Wanneer ik ’s morgens uit bed kom, trek ik meestal snel een geritst vestje over mijn pyjama. Ik vind het heerlijk nog even zo rond te hangen voor ik in de douche spring. Jarenlang wisselde ik een sweatervest af met een vestje in dunne fleece. Dat vestje heb ik al twee keer hersteld met patches op de ellebogen: het zit heerlijk en buiten de doorgesleten ellebogen ziet het er nog prima uit. Toch werd het stilaan een beetje te marginaal om het te blijven doordragen, al deed ik dat nog steeds, tot groot jolijt van mijn ventje.
Het Burda Easy magazine 02/20 passeerde hier al eerder de revue. Ik maakte er al een jurkje en eentrui uit, maar ik kocht het magazine eigenlijk voor het leuke vestje met rits dat erin staat. Toch durfde ik er niet meteen mee aan de slag, aangezien ik nog niet vaak een vestje maakte waar ik helemaal tevreden van was. De meeste exemplaren werden al snel aan vriendinnen of familie gegeven, wegens nét niet zoals ik het wilde.
Dat ik geregeld patronen maak uit La Maison Victor mag geen geheim meer heten… Sinds ik zes jaar geleden begon te naaien ben ik fan van het magazine. Aangezien de mode tegenwoordig niet echt mijn ding is, grijp ik regelmatig naar oudere magazines. Deze keer ging ik aan de slag met de Linna uit LMV 5 (Sep-Okt) 2019.
Ik koos een prachtige lap mantelwol van Minerva in een zware kwaliteit met structuur in een prachtig marineblauw voor dit project. De stof bestaat uit 80% wol en 20% polyamide, dus de jas zal zeker warm genoeg zijn op gure winterdagen. Ik zet nooit de schaar in een stof zonder voorwas, dus op aanraden van de dames van Minerva besliste ik de stof voor te wassen op een wolwasprogramma. Dat deed ik met een klein hartje, want hoe zou de stof uit mijn machine komen? Gelukkig ging dat goed!
Voor de derde week op rij toon ik je een van de nieuwe Bel’Etoile patronen die begin oktober op de markt kwamen. Eerst passeerde de Coracapsule de revue, meteen gevolgd door de Nia top. Het leuke aan de Bel’Etoile patroontjes is dat ze allemaal onderling te combineren zijn. Ik zorgde er dan ook voor dat alle kleuren mooi bij elkaar pasten. Bovenop elke outfit wil ik namelijk de stoere Clea bomber dragen.
Het is weer zover: de nieuwe Fibre Mood ligt in de winkel! Girls in Uniform kreeg een preview en mocht met een van de patroontjes uit het nieuwe magazine aan de slag. We mochten er maar eentje uitproberen en dat was best een moeilijke keuze. Er staat weer zoveel moois in!
Omdat ik, sinds mijn débacle met de Rocha jas van La Maison Victor had ik even genoeg van jassen en vestjes. Enkele jaren wilde ik er zelfs niet over nadenken er eentje te maken. Maar deze Frida is écht iets voor mij! Zou ik er toch voor gaan….? Ik twijfelde maar zwichtte uiteindelijk voor mijn eigen enthousiasme. Lees verder “Frida kleurt mijn dag”→
Begin april werd mijn grootmoeder -92 jaar jong- ziek en begon ze aan haar laatste reis. Al begreep iedereen dat het tijd was, dat ons memeetje terugkeek op een lang leven vol geluk -maar ook met veel verdriet- en dat ze blij was dat ze nu mocht gaan… toch was het afscheid heel erg zwaar.
Foto mei ’13
Als oudste kleinkind heb ik een leven vol mooie herinneringen aan mijn meme. Haar liefde voor mij, voor heel haar familie, haar glinsterende ogen, haar deugnieterij, haar levensvreugde, die zal ik altijd bij mij dragen. Al zag ik ze niet zo vaak meer de laatste jaren, nu ze er niet meer is, mis ik haar vreselijk.
Net als de rest van de familie mocht ik in haar huisje gaan kijken wat ik als herinnering aan haar wilde meenemen. In de zetel lag een beige-met-bruin Ikea dekentje. Het leek mij de perfecte basis voor een trui of een vestje, dus ik nam het mee naar huis.
Het dekentje was grof geweven en heel soepel. Ik besloot een Jacky vestje van La Maison Victor te maken, maar vond het wel nogal slap en doorzichtig voor dat doel. Een voering zou het wat meer body geven en ook de afwerking zou mooier zijn. Ik ben namelijk niet zo’n fan van een beleg…
Bij De Stoffenknop vond ik een leuke viscose-tricot die, ondanks de stijlbreuk, toch perfect bij het dekentje paste. Ik kocht meteen wat extra, want het leek mij leuk het vestje te combineren met een jurk. Het pailettenlint voor de afwerking van de randen kocht ik bij Mertens Mercerie.
Op zich is het Jacky vestje heel makkelijk te maken. Het patroon is niet ingewikkeld en de beschrijving van LMV is uitgebreid. Ik moest wel even nadenken hoe ik de voering zou aanpakken, maar met wat opzoekingswerk bleek ook dat niet zo moeilijk. Ik nam twee centimeter in aan de rugnaad omdat het vestje toch wat losjes om mijn lijf hing, maar voor de rest was de pasvorm heel goed.
Het naaien was wel vrij emotioneel… Naast mijn naaimachine staat een foto en het rouwkaartje van mijn meme. Bovendien beeldde ik mij in dat haar geur nog in het dekentje hing, ook al had ik het gewassen. Ik was bang het mis zou gaan met het jasje en ik zo het dekentje zou verpesten. Maar gelukkig liep alles min of meer zoals het moest.
Alleen bleek mijn eerste idee juist: het dekentje is niet zo geschikt voor een vestje. Zelfs met voering valt het te slap. Ik had het volledig moeten verstevigen… Ik ging dus op zoek naar een leuk haakje, zodat ik het vestje dicht kan doen en het niet zo vormeloos open valt. Mertens Mercerie heeft een groot assortiment leuke sluitinkjes en daar vond ik mijn gading.
Met de rest van de viscose maakte ik de Lina jurk van La Maison Victor. Ik twijfelde of het wel een goed model was voor mij, omdat het nogal recht leek en ik zo al vrij weinig vrouwelijke vormen heb. Maar wie niet waagt…
Dit wordt deze zomer zeker en vast mijn lievelingsjurkje! De combinatie van de print en de stofkwaliteit maken het een uit-de-wasmachine-op-de-kapstok-en-weer-aan jurk.
Ook de combinatie met de Jacky vest werkt, al ben ik misschien eerder fan van een combinatie vest-top-broek.
Wat denken jullie?
Lieve meme, het verdriet om je vertrek zal nog heel lang blijven nazinderen… Maar dankzij de gesprekken over jou met de familie, dankzij jouw nalatenschap in zoveel kleine dingen, zal je altijd dicht bij mij blijven. Ik hou van jou, memeetje… met heel mijn hart.
Voor 90% ben ik een selfish sewer: de trouwste klant van mijn naaprojectjes ben ikzelf. Maar na een tijd wordt je kleerkast wat te klein en begin je toch uit te kijken naar andere modellen om te delen in je naaiwoede. Toen ik bij Stitch and Co het patroon zag liggen van dat schattige Louisa jasje van Compagnie M, kreeg ik het idee om ons petekindje eens te verwennen met een schattige jas. De Louisa coat heeft een leuke retro uitstraling, maar je maakt hem zo modern of retro als je zelf wilt.
Els verzekerde me dat het patroon goed te doen was, dus nodigde ik ons petekindje en haar mama uit om bij Stitch and Co de stof te komen uitkiezen.
Blijkbaar heeft Elise een zeer goede smaak, want ze koos een klassevolle geweven stof met een subtiel glittertje in. (Nvdr: Die dame gaat later geld opdoen als ze gaat shoppen, oog voor mode zit er nu al in…)
Als voering kocht ik roze bontstof en dito voering voor de mouwen. Een roestroze glitterpaspeltje uit Veritas maakte het geheel af.
Mijn kleine uitstap naar Mali zorgde ervoor dat de Louisa coat wat vertraging opliep. Gelukkig had ik de patroondelen nog niet geknipt, dus na mijn terugkeer toog ik aan het werk… met twee maten groter dan ik initieel voor Elise had gepland.
Ik koos de retro versie met een tulip kraag en paspels op de rug en op de zakken. De kap besloot ik weg te laten en als sluiting koos ik voor een rits, zodat ze die knopen niet allemaal moet los doen.
De beschrijving van de Louisa was vrij duidelijk te volgen, hoewel ik bij de zakken en de ritsflap toch wel even in mijn haar heb zitten krabben. Maar wat een leuk resultaat; meisjesachtig, retro en apart. Een klein bloempje met een knoop gaf nog een laatste pittig detail. Ten huize Elise was iedereen enthousiast, inclusief onze kleine dame. Het jasje is duidelijk nog een klein beetje te groot voor haar, maar tegen het najaar heeft ze waarschijnlijk weer haar volgende groeistuip gehad, en komt dat in orde.
Mijn Louisa is geen winterjas (hoewel je er wel voor kan opteren om er nog een winterversie van te maken), maar het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik dit manteltje maak. Mijn petekind is ook een meisje, dus het volgende ‘slachtoffer’ is al gevonden.
Ook al eens een Louisa gemaakt? En ook zo tevreden van?
Toen ik bij 
Ten huize Elise was iedereen enthousiast, inclusief onze kleine dame. Het jasje is duidelijk nog een klein beetje te groot voor haar, maar tegen het najaar heeft ze waarschijnlijk weer haar volgende groeistuip gehad, en komt dat in orde.
Girls in Uniform 