Wanneer ik ’s morgens uit bed kom, trek ik meestal snel een geritst vestje over mijn pyjama. Ik vind het heerlijk nog even zo rond te hangen voor ik in de douche spring. Jarenlang wisselde ik een sweatervest af met een vestje in dunne fleece. Dat vestje heb ik al twee keer hersteld met patches op de ellebogen: het zit heerlijk en buiten de doorgesleten ellebogen ziet het er nog prima uit. Toch werd het stilaan een beetje te marginaal om het te blijven doordragen, al deed ik dat nog steeds, tot groot jolijt van mijn ventje.

Het Burda Easy magazine 02/20 passeerde hier al eerder de revue. Ik maakte er al een jurkje en een trui uit, maar ik kocht het magazine eigenlijk voor het leuke vestje met rits dat erin staat. Toch durfde ik er niet meteen mee aan de slag, aangezien ik nog niet vaak een vestje maakte waar ik helemaal tevreden van was. De meeste exemplaren werden al snel aan vriendinnen of familie gegeven, wegens nét niet zoals ik het wilde.

Het liefste wilde ik een exemplaar in zwarte fleece maken, maar de zoektocht naar de perfecte stof is er eentje met hindernissen, dus koos ik een alternatief. Deze middelzware scuba knit van Minerva leek mij perfect voor een ritsvestje, al wilde ik er eerst een jurk uit maken. Mijn kast hangt echter al vol jurken en de stof viel wat zwaarder uit dan ik had gedacht. Zoals je wellicht kon raden is blauw mijn lievelingskleur. De print in verschillende blauwtinten doet een beetje denken aan camouflage en past bij een groot deel van mijn garederobe.

Tekenen en voorbereiden zijn niet echt mijn favoriete bezigheden, zeker niet als het om veel patroondelen gaat. Laat voor- en achterpand van dit vestje nu toch wel bestaan uit verschillende delen, aan elkaar gezet met deelnaden… Heel wat teken- en knipwerk dus, maar net dat is hoopgevend. Hoe meer deelnaden, hoe meer mogelijkheden om het patroon volledig aan te passen aan mijn lichaam. Ik deed de voorbereiding dus met een beetje voorpret.

Het leuke aan Burda Easy is dat de handleiding uitgebreid is en met tekeningen stap voor stap beschrijft wat je moet doen. Het naaiwerk verliep supervlot. Zo vlot, dat ik de zakken in een van de deelnaden vergat te verwerken. Oeps. Toch niet zo goed gelezen… Langs de andere kant is het wel een grote hulp voor naaisters met wat minder ervaring, want duidelijker dan dit kan echt niet!

Behalve de vergeten zakken volgde ik de handleiding netjes tot aan het inzetten van de rits. Ik hou van iets langere vestjes en had er niet aan gedacht het patroon wat te verlengen. Ik liet de rits een paar centimeter zakken zodat ik onderaan een minder brede boord had, maar ik wel wat lengte won. Daartoe verkortte ik de kraag met evenveel centimeters, zodat de rits wel mooi ingewerkt was van boven tot onder.

Bij de eerste pas bleek mijn holle rug mij opnieuw parten te spelen. Gelukkig kon ik een stukje innemen in de deelnaden van het rugpand, zodat het vestje me nu perfect pas.

Wat ben ik blij met dit vestje! Het staat mij goed, past perfect en de scuba verwerkt zalig en kreukt totaal niet. De kraag is een beetje korter dan op het initiële patroon, maar dat stoort mij helemaal niet. Ik heb het patroon aangepast zodat het jasje volgende keer wat langer valt mét de originele kraag, en ik de aanpassingen op de rug niet meer op het einde hoef te doen. Want dat vestje in fleece, dat komt er zeker nog!

Voor de foto’s ging ik eens niet met mijn ventje-en-vaste fotograaf op stap, maar met bestie Annelies Vandenberghe. Zij is niet enkel een heel getalenteerd naaister, maar volgt ook sinds zo’n zeven weken een fotografiecursus. Het was niet alleen een heerlijke ontspannen uitje naar het Maaltepark in Gent, maar ik ben ook superblij met het resultaat. Bedankt Annelies, om je talent met deze Girl in Uniform te delen!

Tot snel,
Lieve