Heb jij nog veel van je eerste naaisels in je kast hangen? De meesten zijn bij mij al gesneuveld. Meestal was de afwerking maar erg matig of vond ik het model niks meer. En hoewel ik totaal geen perfectionist ben, kijk ik nu hoofdschuddend naar de binnenkant van mijn eerste naaisels. Lees verder “Hanna..with a vengeance”
Een hele tijd geleden, op het eerste naaiweekend waar ik ooit aan deelnam, lag er een prachtig voile stofje op de ‘weggeeftafel’. Geen idee wie de schenkster was, maar ik was meteen weg van de print en de textuur van de stof. Wat ik ermee zou maken, daar had ik geen idee van. Maar met meer dan anderhalve meter zou ik wel iets passends vinden…
Toen ik dit jaar op naaiweekend vertrok met de SewBees vond ik het hoog tijd om de voile terug boven te halen. Mijn roze Hanna, een patroontje uit La Maison Victor, droeg ik nog niet zo vaak. Ik strijk niet graag en viscose kreukt meer dan me lief is. Toch ben ik nog steeds fan van de pasvorm en droomde ik al een tijdje van een strijkvrije versie van de jurk. Ik trok dus naar Mertens Mercerie in Melle voor een bijpassende voering en knipte alle patroondelen van een nieuwe Hanna voor ik op weekend vertrok.
Ken je dat gevoel; je bent een kledingstuk aan het maken, en het gaat redelijk goed. Hoe dichter je bij de finish komt, hoe ongeduldiger je wordt. Ik heb daar last van. Ik ben niet echt bedeeld met een grote portie geduld, en ben daar bovenop nog een driftkikker. Dus zodra de eindmeet in zicht is, moet het vooruitgaan. Vortsik!
Dan ben je aan de finish, halleluja!!! Trots kijk je naar je werk… en zie je een fout. Wat zeg ik? Een grove fout, een uitschuiver die roept in je gezicht: “Fout in het kledingstuk, HIERZO!!!”
En wat als… je het dan écht niet kunt opbrengen om het weer uit elkaar te halen?
Ik kwam het laatst tegen met een jurkje. Helemaal af, zie ik dat de rits er wel goed inzit, maar dat er een centimeter verschil is tussen beide panden. Een. Hele. Centimeter!!!
Wat doe je dan?
Mijn koppigheid won, en ik weigerde het weer uit elkaar te halen. ‘t Zal wel gaan zeker, ze moeten er maar niet op letten. Of, zoals ik laatst op een blog zag: “Good enough is the new perfect”. Nà!
Maar nu hangt het kleedje op een kapstok, en ik kan me niet concentreren op de mooie dessin, de leuke kleur of het zachte stofje. Het enige wat ik denk als ik het zie is: een hele centimeter verschil…
En toch… kan ik nog altijd niet de moed opbrengen om mijn decovietje te nemen en te beginnen uithalen. Ik zie dat niet zitten. Het was AF, remember?
Wat doen jullie dan in zo’n geval? Blijft het kleedje je uitlachen, of ga je het te lijf? Geef je toe aan je perfectionisme, of daag je de wereld uit om er iets van te durven zeggen (en oh wee als ze dat doen!)?
Kennen jullie dat gevoel? En wat wint bij jullie meestal?
Tot schrijfs,
Margot
Toen See You at Six in 2016 de superschattige roze viscose-met-streepjes op de markt bracht, was ik meteen verkocht. Maar ik twijfelde nog of roze wel mijn kleur was. Intussen weet ik wel beter, en op de feestelijke opening van de Stoffenknop in Merelbeke kocht ik zonder aarzelen een mooie lap.
Vlak voor haar vertrek naar Mali, hadden Margot en ik nog een fotodate in Antwerpen. Margot had nog snel haar Hanna afgewerkt, en het model stond haar zo mooi, dat ik meteen wist, waar mijn viscose heen zou gaan.
De Hanna uit La Maison Victor mei-juni ‘16 heeft een aansluitend lijfje, een mooie V-hals en een zwierige rok. Het bovenstuk heeft prachtige lijnen, dankzij de figuurnaden in voor- en achterpand. Eens ik zag hoe prachtig het Margot stond, twijfelde ik er niet aan, dat het ook een goed model voor mij zou zijn. Wij hebben namelijk min of meer dezelfde maten, handig toch? Maar de schaar erin zetten, dat was weer een drempel. Want ik heb in geen eeuwigheid nog met iets anders als tricot gewerkt voor kledij…
Ook werken met een beleg, een blinde rits, en een blinde zoomsteek was voor mij weer even nadenken. Alles bij elkaar, nam het proces toch wel wat tijd in beslag. Het zou ook kunnen, dat ik iets verkeerd geknipt had, want mijn rugpand was veel breder dan het voorpand, dus dat moest ik oplossen. Het armsgat gaapte een beetje onder mijn oksels, maar met wat prutswerk is dat nu ook in orde.
Toch had ik het gevoel, dat er iets ontbrak. Roze is inderdaad mijn kleur, maar zonder accentje, vind ik het vaak nogal vlak. Voor mijn tuniek maakte ik een tijdje geleden een ceintuur van glitterelastiek (ooit een cadeautje van Droomstoffen, tijdens de eerste blogmeet georganiseerd door Davina), en die maakte het jurkje ineens af. In combinatie met killerheels, voel ik mij helemaal in feeststemming!
Eén nadeel: de viscose vraagt heel wat strijkwerk, en eens ik ga zitten, is ze meteen gekreukt. Laat dat nu nét iets zijn, dat mij enorm stoort. Ik vrees dus, dat dit exemplaar mijn kleerkast niet vaak zal verlaten, en dat is toch wel jammer voor zo’n leuk jurkje.
Wat denk jij, zouden die kreukels jou storen, of moet ik het gewoon zorgeloos dragen?
Tot snel,
Lieve
PS: Aan de foto’s hangt nog een leuk verhaaltje… Aangezien ik een gestreken look wil op mijn foto’s, was een ritje in de auto, wegens het kreukelgevaar, natuurlijk geen optie. Mijn ventje en ik gingen dus zonder concreet doel te voet de buurt verkennen, op zoek naar leuke fotolocaties. Tijdens de shoot vlogen alle militaire vliegtuigen ineens pal over ons hoofd, op weg naar Brussel voor het militaire defilé. Een heel bijzonder moment voor twee luchtmachters! Eén minpuntje van de wandeling… op de terugweg, hebben mijn killer heels mij écht bijna vermoord 😊.
Ik had voor mijn avontuur in Mali ook nog wat burgerkledij nodig. Iets deftig en luchtig tegelijkertijd, mocht ik eens ergens gaan eten. Aangezien ik hier in een land werk waar de islam grotendeels wordt toegepast, moest ik nog een kleedje vinden dat een beetje zedig tot over de knie kwam en niet teveel aansloot. Geen zoektocht in de winkels voor ‘ons, naaiwonders’, dat maken we gewoon even zelf.
Ik had op de website van de stoffenwinkel Stitch and Co een schitterend stofje gevonden met pauwen en vogels. Geen idee wat ik ervan ging maken, maar ik sprong de volgende dag speciaal op de fiets om bij Els dat stofje te gaan halen. Het bleek een vloeiende viscose te zijn, met een subtiele glans, en ik vloek vandaag nog steeds dat ik er geen 4 m van heb gekocht, om er nog een blousje bij te maken.
Maar welk patroon? In La Maison Victor vond ik het patroon van Hanna. Elegant en simpel met een aansluitend lijfje en een wijder uitlopende rok. Ik prober graag een nieuw patroon uit, en deze kon wel voor een deftig Mali kleedje. Gewoon de rok een beetje verlengen tot onder de knie en we zijn weer gekleed.
Het Hannapatroon was niet zo moeilijk, maar die viscosestof heeft een eigen willetje (zoals de eigenaar, zouden sommige kwatongen beweren). Het glijdt weg, het kreukt verschrikkelijk en is veel delicater als ik had gedacht, want de stof raakt beschadigd als je iets uithaalt. Even goed nadenken voor je iets vaststikt dus…
Maar geen grote problemem om het in elkaar te zetten. Ik had vlot de meeste delen al klaar, toen ik me ervan bewust werd dat het stofje iets te doorschijnend was aan de benen, en het toch nog gevoerd moest worden. Dat geeft nog een klein beetje extra volume aan de rok, dus geen probleem.
Enkel mijn rits werkte zwaar tegen op het einde. Nadat ik haar er uiteidelijk mooi had ingezet, merkte ik dat ze er niet symmetrisch in stond. Om de muren van op te lopen!
De fotoshoot hebben Lieve en ik gedaan net voor mjn vertrek, in het mooie station van Antwerpen. We vonden er nog twee supersympathieke militairen van het 11de Bataljon Genie in Burcht, die er patrouilleerden, en het niet erg vonden om als stoere achtergrond te dienen.
Heren, nogmaals bedankt voor jullie bereidwilligheid en keep up the good work!
Ik heb in Mali al een paar keer met mijn kleedje kunnen pronken, en het is een van mijn favorieten. Als ik nog wat stof over had, had ik er misschien nog een mooie centuur bij gemaakt maar helaas, te spaarzaam gekocht.
Volgende keer ik een stofje zie, waar ik helemaal holderdebolder van ben, koop ik de hele rol. Maar intussen heb ik er wel een mooi kleedje bij.
Tot schrijfs vanuit Mali,
Margot
PS: intussen maakte Lieve er ook eentje…
Girls in Uniform 