Er zijn zo van die projecten waarvoor ik een hele grote drempel over moet… Vaak heeft het te maken met een ‘naaitrauma’ uit het verleden, met de omvang van het project, met knipvrees of met de kans dat het mis zal lopen. Soms komen al die factoren samen en is de drempel des te groter. Zo wilde ik al lang een leuke jas maken voor het tussenseizoen, maar bleef het bij de droom.

Eind vorig jaar kreeg ik het patroon van de Winterthur Jacket (Itch to Stitch) cadeau van Ilse, die ik online leerde kennen in de naaiwereld, maar die intussen een goede vriendin is geworden. Ze wist dat ik al langer op zoek was naar een goed passend jassenpatroon, en dat ik een enorme fan ben van haar helderblauwe versie. Toch duurde het nog een hele tijd voor ik er effectief mee startte. Want ja… daar was mijn drempelvrees opnieuw.

Voor de buitenkant koos ik een Minerva waterafstotende polyester stof in een prachtig hemelsblauw. Tijdens mijn verjaardagsfeestje in januari kreeg ik cadeaubonnen van Toverstof, en daar kocht ik bijna al de rest voor de jas. Idealiter wilde ik een voering met blauwtinten, maar in de doorgestikte voering waren de kleuren beperkt. Het blauw paste niet bij de buitenstof, dus ging ik voor een mooie crêmekleur, waar ook de touwtjes goed bij passen. Niet helemaal hoe ik het in gedachten had, en hoe mooi de puzzel uiteindelijk in elkaar zou passen, dat kon ik me toen niet inbeelden.

Bij Veritas kocht ik de blauwe rits en ging ik op zoek naar een patch om mezelf een hart onder de riem te steken. Ik ga namelijk door een moeilijke periode en zelfs naaien valt mij op dit moment zwaar. Om mezelf een beetje aan te moedigen -en omdat ik geleerd heb dat ik er altijd weer door geraak- besloot ik deze blauwe ‘power‘ patch op mijn borstzak te naaien. Ooit overwoog ik een dergelijke tatouage… maar dit is minder definitief en hopelijk even helpend.

Begin maart begonnen de temperaturen te stijgen en werd het weer grauw en vochtig. Het begin van de maartse grillen zorgde ervoor dat ik een schop onder mijn gat kreeg en eindelijk aan de jas begon. Ik had wel gedacht dat het een heel groot project zou worden, maar dat er zo veel werk in de jas zou kruipen, dat had ik nooit kunnen inschatten. Het patroon tekenen en alle stoffen knippen kostte mij al zo’n uur of vijf!

Nog nooit was ik zo lang bezig aan een naaisel, maar wat heb ik ervan genoten! Laat je vooral niet afschrikken door de tijd die er nodig is. Het Winterthur patroon zit perfect in elkaar en elke stap wordt in tekst en beeld heel duidelijk uitgelegd. Bovendien zijn er geen moeilijke technieken nodig om de jas te maken. Elke stap, elk stiksel, brengt je dichter bij een schitterend eindresultaat. Neem dus je tijd en geniet, geniet, geniet!

De pasvorm van deze jas is echt subliem. “Meten is weten”, zegt men, dus vergeleek ik mijn maten met de tabel in de handleiding, tekende de maat en cupmaat die daar uit kwam, en sta versteld van hoe goed de jas me past. Als ik kleren maak, pas ik tijdens het proces zo vaak ik kan. Op die manier kan ik eventuele aanpassingen doen en krijg ik het beste resultaat.

Tijdens de eerste pas merkte ik dat mijn holle rug weer stokken in de wielen wilde steken. Ik tekende twee figuurnaden in het rugpand om daar wat stofoverschot weg te halen en zag bij de tweede pas dat het veel beter was. Verder veranderde ik niks aan het patroon.

Mijn Winterthur Jacket van Itch to Stitch wordt zeker en vast een blijvertje in de garderobe, want aan deze pasvorm kan geen enkele gekochte jas tippen. Ik heb genoten van het hele proces en vraag mij nu af waarom ik zo bang was om aan deze jas te beginnen. Ik ben fier op mijn jas, en ben nu blij met het natte lenteweer. Want dat betekent dat ik mijn kap kan opzetten!

Al moet ik nog even bekomen van het lange proces, ik droom nu al stiekem van een versie in jeans zonder kap. Wat denk jij, doen?

Tot snel,
Lieve