Heb jij nog veel van je eerste naaisels in je kast hangen? De meesten zijn bij mij al gesneuveld. Meestal was de afwerking maar erg matig of vond ik het model niks meer. En hoewel ik totaal geen perfectionist ben, kijk ik nu hoofdschuddend naar de binnenkant van mijn eerste naaisels. Ik weet wel, het is een leerproces en je moet er vooral plezier aan beleven. Maar soms zit een zelfgemaakt kleedje me echt niet lekker omdat ik weet waar ik geprutst heb en waar de fouten zitten. Niemand ziet het onmiddellijk  maar ik weet het….

Mijn Hannakleedje van een paar jaar geleden is daar een voorbeeld van. Heerlijk model, schitterend stofje en ik ging dik de mist in met een scheve rits. De moed ontbrak me toen om het weer los te tornen en het delicate stofje zou erg beschadigd worden. Dus heb ik het maar zo gelaten maar het zat me toch niet lekker.

Jullie reacties op mijn vraag wat ik ermee moest doen, waren erg verdeeld: de helft vond dat ik het me niet moest aantrekken en de andere helft was categoriek voorstander om alles terug los te tornen. Ik heb het kleedje vaak gedragen in Mali maar telkens bleef die rits me dwars zitten. Alsof iedereen er naar keek en me uitlachte. Uiteindelijk heb ik Hanna daar moeten achterlaten met het voornemen: dit doen we opnieuw en beter!

Toen ik met Lies Fabric Sales in Rotselaar ging, konden we daar een soepelvallend bloemenstofje bestellen waar we beiden verliefd op waren. Lies maakte er direct een mooi lang kleed van, bij mij moest dat stofje achteraan in de rij haar beurt afwachten. Deze zomer had ik nog een jurkje nodig waarmee je wel deftig op een fiets kon zitten en ik dacht direct aan Hanna. My time for vengeance.

Omdat ik het patroon al eens had gemaakt, ging het allemaal vrij vlot maar voor de rits had ik toch vijf pogingen nodig voor ik zelf tevreden was. Je zou zeggen dat je beter wordt in het inzetten van ritsen…. Ik dus niet…ofwel ben ik gewoon minder snel tevreden. In ieder geval heeft het wel wat gevloek en geduld gevraagd om het goed te krijgen. Maar deze keer ging ik niet toegeven!!
Eindelijk heb ik dus weer een zwierkleedje in de kast met een rits die er goed inzit. Net op tijd om er nog van te genieten tijdens deze Indian summer.

Met Lieve ben ik dan weer maar op stap gegaan voor de fotoshoot en zoals steeds hebben  we veel plezier gemaakt. Sommige voorbijgangers werpen ons wat vreemde blikken toe als ik daar een poging sta te doem om te poseren en vriendelijk te lachen naar de camera. Ik trek me er meestal niets van aan maar deze keer kwam het mijn concentratie niet ten goede….

Maar goed, een giebelende fotoshoot is ook een fotoshoot. En we staan weer op de gevoelige plaat. Met het gevoel eindelijk te hebben afgerekend met een rits …
Heb jij ook zo vetes met bepaalde kledingstukken? En heb je al wraak kunnen nemen? Laat het me weten.

Tot schrijfs,

Margot