Voor de derde week op rij toon ik je een van de nieuwe Bel’Etoile patronen die begin oktober op de markt kwamen. Eerst passeerde de Coracapsule de revue, meteen gevolgd door de Nia top. Het leuke aan de Bel’Etoile patroontjes is dat ze allemaal onderling te combineren zijn. Ik zorgde er dan ook voor dat alle kleuren mooi bij elkaar pasten. Bovenop elke outfit wil ik namelijk de stoere Clea bomber dragen.
Een hele tijd geleden, op het eerste naaiweekend waar ik ooit aan deelnam, lag er een prachtig voile stofje op de ‘weggeeftafel’. Geen idee wie de schenkster was, maar ik was meteen weg van de print en de textuur van de stof. Wat ik ermee zou maken, daar had ik geen idee van. Maar met meer dan anderhalve meter zou ik wel iets passends vinden…
Toen ik dit jaar op naaiweekend vertrok met de SewBees vond ik het hoog tijd om de voile terug boven te halen. Mijn roze Hanna, een patroontje uit La Maison Victor, droeg ik nog niet zo vaak. Ik strijk niet graag en viscose kreukt meer dan me lief is. Toch ben ik nog steeds fan van de pasvorm en droomde ik al een tijdje van een strijkvrije versie van de jurk. Ik trok dus naar Mertens Mercerie in Melle voor een bijpassende voering en knipte alle patroondelen van een nieuwe Hanna voor ik op weekend vertrok.
Hou jij van prints? Ik wel. Vooral geometrische dessins, ik word er steeds naar toe getrokken.
Zo ook, toen ik in een stoffenwinkel Den Boom in Lier met mijn moeder rondwandelde, en op een soort tartan stofje stuitte… Instant interesse… wat kan je daarvan maken?
Ik kreeg het stofje cadeau van moederlief (dank je mama!), maar ik had feitelijk nog geen patroon in gedachten. Wel moest het een elegant, beetje retro kledingstuk worden, met lange mouwen en een eenvoudige vorm, want het stofje spreekt voor zichzelf.
Inspiratieloos bleef de lap even in de stoffendoos liggen, en op zoek naar een goed patroon, ging ik bij Marie Karo langs. Na een kop koffie en een lang overleg met Moeder Spruyt en een toevallige klant, kwamen we tot de besluiten:
1. Niet te retro gaan want dan wordt het te stereotiep.
2. De Mary jurk van La Maison Victor zou elegant zijn, zeker als je het wat meer centreert.
Ik had me voorgenomen, om de jurk uit zo weinig mogelijk patroondelen te maken. Want, dessins wilt zeggen, dat je de stukken moet matchen. Omdat mijn rits toch in de zijnaad zat, dacht ik slim te zijn, en het rugpand in een stuk te knippen, kwestie dat de lijnen daar al mooi doorlopen. Ook het voorpand maakte ik in minder patroondelen als aangegeven op het patroon. Maar ik wou het centreren. Dus moest ik mijn rugpand toch aanpassen, en innemen om het mooi te krijgen. Het spelden en bijhorende gevloek was weer niet van de lucht…
Mary heeft een beleg, maar ik wou het lijfje van de jurk ook voeren, en die beiden samen… ik geraakte er niet wijs uit. Lieve haar nuchtere oplossing: haal dat beleg dan weg … Juist.
Met enkel een jurkje te voeren, dacht ik dat ik er wel snel ging zijn,,maar dat was buiten mijn ruimtelijk inzicht gerekend. Want mijn inzicht en de ruimtelijke realiteit hebben wel eens ruzie…om het op zijn zachtst te zeggen… Daarbij heeft Mary een heel leuke kraag uit verschillende stukjes, die ook moesten gevoerd worden.
Soit, ik bespaar je het hele verhaal, maar mijn Mary voeren werd een nachtmerrie.
Lieve had al een paar keer gevraagd hoe het met mijn tartanjurkje ging, maar ik had steeds het gevoel dat ik meer achteruit ging en lostornde, dan dat ik in elkaar zette.
Maar na nog een paar avondjes de voering beetje bij beetje te verbeteren, en de jurk om te zomen, ben ik wel gecharmeerd door mijn tartanlapje. Met donkere kousen en zwarte schoentjes, is ie af. Klassiek, maar toch net iets anders. Mijn stijl dus.
Wat vind jij ervan? En werk jij wel eens met ruitjes?
Tot schrijfs,
Margot
Girls in Uniform 