Heb jij nog veel van je eerste naaisels in je kast hangen? De meesten zijn bij mij al gesneuveld. Meestal was de afwerking maar erg matig of vond ik het model niks meer. En hoewel ik totaal geen perfectionist ben, kijk ik nu hoofdschuddend naar de binnenkant van mijn eerste naaisels. Lees verder “Hanna..with a vengeance”
Ik vind het altijd leuk om mee te doen met een Linkparty van Fibre Mood. Altijd spannend als je de foto’s ziet verschijnen en je bedenkt welk modelletje jou zou passen. Bij deze 14de editie botste ik op Elma, waar je een top of een jurk van kon maken. Lees verder “Elma: rien ne va plus!”
Winter is coming… dus het is weer tijd om lekker warme truien te maken en waarom niet met een randje bont? Wel liefst met imitatiebont want voor mij moeten de beestjes hun vel niet afgeven om mij warm te houden. Lees verder “Uitgepluisd: 9 tips om te werken met bont”
Never change a winning team. Met andere woorden, als je een patroon leuk vindt, maak het dan in alle stoffen en kleurtjes die in je opkomen. We schrijven hier regelmatig hoe enthousiast we zijn over een patroontje en hoe er nog veel uitvoeringen van zullen volgen.
Maar als ik dan nadenk over mijn volgende naaiproject, dan begin ik steeds te twijfelen. Ga ik dat patroontje echt nog eens gebruiken? Zou iets nieuws niet leuker zijn? Zou ik er niet meer van leren want dit patroontje ken ik al… Zo ga ik meestal toch weer op zoek naar iets nieuws om uit te proberen.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen. De Aster bijvoorbeeld zal voor mij een gouwe ouwe worden. Net zoals het wikkeltruitje Sofia van LMV, met lange mouwen, sportief of chique. Een zalige allrounder. Mijn eerste versie maakte ik in een grijze velours maar ik verkies toch iets meer kleur.
Heb jij ook zo van die gekke projectjes in je hoofd die je dolgraag wilt uitvoeren omdat het je gewoon eens leuk lijkt? Ik wel. Een korset maken bijvoorbeeld. Lijkt me zo tof maar ook enorm moeilijk.
Totdat ik een Burda bustierpatroon zag liggen, waarvan de moeilijkheidsgraad leek mee te vallen. Gewoon doen, dacht ik. Ik besefte heel goed dat mijn eerste poging waarschijnlijk een lachertje ging worden, maar volgens mij maakte nog geen enkel vakman of -vrouw bij de eerste poging een meesterstuk. Toch?
Ik besloot wel het meest simpele patroon van bustier met een rits te maken. De bedoeling was dat, als mijn bustiertop wat meeviel, ik het als topje kon dragen op een skinny jeans.
Het patroon op zich is niet zo moeilijk, het zijn maar zes patroondelen. Maar omdat alle stukken zo op elkaar lijken, moest ik toch met stickertjes werken om te kijken welke stukken ik waar aan elkaar moest zetten. Een heel gepuzzel. Bovendien ben ik het niet gewend met Burda patronen te werken en de zestien regels naaibeschrijving vond ik wat beknopt. Ik heb dan maar mijn eigen logica gebruikt.
In zo’n bustier zitten dus baleinen. Omdat ik nog nooit met die dingen gewerkt had, koos ik voor de plastieken versie en haalde ik een paar meter bij Veritas. Je kunt er een stukje afknippen en je stikt er ook makkelijk door zodat-ie mooi blijft zitten. Er bestaan ook baleinen in metaal, maar dat leek me wat veel voor een korsetje. Ik koos baleinen van zes millimeter, maar je vindt ook bredere baleinen voor het stevigere werk.
Het principe van baleinen in een korset is erg simpel. Je gebruikt steeds een naadwaarde van twee centimeter, en met die twee centimeter naai je dan een tunneltje voor je balein, dat je daarna vaststikt op je bustier. Een voering erover, de rits erin en je hebt je bustiertop.
Maar Margot zou Margot niet zijn, mocht dat allemaal van een leien dakje lopen. Eerst en vooral maakte ik het mezelf moeilijk met mijn stofkeuze. Ik hou van tartan, maar ik had beter een effen stofje gekozen zodat ik niet permanent zat te worstelen met mijn stofje om de lijnen mooi te laten doorlopen.
Initieel waren mijn baleinen te lang, maar toen ik ze eruit wilde halen, bleken ze op verschillende plaatsen al vastgestikt aan de stof, wat weer een heleboel getorn en gevloek opleverde.
Een andere les was, dat als je met plastic baleinen werkt, je beter op de uiteinden een stukje plakband kleeft, zodat ze mooi schuiven en nergens blijven vasthaken. Geloof me, het bespaart je veel gevloek. Later zag ik dat men ook baleinentape verkoopt, zodat je plastic al in een stoffen tunneltje zit. Weeral iets geleerd….
Mijn beslissing om enkel met een rits te werken, was wel de goede. Maar toen ik mijn bustier in elkaar zat, merkte ik toch dat mijn taille smaller was dan het bustierpatroon. Ik heb de rits zeven keer erin gedriegd en er weer uitgehaald. En nu ik het zie, zou er nog wat stof uit de taille kunnen.
Voor een eerste bustiertop is dit niet zo slecht. Als ik er nog ringetjes had ingeslagen om het in te rijgen, was het nog iets meer gecentreerd. Maar ik vreesde dat mijn stof zou scheuren. Mijn hoofd stond ook niet echt meer naar metaalbewerking, na mijn baleinenavontuur.
Werkte jij al eens met baleinen. En hoe viel dat mee?
Tot schrijfs,
Margot
Meer dan een jaar geleden zat ik zes maanden in Mali in opdracht. Altijd een leuke ervaring om een andere cultuur op te snuiven, en in de hoofdstad Bamako hadden ze ook stoffenwinkeltjes. Ik heb meer dan eens bij een collega gebedeld om met mij langs een stoffenpand te passeren. Er is dan ook meer dan één doos met mooie stofjes naar huis gestuurd, voor de girls of gewoon lekker voor mezelf.
Maar een jaar later moet ik toegeven dat ik nog steeds niet veel geproduceerd heb van mijn Afrika-buit. De drukke prints of de stijvere stof laten je niet toe eender wat te maken.
Pas toen ik in LMV de Flo jurk zag staan, wist ik onmiddellijk: we have a winner! In mijn doos steken er een paar schitterende rollen tafzijde of taft genoemd, een stijve stof die mooi blinkt. Een blauwe taft Flo zou een leuke aanwinst zijn in mijn kleerkast.
Het was mijn eerste kennismaking met tafzijde dus ik waste de stof eerst apart en trachtte met het strijkijzer hem weer mooi glad te krijgen. Doordat taft zo stijf is, begint-ie snel te kreuken, maar met een middelwarm strijkijzer krijg je dat weer terug in orde. Taft is ook erg dun maar blijft stevig, dus met een microtexnaald is-ie heel makkelijk te naaien.
Ook het Flo patroon bleek me te bevallen. Je moet alleen voldoende stof hebben en je hoofd erbij houden als je de plooitjes in de rok maakt. Ook het beleg voor je lijfje, dat je nog eens verstevigt met vlieseline, vraagt wel wat extra aandacht, maar het ging allemaal verrassend vlot.
Alleen de zakken wilden bij mij niet meewerken. Ik heb een paar keer moeten lostornen voor ik ze deftig in mijn zijnaad verwerkt kreeg. Een aandachtspuntje voor de volgende versie.
Iedereen was dolenthousiast over mijn blauw stofje, maar ik vond dat de jurk wel wat eentonig begon te worden. Ik hou van opvallende details dus kreeg mijn zoom nog een extra matte zwarte band . Zo lijkt hij wat langer, maar het heeft vooral dat ietsje meer. Met verstelbare schouderbandjes in dezelfde kleur werd het al meer mijn smaak en ik strikte de zwarte band ook nog eens rond mijn middel.
Het resultaat is een vrolijke Flo, een jurkje dat je in warme zomermaanden draagt om naar een feestje te gaan of in de stad te gaan flaneren. Ik deed het laatste met Lieve tijdens een fotoshoot in Mechelen en kreeg er fijne complimentjes over.
Ik heb een vriendin al voorgesteld om de Flo voor haar ook te maken in een mooie grijze taft die ik nog heb liggen. En ik heb al stiekem spijt dat ik niet meer dozen met stofjes heb meegenomen naar België. Misschien mijn collega’s in Bamako toch eens lief aanspreken….
Tot schrijfs,
Margot
Een maand geleden deden Lieve en ik mee aan een blogmeet annex sew challenge (lees: Lieve schreef ons in en ik ging mee). Ik had nog nooit van het ene noch het andere gehoord, dus weeral een nieuwe uitdaging. De blogmeet bleek een leuke ontmoeting met andere dames die over naaien blogden. We zaten daar maar liefst met vijfentwintig dames gezellig te tateren. Nooit gedacht dat er zoveel naaiblogs waren, ik moet dringend bijlezen…
Dan de sew challenge: ik krijg van iemand drie criteria om een kledingstuk te naaien en ik geef op mijn beurt een andere naaifervente drie zaken waaraan haar kledingstuk moet voldoen. Tegen een bepaalde datum moet je over je resultaat bloggen, uiteraard.
Van Miranda, van de blog Inspinration, moest mijn kledingstuk aan de volgende eisen voldoen: een jurkje (perfect, ik wou er net nog eentje maken), voor alledaags gebruik (oh nog beter!!) en ten derde: met minstens een techniek waar je wat tegenop ziet (hmm oke…).
Een jurkje voor alle dagen, maar dan wel in een winterstofje uit Nostex en een patroon dat je ook met laarzen kan dragen. Het silhouette van de Audrey Jurk, waar Lieve zich eerder ook al aan waagde, uit het Veritas magazine leek geschikt.
Nu nog die moeilijke techniek… ik ging enerzijds voor een blinde rits (niet echt moeilijk, gewoon rottig) en anderzijds een gedurfde print: een dikke katoen met geometrisch dessin, zodat het puzzelen werd om alle lijnen mooi te laten doorlopen.
Gepuzzel werd het: eerst en vooral zorgen dat je alle delen op dezelfde hoogte uitknipt, zodat de print aan beide schouders doorloopt. Dan moeten de neepjes en de naden ook aan beide kanten gelijk vallen, en dat is niet simpel. Gelukkig bestaat de Audrey jurk maar uit drie delen, dus moet je niet veel patroondelen laten doorlopen.
De rits er inzetten bleek weer moeilijker. Blinde ritsen zijn nooit mijn vrienden geweest; ik slaag er nog steeds niet in die in één keer goed te stikken. Nu moest ik niet alleen zorgen dat die rits goed zat, maar ook dat de print van beide rugpanden mooi doorliep. Stress…
Na de vierde poging heb ik me neergelegd bij 95% nauwkeurigheid. Enfin, ook de derde criteria had ik netjes opgevolgd.
Normaal gezien moet je de bovenstukken nog verstevigen met een beleg, maar twee lagen van die dikke stof, plus de stikranden? De dame van de stoffenwinkel raadde me het vriendelijk af, en suggereerde dat ik in de plaats een volledige voering zou maken. Ik ben blij dat ik naar haar geluisterd heb.
De voering was wat moeilijker af te werken aan de armen, waarschijnlijk omdat ik verkeerd begonnen was. Maar nu ben ik helemaal op de hoogte hoe het moet, én hoe je het kunt oplossen.
Mijn eerste winterjurkje is een feit, hoewel de fotoshoot bij tropische temperaturen gebeurde. Maar hij past super met een paar zwarte laarzen en een zwart jasje, hoewel ie iets korter uitviel als verwacht. Dus Miranda, ben ik geslaagd in de uitdaging?
Tot schrijfs,
Margot
Met naalden krijg ik niet alles vastgepind. Een soort clips om plooien snel vast te zetten, zijn best handig. Je kan daar speciale clips voor kopen, maar ik heb in de oude kantoorvoorraad van mijn vader nog iets gevonden waarmee het even goed lukt. Deze knijpers zijn erg sterk, dus goed geschikt voor zware stoffen. De eerste keren zijn ze wat stroef (jawadde mijn vingers!), maar een paar keer erop duwen met je voet, maken ze een stuk handelbaarder. Voor lichte stoffen kan je evengoed wasknijpers gebruiken, maar controleer of je knijper geen ribbels nalaat in je stof.
Heb jij ook leuke huis-en tuintips die je met ons wil delen? Stuur ons een berichtje, wij zijn benieuwd!
Tot schrijfs!
Margot
Op twee weekends tijd stonden er drie feestjes en een laatavond dansles op de planning. Uitslapen kan ik niet, met dank aan mijn ijzesterk bioritme. Bovendien heb ik een buikvirusje onder de leden, en sta ik dus niet al te stevig op mijn benen.
Deze week had ik echter mijn stof geknipt, en volgende week staat er een trouwfeest op het programma, waar ik het nieuwe kleedje zo graag zou dragen… Toch snel even verder werken dus. ‘Snel’, weet ik uit ervaring, is nooit zo vlug als je zou willen. Dan pas begint het mis te gaan.
De zware tricot was makkelijk te verwerken, maar op de een of andere manier slaagde ik er toch in de stof in mijn machine te laten kruipen. Te dicht bij de rand gestart met naaien waarschijnlijk. Alles open vijzen, draadjes doorknippen en uithalen, opnieuw inrijgen en daar gaan we weer! De machine snort als een tevreden katje, en ik vergeet dat ik te moe ben om te naaien. Ik wissel constant af tussen het gewone en het overlockvoetje. Tussen de strech zigzagsteek, een gewone rechte steek en een overlocksteek.
Blij met het resultaat van mijn werk, moet ik op een bepaald moment de twee delen van mijn achterpand aan elkaar zetten met zigzag steek. Ik duw op het pedaal, en ineens lijkt het alsof mijn machine ontploft. Ik hoor een luide slag, en een alarm gaat af. Ik vloek en vraag mij luidop af wat er nú weer gebeurd is. Het resultaat? Ik vroeg mij al even af hoe Margot er toch telkens weer in slaagt naalden te breken. Dat was mij nog nooit overkomen. Nu wéét ik hoe! Ik deed het trouwens nóg beter: het staafje van mijn overlockvoetje is met bruut geweld afgebroken.
De oorzaak? Een kleine zigzagsteek is geen goede combinatie met een overlockvoet! De naald is keihard tegen het staafje van de voet gebotst, en zowel naald als staafje braken doormidden. Conclusie: Snel naar de winkel om een nieuw voetje van € 12,50. Mijn hoofd van lintjes kost geld! Er zijn zo van die dagen… dat je beter niet achter je machine kruipt.
Heb jij ook wel eens zo van die dagen? Vertel, want daar ben ik nieuwsgierig naar!
Tot snel!
Lieve
Girls in Uniform 