Dat ik geregeld patronen maak uit La Maison Victor mag geen geheim meer heten… Sinds ik zes jaar geleden begon te naaien ben ik fan van het magazine. Aangezien de mode tegenwoordig niet echt mijn ding is, grijp ik regelmatig naar oudere magazines. Deze keer ging ik aan de slag met de Linna uit LMV 5 (Sep-Okt) 2019.

Ik koos een prachtige lap mantelwol van Minerva in een zware kwaliteit met structuur in een prachtig marineblauw voor dit project. De stof bestaat uit 80% wol en 20% polyamide, dus de jas zal zeker warm genoeg zijn op gure winterdagen. Ik zet nooit de schaar in een stof zonder voorwas, dus op aanraden van de dames van Minerva besliste ik de stof voor te wassen op een wolwasprogramma. Dat deed ik met een klein hartje, want hoe zou de stof uit mijn machine komen? Gelukkig ging dat goed!

Aangezien ik vooraf vergat te kijken naar de stoffentabel in LMV had ik slechts 1.80 m stof, terwijl ik graag een lange mantel wilde maken. Tot ik tijd had om het patroon uit te tekenen en op de stof te leggen, lag ik er echt van wakker dat het niet zou lukken. De Linna is namelijk een stijlvol en elegante mantel tot aan de kuiten… Volgens de tabel had ik 2.5 m nodig om dat eruit te krijgen. Verdorie toch!

Een kuitlange mantel bleek inderdaad te hoog gegrepen voor mijn beperkte stoflengte. Ik had op zoek kunnen gaan naar een ander model, maar de Linna had intussen mijn hart gestolen. Met wat gepuzzel en door de jas twintig centimeter in te korten, kreeg ik alle patroondelen er gelukkig nipt uit. Hoe lang de mantel aan het einde van de rit zou vallen, was moeilijk in te schatten… maar ik ging er voor.

Al droom ik er al heel lang van een heuse winterjas te maken, sinds ik de mist in ging met de Rochajas ben ik toch huiverachtig om eraan te beginnen. Ik moest dus verscheidene drempels over eer ik aan de Linna begon. Ik pakte het ook heel voorzichtig aan en nam de tijd. Meestal ben ik een TGV die niet stopt tussen begin en eind, maar deze keer werkte ik in etappes. Een dagje om te tekenen en te knippen en drie dagen om de jas te maken. Zo hoefde ik geen lange uren achter elkaar te werken en is de kans op fouten toch een stuk kleiner. Maar oef, wat een werk, zo’n jas!

Toch ging alles beter dan verwacht. Mijn machine en de prachtige stof waren dikke vriendjes en maakten op geen enkel moment ruzie. De gekende stap-voor-stap uitleg van LMV was ook heel duidelijk, zodat ik maar op een plaats twijfelde of ik wel goed bezig was. Omdat ik die stap pas begreep nadat de jas klaar was, ging doorstikken van het beleg niet 100% zoals het hoort… maar dat ziet volgens mij niemand.

De voering maakte ik in een vrolijk katoentje van Toverstof. In dezelfde winkel kocht ik ook een mooie gladde donkerblauwe voeringstof, zodat mijn armen vlot door de mouwen glijden. Naar het voorbeeld van Katrienette werkte ik de voering en het beleg af met een donkerblauwe paspel (Nvdr: moeilijk te zien op de foto, kijk maar eens goed!) en ook mijn label kreeg een plaatsje binnen in de jas. Perfectie, zou je denken?

Tot vlak voor de finish had ik het idee dat ik alles tot een goed einde zou brengen, maar dat was zonder knoopsgaten gerekend. Ik wist op voorhand dat het niet makkelijk zou zijn in die prachtige -maar dikke- mantelstof, dus reserveerde ik de derde naaidag om met frisse moed knoopsgaten te maken. Mijn eerst pogingen op een proeflapje liepen faliekant af. Ik kreeg het meteen warm van de stress. Het leek wel of het transport van mijn machine de stof niet vooruit kon trekken. Pas toen ik aan de bovenkant van de stof een stukje papiertape kleefde, en onderaan een stuk patroonpapier legde, begon het te lukken. Na een twintigtal pogingen om het perfecte knoopsgat te maken, durfde ik het aan op de jas.

Aaaaaarg… Hoe kan dat nu? Het proeflapje was exact hetzelfde samengesteld als de jas en toch slaagde ik er niet in een knoopsgat te maken. De draad stropte op, de stof ging niet vooruit en bij de derde poging had ik een hoop verwarde draad onder de steekplaat. Om gek van te worden!!! Ik belde uit wanhoop naar een kennis die een retochezaak heeft en zij vertelde mij dat je een speciale knoopsgatmachine nodig hebt om in dergelijke zware wol mooie knoopsgaten te maken. Ik gaf het dus maar op en naaide mooie sierknopen uit mijn voorraad op de mantel, en drukknoppen op de binnenkant. Perfect is het niet, maar ik kan ermee leven.

Het kostte me heel veel werk, bloed, zweet en tranen, maar deze Linna jas wordt zeker en vast een klassieker in mijn kleerkast. Had je opgemerkt hoe mooi mijn zelfbebreide muts erbij past? Mocht je willen weten waar ik het patroontje vandaan haal, dan stuur je maar een berichtje onder deze tekst, via Instagram of per mail aan girlsinuniform03@gmail.com. Een reactie, in welke zin dan ook, is altijd iets om naar uit te kijken!

Tot snel,
Lieve