Ze werd geboren in India, reisde de wereld rond en woonde zelfs nog een tijdje in Dubai.
Bleef nog de vraag hoe we die prachtige oorbellen zouden verpakken. Een tijdje geleden was het An tasje van Jace did it! een heuse hype in naailand. Sporadisch zie je er nog wel eens eentje voorbij komen en ik blijf het een leuk cadeautje vinden.
Wat verder vond ik de voering van een oude handtas die ik verknipte voor de onderdelen. De binnenkant was gemaakt van iets wat lijkt op zo’n geplastificeerd tafelkleed. De hartjes pasten heel mooi bij de blauwe jeans en ik verwerkte de zakjes van de binnentas in de voering van mijn An tasje. Zo kan Janti het tasje perfect gebruiken als een kleine toilettas, als make-up tasje of als tasje voor de babyspulletjes van het kleintje-op-komst.
Aan het eind van de rit voegde ik nog een veelzeggende boodschap toe aan het cadeautje…
Wat denk je, geslaagd vrijgezellengeschenkje?
Tot snel,
Lieve
In mijn goede voornemens beloofde ik mezelf drie themamaanden na te streven op de blog. April stond volledig in het thema ‘sport’, en deze maand gaan we weer voluit voor onze #naaimaandtegenverspilling. In onze consumptiemaatschappij staan we er, in mijn ogen, niet voldoende bij stil hoeveel van ons afval we eigenlijk zouden kunnen hergebruiken, een ander doel geven, recycleren of repareren.
Al ben ik geen held in retouches omdat ik bang ben meer kapot te maken dan te repareren, toch doe ik het tegenwoordig wel steeds vaker. Mijn ventje is daar blij om, want gescheurde broeken of truien met een gaatje in kunnen nu toch opnieuw gedragen worden. Zelf ben ik dan weer fier dat ik het, ondanks mijn interne weerstand, toch doe.
Dingen een tweede leven geven, daar ben ik dan wel weer heel enthousiast mee bezig. Tijdens onze vorige #naaimaandtegenverspilling toverde ik een tafelkleed om tot shoppingtassen, naaide ik leuke stoffen mandjes voor de badkamer uit een oude jeansbroek, maakte ik een versleten nepleren jasje met een restje kant weer perfect draagbaar (én hip!), en verknipte ik een oud militair hemd tot een handige draagtas. Meer voorbeeldjes vind je hier.
Op een dag was ik op bezoek bij mijn ouders en werd mijn blik naar leuk stofje getrokken. Natuurlijk was ik benieuwd wat mijn mama ermee zou maken… Het was bedoeld als nieuwe overtrek van een zwaar verbrand kersenpitkussentje. Het was echter een elastisch stofje en ik denk niet dat elastische stoffen erg warmtebestendig zijn, toch?
Dus stelde ik voor mijn stoffenvoorraad in te duiken en een gloednieuw warmtekussentje te maken met een van mijn katoentjes.
Zo gezegd, zo gedaan… Intussen bijna een jaar geleden stuurde Margot ons een hele doos vol stevige Afrikaanse stofjes. Die lappen waren vaak tot vier meter lang, dus ik heb nog heel wat op reserve. Ik nam de maten van het warmtekussen en maakte op een minuutje of tien een nieuwe hoes, waarbij ik -net als bij het originele model- de hoes in drie compartimenten verdeelde met een stiksel over de halve breedte.
Eens de hoes genaaid dacht ik even snel snel de kersenpitjes over te gieten. Al ‘snel’ lag mijn hele naaikamer vol bolletjes. Ik zag pas het licht toen het eigenlijk al te laat was: de afgeknipte tuit van een plastic fles kan perfect dienen om de pitjes over te gieten. Laat ons zeggen dat ik dus minstens even lang bezig was ze over te brengen, als om de hoes te naaien.
Maar: eind goed, al goed. Dit kleurrijke warmtekussentje is klaar voor een tweede leven!
Tot snel,
Lieve
Deelnemen aan een sewchallenge heeft wel wat voordelen. Davina koppelt telkens twee deelnemers aan elkaar, die dan drie voorwaarden moeten bedenken voor hun counterpart. Dat zorgt ervoor dat je verder kijkt dan je neus lang is, en dat je -haast zonder dat je het merkt- je grenzen verlegt. In februari daagde Delphine mij in die zin uit dat ik meteen een van mijn goede voornemens inloste.
Nu koppelde Davina mij aan Nele van OOYAmade, een veelbelovende nieuwkomer in blogland. Zij wist mij op een gevoelig plekje te raken, want meteen haar eerste criterium viel mijlenver uit mijn comfortzone.
Vintage… Ik kan genieten van een aflevering van ‘Groeten uit 1975!’ op VTM, maar ik zou dat bloemetjesbehang nooit in mijn living willen, en oker is allesbehalve mijn lievelingskleur. Nele had mij dus meteen doorzien…
Eerlijk? In eerste instantie wist ik niet welke kant het uit zou gaan en wilde ik vragen dat ene criterium te veranderen. Maar na (zoals wel vaker) een mini-brainstormsessie met Margot zag ik het al beter zitten.
Op het Stoffen Spektakel scoorde ik de perfecte lap ruwe skai en een coupon vintage bloemetjesviscose. De rest van de attributen recupereerde ik uit een kalfsleren jas van mijn schoonmoeder.
Vintage doet mij denken aan koperkleurige stukjes waar ik anders straal voorbij loop… ook die voegde ik dus toe aan mijn tas. Een bestelling bij k-bas later lagen alle elementen klaar voor de ideale tas-met-vintage-detail.
Het gratis PDF patroon Ramona mini hipster van Swoon lag al een tijdje naar mij te lonken en kreeg eindelijk een bestemming. De combinatie van de bijzondere vorm met de kleuren van skai en leer, plus het gebruik van een gewatteerde glanzend donkerbruine voeringstof gaven mij al een zeker vintage gevoel.
Om alle twijfelaars (ja Margot, jou dus!) over de streep te trekken, voegde ik er nog een opgestikte binnenzak en een gevoerd ritszakje in de bloemetjesstof aan toe.
Telkens weer vergeet ik hoeveel werk er in zo’n tas kruipt. In dit geval had mijn machine het ook nog eens moeilijk met het doorstikken van al die lagen leer. Niet simpel dus…
Het resultaat is een leuke tas geworden die heel goed past bij de vele bruintinten die ik geregeld in mijn outfit verwerk, zoals die van laarzen, een riem, jas of (zelfgemaakte) jurk. Ze zal niet vaak de binnenkant van mijn kast zien.
In mijn ogen is de tas niet mini, maar mocht ik ze nog eens maken, dan zou ik wel een rechtere uitvoering maken. Nu is de opening ter hoogte van de verzonken rits nogal smal, terwijl het best een diepe tas is.
Eens kijken, klopt het plaatje nu?
Jep, het plaatje klopt! Hopelijk is Nele tevreden…
Wat vind jij ervan?
Tot snel,
Lieve
De andere creaties in deze ronde van de blogchallenge kan je bewonderen bij
Tamara van Lunatiek – Anja van Asiwsiw
Anke van Stoffenspulletjes – Sonja van Sewingalacarte
Een tijdje geleden stuurde Daniëlle uit Blokzijl in Nederland me een berichtje. Ze volgt onze blog al een tijdje, is zelf volledig in de ban van het uniform, en wilde wat meer weten over ons militaire leven. Haar zoontje is namelijk helemaal gek van het leger en camouflage. Geïnspireerd door de tas die ik maakte uit het versleten uniform van mijn ventje, zette ze zelf ook de schaar in het kaki uniform van een vriend.
Het resultaat van haar harde werk is té mooi om niet met jullie te delen. Ze haalde een desert en een kaki uniform uit elkaar, en naaide een superstoere outfit voor haar stoere zoon Thijs. Zowel het shirt als de broek verknipte ze, om daarna zoveel mogelijk details te herwerken op jongensmaat. De broek maakte ze op basis van een patroon uit de Knip, en daarvoor mixte ze heel leuk beide camouflageprints.
Zie hem eens stralen, haar legergekke Thijs! Dit is een outfit, die hij nog heel trots zal dragen. Misschien komt hij wel eens langs op één van de opendeurdagen van het Belgische Leger?
En raad eens? Er ligt nog een projectje te wachten bij Daniëlle… Wij zijn alvast heel erg benieuwd!
Bedankt Daniëlle, voor je verhaal en superleuke foto’s!
Tot snel,
Lieve
Een aantal jaar geleden begon mijn ventje intensief te sporten, en verloor hij niet enkel heel wat gewicht, zijn lichaam veranderde ook van vorm. Waar hij voordien naar het werk ging in XL, volstond een M ineens. Onnodig te zeggen dat ook zijn uniform rond zijn lijf slobberde. Sindsdien lag er nog een XL hemdvest in zijn kast, als tastbare herinnering hoe het ooit was…
Het hemd was van een uitstekende kwaliteit, en het stofje lag al een tijdje naar mij te lonken. Ik voelde mij een beetje demolitian woman toen ik er uiteindelijk de schaar in zette. Knopen en zakken eraf (amaai, die hemdvesten zijn gemaakt om de eeuwigheid te doorstaan, zo goed vastgestikt!), grote stukken stof eruit knippen, naden en zomen losmaken… Uiteindelijk lag voor mij een mooi stapeltje herbruikbare stukken.
Tijdens mijn ‘zendingen’ in mijn kaki uniform, mis ik toch altijd iets. Waar steek je je kam, haarspelden, zakdoek, lippenbalsem, pilletjes tegen de hoofdpijn, gsm, sleutels, … en portefeuille? Er mogen dan zakken genoeg in ons uniform zitten, ik vind dat toch niet handig. Daarom draag ik zo vaak mogelijk mijn administratief blauw uniform, daar horen tenminste een handtas en een rugzakje bij 😊.
In het boek ‘Mijn tas’ van Elisanna en Fynn vond ik de Jozefien, een leuke draagtas met tal van mogelijkheden. Voor de buitenkant gebruikte ik een groot deel van het rugpand van de vest, en van één voorpand. De binnenkant maakte ik van een restje katoen uit Ikea, dat ik o
oit eens gebruikte om een andere tas te maken. Aangezien ik geen hele lange stukken uit de vest kon knippen, koos ik voor een riem in tassenband.
Het werd een heus hindernissenparcours. Ik ontdekte onder andere, dat ik vaak maar de helft van de beschrijvingen lees en dan stappen oversla, of dingen aan elkaar stik op de verkeerde manier. Even was mijn decouvietje weer mijn beste vriend. Ik knipte een te groot stuk van de binnenrits, waardoor ik voor het binnenvak kunstgrepen moest uitvoeren, om het nog in orde te krijgen, en nadien door een hele dikke pak stof moest stikken om alles op z’n plaats te krijgen…
Lessons learned, zoals ze in het leger zeggen: lees wat er staat!
Wat vinden jullie ervan, kan ik in het vervolg in stijl het terrein op?
Tot snel,
Lieve
PS: Ik maakte trouwens een broertje van ‘mijn Jozefien’ voor Margot, in de desert camouflage die ze daar tijdens de job draagt. Wil je weten hoe zij haar cadeautje beoordeelde? Lees deze blogpost!
Het leuke aan onze hobby vind ik, dat ik niet enkel dingen kan maken van nul, maar ook dat ik spulletjes kan redden van een stille dood in de vuilbak (#naaimaandtegenverspilling). We leven in een consumptiemaatschappij, en ik koop ook graag af en toe iets nieuws, maar spullen weggooien, doet mij toch altijd een beetje pijn. Sinds ik naai, kan ik daar iets aan doen. Mijn lievelingsfleece, doorgesleten aan de ellebogen… padje erop, en hij kan weer een jaartje mee. Litske van mijn jeans doorgeschoten? Dat fiks ik wel even…
Tijdens een opruimsessie op zolder, stuitte ik op een donsovertrek uit mijn jeugd. Waarom ik het bijgehouden heb? Geen idee, want de voorkant van de bijhorende kussensloop was letterlijk tot op de draad versleten, al was de achterkant nog perfect. Weggooien dan maar? Of… ergens had ik nog een witte sloop, schots en scheef aan elkaar gezet (nochtans een gekocht exemplaar), die ik om die reden nooit gebruik. Beide slopen waren vierkant, terwijl wij al jaren rechthoekige kussens hebben.
Aan de slag dus! De randen losknippen, de maat van het kussen plus wat reserve uittekenen, flap afboorden, goede kant tegen goede kant onder de overlockmachine… en ik heb een ‘gloednieuwe’ kussensloop, op maat van onze hoofdkussens.
Fiér dat ik ben… Ik lach mezelf er soms wel mee uit, hoe blij ik kan zijn met zo’n simpel werkje. Een snel klaar projectje, ideaal als ontspanning als er niet echt naaitijd is. Heb jij al iets gered, dat je eigenlijk weg zou gooien? Of vind jij recyclen eigenlijk, net als ik, superleuk?
Tot snel,
Lieve
Girls in Uniform 