Heb jij ook zo van die gekke projectjes in je hoofd die je dolgraag wilt uitvoeren omdat het je gewoon eens leuk lijkt? Ik wel. Een korset maken bijvoorbeeld. Lijkt me zo tof maar ook enorm moeilijk.

Totdat ik een Burda bustierpatroon zag liggen, waarvan de moeilijkheidsgraad leek mee te vallen. Gewoon doen, dacht ik. Ik besefte heel goed dat mijn eerste poging waarschijnlijk een lachertje ging worden, maar volgens mij maakte nog geen enkel vakman of -vrouw bij de eerste poging een meesterstuk. Toch?

Ik besloot wel het meest simpele patroon van bustier met een rits te maken. De bedoeling was dat, als mijn bustiertop wat meeviel, ik het als topje kon dragen op een skinny jeans.

Het patroon op zich is niet zo moeilijk, het zijn maar zes patroondelen. Maar omdat alle stukken zo op elkaar lijken, moest ik toch met stickertjes werken om te kijken welke stukken ik waar aan elkaar moest zetten.  Een heel gepuzzel. Bovendien ben ik het niet gewend met Burda patronen te werken en de zestien regels naaibeschrijving vond ik wat beknopt.  Ik heb dan maar mijn eigen logica gebruikt.

In zo’n bustier zitten dus baleinen. Omdat ik nog nooit met die dingen gewerkt had, koos ik voor de plastieken versie en haalde ik een paar meter bij Veritas. Je kunt er een stukje afknippen en je stikt er ook makkelijk door zodat-ie mooi blijft zitten.  Er bestaan ook baleinen in metaal, maar dat leek me wat veel voor een korsetje. Ik koos baleinen van zes millimeter, maar je vindt ook bredere baleinen voor het stevigere werk.

Het principe van baleinen in een korset is erg simpel. Je gebruikt steeds een naadwaarde van twee centimeter, en met die twee centimeter naai je dan een tunneltje voor je balein, dat je daarna vaststikt op je bustier. Een voering erover, de rits erin en je hebt je bustiertop.

Maar Margot zou Margot niet zijn, mocht dat allemaal van een leien dakje lopen. Eerst en vooral maakte ik het mezelf moeilijk met mijn stofkeuze. Ik hou van tartan, maar ik had beter een effen stofje gekozen zodat ik niet permanent zat te worstelen met mijn stofje om de lijnen mooi te laten doorlopen.

Initieel waren mijn baleinen te lang, maar toen ik ze eruit wilde halen, bleken ze op verschillende plaatsen al vastgestikt aan de stof, wat weer een heleboel getorn en gevloek opleverde.

Een andere les was, dat als je met plastic baleinen werkt, je beter op de uiteinden een stukje plakband kleeft, zodat ze mooi schuiven en nergens blijven vasthaken. Geloof me, het bespaart je veel gevloek. Later zag ik dat men ook baleinentape verkoopt, zodat je plastic al in een stoffen tunneltje zit. Weeral iets geleerd….

Mijn beslissing om enkel met een rits te werken, was wel de goede. Maar toen ik mijn bustier in elkaar zat, merkte ik toch dat mijn taille smaller was dan het bustierpatroon. Ik heb de rits zeven keer erin gedriegd en er weer uitgehaald. En nu ik het zie, zou er nog wat stof uit de taille kunnen.

Voor een eerste bustiertop is dit niet zo slecht. Als ik er nog ringetjes had ingeslagen om het in te rijgen, was het nog iets meer gecentreerd. Maar ik vreesde dat mijn stof zou scheuren. Mijn hoofd stond ook niet echt meer naar metaalbewerking, na mijn baleinenavontuur.

Werkte jij al eens met baleinen. En hoe viel dat mee?

Tot schrijfs,
Margot